Ezber Bozan

Safa Yatmak 28. bölümden alıntı.

Takvimden bir yaprak daha düşerken fani dünya bir gün daha yaşlandı. Geceyi gündüze devreden yürekler yepyeni bir günün kapılarını araladı.

Sabahın seher yeliyle uyandılar Güneş'i karşı tepelerden selamladılar. Güneş doğar doğmaz ilk karşı tepelere gösterirdi kızıl renkli yüzünü. Bir mızrak boyu yükseldi mi, sarıya çalardı kızıllığı.

Bu coğrafyanın insanları sıcakkanlı ve dost canlısıydı. Yapmayı dilemedikleri eylemler için önce mırın kırın eder sonra tava gelirlerdi. Bizim konağın ahalisi de nasibini almıştı bu coğrafyanın huyundan suyundan.

Akşam kocasına mırın kırın eden ve de resti çeken konağın hatunu gecenin ilerleyen saatlerinde tava gelmişti.

Günün sabahı hiç kimsenin ağzını bıçak açmıyor, herkes kendi bildiği ve de ezber ettiği işiyle meşgul oluyordu. Sıradanlığı yaşayan konak eşrafı mecburiyetlerin ışığında nihayet sabah sofrası başında bir araya gelebilmişlerdi. Hala birbirlerine diyecekleri varmış da gönül küskünlüğü yaşıyorlarmış gibi sus pustular.

Mahmut Ağa son lokmasını ağzına koyarken imalı bir bakış attı dün akşamdan kalma. Göz kapaklarını üst üste kırpan kadın bildiğin göz devirerek başını diğer tarafa çevirdi. Aslen bu tavır kabullenişi simgeliyordu. "Ben işçilerin üstüne gidiyorum, sen ne yapacağını biliyorsun!"

Mahmut Ağa son sözü söylemiş sofra başından küskün gelin gibi tavırlı kalkmıştı. Aynı tavrın benzerini kadın iç çekerek göstermişti. "Eyi madem, azık hazırlamıştım onu da al yanında."

"Gerek yok öğleye kalmaz gelirim!" Sözcükler kinayeli bakışlar yarınların habercisiydi.

Genç ağa kızı ebeveynleri arasında fikir ayrılığı çatışması yaşandığını çıplak gözle görebiliyordu lakin meselenin kendi üzerinden döndüğü henüz bilmiyordu. Bir tahmini vardı amma işte o tahmini aklının ucundan bile geçirmek istemiyordu. İstemiyordu çünkü dün anasının Selbi kadına karşı nasıl yavan davrandığını görmüştü. Belli ki, ağabeyinin kaderini kendisi de yaşayacaktı...