Sesler - Karanlık Mavi ♣

Soğuk.. Bölüm 20

'

Korkaklık, bütün vücudum bunu sindirmeye çalışırmışçasına titriyordu.

Bugün en aciz olduğum günlerden birine tanık olmuştum.

Değişmeyecektim işte, asla güçlü olamayacaktım.

İçim de ki bu bitmek bilmeyen korkuma lanetler okudum.

Orada, Demir'in yanında kalmalı, ona destek olmalıydım.

İlk defa benden birşey istemişti ben arkama bile bakmadan kaçmıştım.

Pişmanlık her bir zerremi kaplarken, artık çok geç olduğunu farketmem çok da zaman almadı.

Duygularımın ihanetiyle ne yapacağımı bilmez bir şekilde koşmuştum. En son soğuk hava yüzümü hissizleştirdiğin de, durup etrafıma baktım.

Burası, her zaman geldiğim sahilin en ucuydu. Dertlerimden kaçıp oturduğum kayalığın yeri.

Buraya ne zaman geldim bilemeyecek kadar çok düşüncelere dalmıştım.

Yavaşça kayalığın üstüne oturdum.

Hava çok fazla soğuktu ve Denizin esintisi dudaklarıma vuruyordu.

Elimde sıkıca tuttuğum siyah şalı üstüme geçirirken, koluma birşey değdi. Bu İlker'in elbiseme iliştirdiği resimdi. İğnesini özenle çıkarıp elime aldım.

Uras Yavaner, artık hayatta yoktu.

Bunları yaşamama neden olan kötü anılarımın tek sahibi.

Biliyorum, o iyi bir insandı. Yurtta bize iyi davranan tek insandı. Sadece bana değil, tüm çocuklarla arası çok iyiydi. Ve artık yoktu. Bir daha asla olmayacaktı.

Bu düşünce içimde bir yerleri yakmıştı.

Hızla elimde ki kağıdı avucumun içine, iğnenin elime batmasını umursamayarak sakladım.

Denizin Haşin dalgaları kıyılara vuruyor, oradan ufak damlalar halinde siyah babetlerime çarpıyordu.

Siyah; hayatım da kötü anıların sahip olduğu tek renkti.

Derin düşüncelerimden omzuma düşen ceket sayesinde kurtuldum.

Sıcaklık, birden üşüdüğümü hissettirmişti.

Demir, hiç birşey olmamış gibi yanımda ki kayalığa oturdu. Bana bakmadan dalgın bir halde denize bakıyordu.

-Eğer korkularından kaçarsan, sorunların bu Denizin sonu gibi uçsuz bucaksız olur ve git gide daha da büyür.

Güçlü olmak istiyorsan, önce cesur olmalısın ufaklık.

Ses tonu nasihat içeriyordu. Yüzüme bakmadan konuşuyor, ne hissettiğini anlayamıyordum.

-Ben cesur olamayacak kadar korkak bir insanım. Bugün olanlar bunu kanıtlar yöndeydi Demir.

Sesim, itiraf etmeye utanırmışçasına kısık çıkıyordu.

Kafasını kaldırıp ciddi bir şekilde bana baktı. Bu sefer bende gözlerimi kaçırmadan onu izledim.

Şuan onu duymayı öyle çok isterdim ki.

-İstediğin de ne kadar cesur olduğunu ben gördüm Yüsra. Korkaklığının arkasına sığınma. Bu seni aciz yapar.

Acizlik, evet bu tam da bana yakışır bir kelimeydi. Sessiz kalmayı tercih ettim. Bu, kabul ettiğimin bir simgesiydi.