Sesler - Karanlık Mavi ♣

Kimsesiz.. Bölüm 50.

'
Demir, bu bir veda değil. Ama bilmiyorum döner miyim, döndüğümde seni bulur muyum.. Benliğimi bulmak için bana biraz zaman ver. Yaşadıklarım çok ağır. İlk defa kendi ayaklarım üstünde durmam için hayat bana bir fırsat sundu. Sonunda pişman olsam da, mutlu olsam da sebebi benim. Kimseyi suçlamıyorum ama bunu benden sakladığın için sana kırgınım. Bu kadar bencil bir düşünce sana bile yakışmadı. Hayatının sonuna kadar beni yanına hapsedemezdin. Üzgünüm. Senden tek ricam, peşimden gelme. Kendi ayaklarum üzerinde durmam için bana bir şans ver. Seni seviyorum, karanlığa inat gözleri deniz gibi huzur veren adam.. Yüsra!

Sabahın ilk ışıklarında bıraktığım bu not, hayatım adına aldığım tek karardı. İçim sızlayarak kelimelere döktüğüm duygularım, karşıma çıkan her kötülüğe 'ben istedim' diyebilmem için bana bir teminattı. Gitmeliydim. Attığım adımlarımın ne kadarı doğru, ne kadarı yanlıştı bilmiyordum. Bildiğim tek şey, artık Demir olmadan, hayatımla ilgili karar vermem gerektiğiydi. Sırtımı Demir'e o kadar yaslamışım ki, ondan ayrıldığım da sendelediğimi farkettim. Bütün gece aynı şeyleri düşünmüş, ama hiç bir sonuca varamamıştım. İçim içimi yiyordu. Öfkeden deliriyordum ama ağzımı açıp tek kelime edemiyordum. O gece hayatımın en karışık gecesiydi. Birazdan karşımda ki kapı açıldığında olacak karışıklıklar gibi. Derin bir nefes aldım ve istemesem de dün geceyi hatırladım, tekrar. . .

Demir, bütün gece sessizliğini korumuş ve bu beni daha da öfkelendirmişti. Birşey saklıyordu ve bunu benden daha fazla saklayamayacağını çok iyi biliyordu. Yüzünde anlam veremediğim ve beni oldukça korkutan bir ifadeyle eve geldik ama o içeriye girmedi. Odama girip üstümü değiştirip salona çıktım. Demir hala yoktu. Yağmur yağıyordu ve gök gürültüsü tüm şehri sağır edercesine patlıyordu. Camdan dışarı baktığım da onu gördüm. Yağmurun altında öylece duruşunu izledim. Benden sakladığı şeyin altında ezildiğini farkettim ve bununla yüzleşmemek için ıslanmayı hiç sevmeyen adamın, şuan sırılsıklam olduğunu umursamadığını gördüm. Bu beni iyice tedirgin ederken, bir şemsiye alıp dışarıya çıktım. Sarı saçları yağmurda siyaha dönmüştü ve alnına dökülüyordu. Yüzüme bir keZ bakmadı. Elleri ceplerinde olmayan manzarayı izliyordu. Şemsiyeyi ona doğru tuttuğum da, kafasını çevirip bana baktı bir kez. Gözlerinde gördüğüm ifadeyle sarsıldım. Biran buradan kaçıp gitmek istedim. Hiç birşey öğrenmemeyi, kafamı kuma gömüp orada saklanmayı istedim. Ama dudaklarım düşüncelerime ters bir şekilde aralandı.

-Demir... Söyle de ikimizde kurtulalım! Dedim sabırsızca. Ama sesim titrek çıkmıştı. Soğuktan olmadığını ikimiz de biliyorduk. Tekrar baktı gözlerime. Birşey söyleyecek gibi oldu ama sonra aynı hızla kapandı aralanan dudakları. Gözlerini kapattı.

-İçeriye git, üşüyeceksin. Dedi sakin bir ses tonuyla. O kaçtıkça ben daha da sabırsızlandım. Ne olacaksa olsun istiyordum.

-Demir! Lanet gözlerini aç ve birşey söyle! Diye bağırdım. Aşık olduğum gözlerinden Özür dilemek istedim biran. Ne kadar öfkelenirse, o kadar itiraf etmesi kolay olacaktı. Demir'i tanıyordum. Canım yanma pahasına üstüne gidecektim. Gözlerini aniden açtı ve tüm öfkesiyle bana baktı. Onunla böyle konuşmamdan nefret ediyordu.

-Gerçekten bilmek mi istiyorsun! Diye bağırdı. Yavaşça kafamı salladım. Sonra alay ederce güldü. Bilmek istiyorsun demek! Diye tekrar etti. Sessizce onu bekledim. Şemsiyeyi tutan ellerim daha da sıkılaştı. Kalbim kadar olmasa da...

-Zehra Al. Tanıyor musun? Dedi. Hala sinirli konuşuyordu. Hafızamı biraz yoklayarak hatırladığım bir isimle yutkundum. İşler git gide daha da karışıyordu. İçimin sıkıştığını hissettim.

-Tanıdığım bir kişi var. Oda varlığını pek hatırlamadığım teyzem. Ölmüş olmalı. Dedim sesim sonlara doğru kısık çıkmıştı. Ne yapmaya çalıştığını bir türlü anlayamadım. Ailemi kullanıp canımı mı yakmaya çalışıyordu? Bu çok acımasızca!