Sesler - Karanlık Mavi ♣

Dövüş.. Bölüm 46

Playlist: Farah Zeynep Abdullah - Gel Yada Git

Medyada Demir <3 Dövüşte ki hali..

'

Çaresizlik; öyle birşeydir ki, hareket etmenizi, düşünmenizi en çok da duygularınızı kullanmayı zorlaştırır. Çaresizlikle alınan tüm kararlar, genelde pişmanlığa neden olur.

 Sicim sicim çaresizlik dökülüyordu üstümden. Bu beni daha da güçsüz kılıyordu. Ağlamalarım iç çekişlere dönüştüğün de, artık birşey yapmam gerektiğini anladım. Buna izin veremezdim. İkisinden birine zarar gelmesine dayanamazdım. 

Bir tarafta Alp, arkadaşım.. Yanlız kaldığım zamanların tek yardımcısı. Yanında rahat olduğum tek insan. 

Bir tarafta Demir, sevdiğim.. Yanın da huzur bulduğum, güvende hissettiğim tek adam.. 

Ben ikisinin arasında kalmış, hiç birşeyden habersi güçsüz kız. Bu kavga ne zaman, neden çıkmıştı hiç bir fikrim yoktu. Demir'in Alp'i neden dövdüğü konusunda ürettiğim teoriler hiç bir işe yaramıyordu.  Düşündükçe daha da delirecek gibi oluyordum. İkisi de çok ağır konuşmuştu. Kalbim bugün defalarca kırılmıştı. En çok Demir'in sözleri içim de derin acılara sebep olmuştu. Ben düşüncelerimle boğuşurken, onlar şuan ne yapıyordu? Çalan kapıyla kendime geldim ve güçsüz bedenimi ayağa kalkmaya zorladım. Belki Demir gelmiştir düşüncesiyle hızla kapıyı açtım ama hayal kırıklığım kendini çoktan göstermişti.

-Bahadır.. Ağlamaklı sesime karşılık, Bahadır bana şaşkınca baktı ve ne olduğunu anlamaya çalıştı. 

-İyi misiniz? Endişe ses tonuna yansıyordu. Benimle böyle ilgilenmesi çok hoş bir davranıştı. Sizi merak etmiştim ama görüyorum ki çok da iyi etmişim. Yardım edebileceğim birşey var mı?

İşte şimdi bana kimin yardım edebileceğini biliyordum ve oda kendi ayaklarıyla bana gelmişti. Her zaman her koşulda nasıl ortaya çıkıyordu, hayret ettim. Sanki bu işler için doğmuştu ve her yere iyilik saçıyordu. Adının anlamı gibi, kahramandı..

-Demir Alp'le kavga edecek. Onu bulmama yardım et Bahadır! 

Bahadır şaşkınlıkla bakıyordu. Sonra elini cebine atıp telefonunu aldı ve birini aradı. Çaresiz gözlerle onu izliyordum. Ondan başkası yardım edemezdi bana. İlker beni asla oraya götürmezdi. Telefonu kapatıp bana döndüğün de, kalbimin yerinden çıkacağını sandım.

-Gidelim. Dediğin de ona minnetle gülümsedim ve arkasından arabaya bindim. Çalıştırmadan önce bana baktı.

-Gördüklerinize pek de memnun olmayacaksınız Yüsra hanım. Bu öylesine sıradan bir kavga değil. Kalbim duydukları karşısın da acıyla sarsıldı. Durum ne kadar kötüydü.

-Beni ne bekliyor? Diye sordum korkuyla. Duymak istiyor muydum? Ona bile emin değildim.

-Para karşılığında pek de yasal olmayan bir dövüş klübü. Gidince anlayacaksınız. Bundan emin misiniz? Size göre bir yer değil. Dediğin de herşeye karşılık onaylarca kafamı salladım.

Bu neyin kavgasıydı böyle. Beni orada neler bekliyordu? Hiç bir fikrim yoktu ve oldukça korkuyordum. Ya geç kaldıysam.,,Hayır, hayır.. Buna izin vermeyeceğim! Benim yüzümden yapılan bu kavga, yine benim yüzümden bitecekti.Ne olursa olsun..

Arabanın koltuğu sanki üstünde milyonlarca iğne varmış gibi beni rahatsız ediyordu. Tedirginlik çok fazlaydı bu benim nefes almamı bile zorlaştırıyordu.  Kalbim sıkışmaya başladığın da, arabanın camını açtım. Soğuk bedenime çarparken, içimi serinletiyordu.