Sesler - Karanlık Mavi ♣

Kör Düğüm.. Bölüm 49

Medyada; Hikâyenin tanıtım filmi var, izleyin :))

'

Güçsüzlük, parmak uçlarımdan kayıp giderken, düşündüğüm tek şey beraberin de nelerin de götürdüğüydü..

Korku, içimi titrete titrete bedenimden ayrılmış, en savunmasız yanımı bana hediye bırakmıştı. Bu zamana kadar korktuğum şeyleri düşündüm ve aslında beni korkutan tek şeyin ölüm olduğunu yaşayarak gördüm. Her bir zerrem tadını çıkararak tattı bu duyguyu. Ölümün kollarına kendimi bırakırken, aşk sıkı bir kol gibi tüm bedenimi sararak beni dipsiz kuyumdan çıkarmıştı ve o özlediğim benliğimi bana geri vermişti.

Her zaman her koşulda ağlak bir insan olmamın yanı sıra, ben sürekli iyi düşünüp mutlu olmanın bir yolunu buluyordum. Bunu bana gösterenin de, mutluluktan nasibini almamış bir adamın ortaya çıkarması da fazla ironikti.

Bana gösterdiği sabrı, yanımda oluşu, beni hayata geri getirmenin her yolunu denemişti. Başarmıştı da. Belki ona bu yüzden bir kez daha aşık olmuştum.

O Demir'di. Her koşulda kendine tekrar tekrar aşık etmeyi bir tek o başarırdı.

Düğüm düğüm olmuş hayatımdan bir parça ipi çekerek çözmeye çalıştım. Elime ilk gelen kısım Demir oldu. Asla değişmeyen yanları, yıkılmayan duvarları vardı. Başa çıkamadığım sert dili, her seferinde beni dövmekten beter ediyordu. Bir lafıyla yerle bir ediyor, bir lafıyla dünyanın en mutlu insanı yapmayı bir tek o başarıyordu. Eminim.. Ondan başkasının harcı değildi bu. Ona olan hislerimin en çoğu bağlılığımdı. Ne yaparsa yapsın ondan kopamamam, bir çeşit eroin bağımlısı gibi hissetmemi sağlıyordu.

Kanseri atlatmam da en büyük yardımcım o benim. Sabrına hayran kaldığım adam.. Gücünden güç aldığım, yıkılmaz duvarlara sahip olan adam. Benim sevdiğim ve okyanus mavisi gözlere sahip olan adam. Demir Koran..

Sıkıca tuttuğum düğümden bir ipi daha çekerek uzatıyorum. Bu sefer elime Alp geliyor. Kaybettiğim Arkadaşım. Sırdaşım.. Bizi birbirimizden koparan tek etken değildi Demir. Hissettiği yanlış duygulardı. Yüz yüze bakmamızı engelleyen kara lekeli duygular. Keşke zamanı geri alabilsem de Alp'in itiraf etmesini engelleyebilseydim. Bilmediğim birşey değildi bu ama, seslice duymaya alışkın olmadığım birşeydi. Bizi birbirimizden koparan bir şey..

Düğümün en karmaşık halini çözmeye devam ederken, elime Duru geliyor bu kez, gülümsüyorum. Asla akla gelmeyen her olayda adını sıkça duyuran isim. Düşmansa en tehlikeli düşman. Dostsa saçlarını kesecek kadar iyi bir dost..

Elimde kalanlar, hayatıma devam edebilmem için birer pusula bana. Yaptığım hataları bir daha yapmamak, ve inandığım aşka sımsıkı sarılmak için yön gösteren bir pusula.

Gözlerimi dudaklarıma değen bir sıcaklıkla zoraki açmaya çalışıyordum. Kanserden sonra geçen beş ay. Hayatımın en zor anlarına şahit olan adamın kollarındaydım hala. Bana beni sevdiğini söylemesinin ardından geçen bir beş ay, aynı zamanda. Bir daha asla duymadığım bu sözcüğe açtım ben.

Yavaşça aralanan gözlerim, aşık olduğum mavileri görünce keyifleniyordu. Yavaş ve nazikçe öpüyordu beni. Bende biraz daha rahat öpebilmesi için araladım dudaklarımı. Herşeye rağmen yine aynı evde Demir'le yaşamanın huzurunu tadıyordum bir kez daha. Demir'in beni öperken ki tabirini hatırlayıp gülümsedim ve yavaşça çekildim bağımlısı olduğum dudaklardan. Neden çekildiğimi anlamayarak yüzüme baktı ve sert hatlarını meydana çıkardı. Yeni yeni bitmeye başlamış sakallarını okşamamak için kendimle bir savaş verdim. Sonun da etrafıma muzurca bakıp o kelimeleri söyledim.