BEDEL

53.Bölüm

Umudunu kaybetti kadın.Geleceğini kaybetti.Gözündeki yaşlar kaybettiğinin kanıtıydı.Sevdiği adamı,canını,çocukluğunu yaşayamayan kadının onun kollarındayken nasıl küçük bir çocuğa dönüşmesini,acılarını kanatan ama onları sarmasını bilen adamı kaybetmişti.Bu hayatta onu kimsenin böyle sevmeyeceğini bildiği adamı kaybetmişti.Yüreğindeki acı,omuzlarındaki yük hepsi bu yüzdendi.

Yenilmişti.

Aptal bir gurura...Çocukca bir inada yenilmişti.

Herşeyi anlatmıştı adam.İlk geldiği günden gözlerindeki çaresizliği ve pişmanlığı görmüştü kadın.Peki neden?Neden affedememişti onu?Sebebini kendi bile bilmiyordu.

Dakikalarca ağladı çöktüğü yerde.Geceye hıçkırıklarını bıraktı.Gözyaşları kurumadan yenisi ıslatıyordu yerini.Artık yoktu.Hayatında Demir yoktu.Canının yanışını parça parça izledi kadın.

Güç bela ayağa kalkarken ayaklarını zorla arkasından sürüklüyordu.Kalbi paramparçaydı.Beyni gittiği yolları algılamıyordu.Gözyaşları yüzünden etrafı bulanık görüyordu.Elini zorla kaldırarak taksi çevirdi.Kafasını aynaya yaslarken yine yaşadıkları geçti gözünün önünden.Defelarca aktığı gibi yine gözyaşları kendini gösterdi.Taksicinin mendil uzatmasıyla teşekkür ederek mendili aldı.Fayda etmezdi ufacık mendil akan gözyaşlarına.

Evinin önüne geldiklerinde parayı vererek arabadan indi.Araba hızla uzaklaşırken yine ayaklarını arkasından sürükledi.Takati yoktu yürümeye.Kapıyı açtığında kendisini zor bela içeri sokarak kapıyı kapattı.Salonda burnunu istila eden erkeksi kokuyla gözlerini kapattı.Kokusu evine sinmişti.bugün buradaydı o.Tuta bilirdi elinden,Gitme diyebilirdi.Bu kadar zor muydu söylemek?

Gözlerini yavaş yavaş açtı Bahar.Kapının önündeki aynada kendini görürken ağlamaktan kan çanağına dönmüş gözlerini inceledi.Kızarmış ve şişmişti.Işığı açtığında kapının önünde halıya bulaşmış sevdiğinin kanına ilişti.Kuruyan gözyaşları yine aralıksız akmaya başladı.

Salona doğru yürüdüğünde onun kokusu daha fazla doluyordu ciğerlerine,sanki biraz daha derinleşmişti buraya gelince.Salonun yanından geçip giderken gördüğü görüntüyle durdu.Artık hayal görmeye başlıyordu.Hayal gördüğüne inanmak isterken salona doğru yürüdü.Gördüğü manzarayla kapının önünde durdu sadece.Güç almak istercesine kapıya tutundu.Bir çift ela göz onu izliyordu.Kalbi yine deli gibi atmaya başladı.Demir koltukta otururken ayaklarını sehpanın üstüne uzatmıştı.Sağ eli koltuktan yere düşerken elindeki kan damlaları parkeyle bütünleşiyordu.Boğazı düğümlendi Bahar'ın.Hayal olmaması için dua etti içinden.

"De-Demir."dedi kelimeleri toparlayıp konuşurken.Dakikalardır birbirinin gözlerine bakarken boğazından çıkan kelime yalnız onun adı olmuştu.Gözyaşları yeniden akmaya başlarken bu sefer mutluluktandı.

Demir ayağa kalkıp ona yaklaşarken Bahar'da yavaş yavaş yaklaşıyordu ona.Hala gözlerini ayırmamıştılar birbirinden.Bahar daha fazla dayanamayarak koşarak Demir'in boynuna sarıldı.Demir kollarını ona sararken sol eliyle saçlarını okşamaya başladı.Bahar delicesine onu kendine çekerek sarılıyordu.Ellerini saçlarından geçirirken haykırarak ağlıyordu sadece.Demir gözlerini kapatarak sevdiğinin omzuna gömdü kafasını.Sağ elini Bahar'dan uzak tutuyordu onun üstüne kan bulaşmasını istemiyordu,

"Ö-özür dilerim."dedi Bahar hıçkırıp ağlarken.Kollarıyla onu daha fazla sarmış saçlarını okşuyordu.Demir Bahar'ın saçlarını okşarken derin bir öpücük kondurdu saçlarına.

"Asıl ben özür dilerim güzelim.Bunları sana yaşattığım için,gözünden akan yaşların sebebi olduğum için özür dilerim."diyerek boynuna öpücük kondurdu.Bahar ağlayıp yere çökerken hala kollarıyla sarmıştı sevdiği adamı.Demir onun belinden daha sıkı tutarken kendisiyle birlikte yere çöktü.