BEDEL

64.Bölüm

Gerçekler...

Şimdi gerçeklerle başbaşaydı Demir...

İnsana acı çektirmeyen gerçek yoktur.Bütün gerçekler ortaya çıktığı andan itibaren yakar insanın canını.Sanki bir alev topunun kalbine değmesi gibidir gerçekler.Acı gerçeklerdir bizi yakan...Tatlı düşlerimizin ardından,yüreğimize zehir damlatan,gökyüzünü bize dar ettiren,gülümsemeyi bile haram eden şeydir gerçekler...Hayatımızın tam merkezine yerleşen ve içine eden şeydir "gerçekler".

Demir en büyük yıkımını yaşamıştı saniyeler önce.Saniyeler önce hayatının en acı gerçeğini öğrenmişti.Beyni gerçekleri algıladığı andan itibaren sanki çalışmayı bırakmıştı...Kalbinin atmasını bile hissedemiyordu artık.Sadece gözleriyle tek bir noktaya odaklanmıştı.

Kendine gelerek elinde duran resme baktığında yine herşey yüzüne vurmuştu.Kutu ellerinden kayıp giderken sadece elindeki resimle baş başa kalmıştı.Hızla nefes alıp vermeye başladı Demir.Kalbi sanki yerinden sökülüyordu.Daha fazla dayanamayıp yere çöktü Demir.Gözleri öfkeden ve acıdan kıpkırmızı olmuştu.

"Nasıl ya?Nasıl?"dedi nefes nefese.Nefessiz kalmış gibiydi durmadan hızlı hızlı nefes alıyordu.Gömleğinin yukarıdan bir iki düğmesini açmaya başladı rahat nefes almak için ama yine başarısız oldu.

"Hayır.

Hayır.

Hayır."diyerek durmadan tekrarlıyordu kendine.Kabul etmek istemiyordu.Herşey ortadaydı ama o kabullenmek istemiyordu.Zor bela tutunarak ayağa kalktı Demir.Sendeleyerek yukarıdaki odadaki banyoya zor attı kendini.Yaşadıkları şeylerden dolayı midesi allak bullak olmuştu.Durmadan kusmaya başladı.Yaptıkları,yaşadıkları çok ağır gelmişti ona.

Ayağa kalkıp yüzünü yıkadığında halâ kendine gelememişti.Aynada kendine bakmaya utanarak hızla aşağıya indi.Bahar ve babasının fotoğrafı hala avcundaydı.

Gözlerini silerek evin kapısından çıkıp gitti Demir...

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Arabasına atladığında hâlâ ruh gibiydi.Kendini kaybetmek üzereydi artık.Arabadaki ölüm sessizliğiyld kırmızı ışıkta bekliyordu.Gözleri yine bir noktaya ilişmiş sadece orasını seyrediyordu.Ölüden farksızdı.Dışarıdan gelen bağırma sesleriyle kendine geldiğinde kafasını sola çevirdi.Pencereden gördüğü mamzara hiç hoş değildi.Yanında duran arabadaki adam mendil satan çocuğu itekleyerek küfür ediyordu.Hemen onun yanındaki adam kahkahasıyla videoya alıyordu onu.

Demir hiç düşünmeden arabadan inip seri adımlarla arabaya doğru yürüdü.Küçük çocuğu yavaşca kenara çekerken,arabadaki adam kafasını dışarı çıkarıp Demir'e bakmak istediğinde Demir hiç düşünmeden adamın kafasını tutarak kapıya sıkıştırdı.Eliyle kafasına baskı yaparken adam durmadan bağırıyordu.Bir kaç dakika sonra adamın kafasını bırakarak arabanın camından yüzüne yumruğu geçirdi.Saçlarından tutarak durmadan bir kaç defa kafasını direksiyona vurmaya başladı.Kendi öfkesinide adamdan çıkıyordu.Adam kanlar içinde kalıp bayıldığında kafasını bırakarak diğer adamın yanına gitmeye başladı.Adam kapıyı kapatmak istesede Demir hızla eliyle tutarak kapıyı açtı.Elini adama uzattığında adam titreyerek telefonu Demir'e uzattı.Telefonu elinde paramparça ederken bir kenara fırlattı.

"Abi yapma,"diyerek yalvardı adam Demir'in gözlerinin içine bakarak.Demir hiç beklemeden o adamında kafasını kapıya vurarak onuda bayılttı.Etrafdakiler şaşkınlıkla onu izliyordu.Az önceki çocuğun yanına gelerek elini omzuna bıraktı.

"Korkma."dedi güven dolu sesiyle.
"Annen,baban varmı senin?"dedi tüm gerginliğine rağmen çocukla iyi konuşmaya çalışarak.

"Yok."dedi çocuk titreyerek.