BEDEL

60.Bölüm

Sürprizzzzz🎉😍

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

İki insan...

Et ve tırnak...

Bir abla ve kardeş...

İki birbirine bağlı can...

Gözleri yaşlı iki insan sadece birbirini seyr ediyordu...

Zaman,mekan,dünya durmuştu onlar için...

Bahar nefes alamıyordu.Canı,yüreği,kardeşi tam karşısındaydı.

Aralarında kilometrelerce yol olsa bile Bahar bir dakika bile Ada'yı düşünmekten kendini alamıyordu.Belki konuşuyorlardı,Demir Ada'nın iyi olması için herşeyi sağlamıştı ama o bir ablaydı.Yüreği bir abla yüreğiydi.

Bu hayatta Ada için yapmayacağı hiçbir şey yoktu.Ada bir hata yapsa bile onu asla yalnız bırakmayan bir insandı,ablaydı.Onu hep elinden tutup kaldıran,ayağına taş değse yüreği yanan bir insandı.

Bugüne kadar Ada için yaşamıştı.Onun için savaşmış,yenildiği anlarda bile kardeşine sarılarak yeniden ayağa kalkan insandı o.Herşey Ada içindi.Hatta Demir'le hikayelerinin başlaması bile Ada yüzündendi,belki de bir kader.

Kısaca abla-her zaman arkamızda olan,bize hissetdirmeden koruyup kollayan,yalnışlarımızda bile önce kızıp doğruyu öğreten sonra sıkıca sarılan kişiydi.Annelerden sonra sığınılacak en önemli insandı.

Bahar yerinde donup dursa bile Ada kendisini toparlayarak ona tarak koşmaya başladı.Hızlıca yanına geldiğinde Bahar hâlâ yaşadıklarının şokundan çıkmamıştı.Ada Bahar'a bir adımlık mesafede durarak gözündeki yaşlarla bir yerde gülümsedi.

"Ablam."dedi ağız dolusu.Kollarını sıkıca ablasının boynuna dolarken hissettiği kokuyla gözlerini kapatarak hıçkırırak ağladı.Her zamanki gibi gül kokuyordu ablası.Bu dünyanın en güzel kokusu.Küçük yaşta kaybettiği annesinin kokusu ablasının üstündeydi hep.Her zaman annesini özlediğinde sıkıca Bahar'a sarılırdı.Ne muhteşem kokuydu bu.

Mucizevi bir koku...

Bahar şoku atlatarak ellerini Ada'nın boynuna doladı.

"Kardeşim."dedi hıçkırıklarının arasından.Mutluluk ve gözyaşları bedenlerini ele geçirmişti.Birbirlerinden ayrıldıklarında gözlerinin içine bakıyorlardı.

"Ablam,"dedi sesi titreyerek Ada.

"Söyle ablam,"

"Ben seni çok özledim."diyerek yeniden sımsıkı sarıldı ablasına.

"Sen birde gel bana sor,"diyerek kardeşinin saçlarına defalarca öpücük kondurdu.Yine birbirlerinde ayrıldıklarına Bahar kardeşinin yüzünü avuçları içine almıştı.Karşısında ki sanki Ada değil de başka biriydi.Ada'nın güzel gülümsemesi yüzündeyken,mutluluk saçıyordu.Eskiden ablasını üzmemek için gülse bile acıdan başka hiçbir duygu yoktu gözlerinde.Şimdi gerçekten çok güzel olmuştu Ada.Yüzünün rengi yerine gelmiş,genç güzel bir genç kız olmuştu işte şimdi.
Yine mutluluktan gözyaşları dökülmeye başladı.Defalarca kardeşinin yüzüne öpücük kondurdu durmadan.Ada'nın yüzünü severken Ada Bahar'ın elini tutarak dudaklarına götürdü.

"İyi misin kardeşim,"

"Mükemmelim ablam."dedi gülümseyerek Ada."Sen nasılsın?"

"Çok iyiyim,"diyerek Ada'ya bakarak iç geçirdi.

Kardeşi yanındaydı dâhâ ne olsun.Ve onun şuan da yanında olmasının tek bir sebebi vardı...

Arkasını döndü Bahar.Yüzünde ki gülümseme silinerek,minnet dolu gözlerle biraz uzakta onları izleyen güzel adamına baktı...Teşekkür etmesi gereken biri vardı.