Where words fail, music speaks.

4.

Home wasn't built in a day.

Mam draait de auto een gigantische parkeerplaats op. Van buiten ziet het huis er mooi uit, maar het is niet mijn smaak. Het is te groot voor ons twee alleen. De deur is wit en massief met in het midden een raampje. Nadat mam de deur open heeft gedaan, stappen we een grote hal binnen. Alles is wit. Smetteloos wit. Ik krijg er de kriebels van. De hal is groot en kil. Mam vertelt over alle voordelen van dit huis en blijft doorratelen over hoe groot het wel niet is. Dat het groot is, had mijn kont ook wel gezien. Vanuit de hal kom je uit in een ruimte wat een woonkamer moet zijn. Een grote zwarte hoekbank vult de kamer. Links boven te open haard hangt een grote tv. Dat is dan ook zowat alles wat in dat deel staat. De keuken is ook wit. De kastjes zijn wit. De stoelen zijn wit. De tafel is wit. Alles. Is. Wit.

'Jij mag de slaapkamer uitzoeken.' Ik knik en loop de trap op waar ik vervolgens weer in een gang kom met 2 deuren aan elke kant en één aan het einde van de gang. De kamer aan de linkerkant kijkt uit op een grote tuin met een zwembad en de kamer aan de rechterkant kijkt uit naar de weg. Beide zijn best ruim. Opnieuw verbaast mijn moeder mij. Ik heb niet geweten dat ze zoveel geld had voor een huis als dit. Ik sjok door naar de laatste deur aan het einde van de gang. De andere twee deuren kwamen uit op een badkamer en een lege kamer met grote ramen. Waarschijnlijk ook een slaapkamer maar dan iets kleiner dan de anderen.

Wanneer ik de laatste deur open, valt mijn mond open. Dit wordt mijn kamer. Dibs op deze. No way dat mam deze krijgt. De kamer bevat grote ramen met uitzicht op het strand. Aan deze kamer blijkt een badkamer te zitten, geheel voor mij alleen. 'Nou Meira, misschien is het toch zo slecht nog niet', mompel ik in mezelf.

Nadat ik mijn spullen op mijn kamer gedumpt heb, de foto van mijn vader op het nachtkastje heb gezet en wat comfortabele kleding heb aangedaan, besluit ik een wandeling te maken door de straat. Ik schreeuw naar mam dat ik naar buiten ben, die op haar beurt terugschreeuwt dat ze samen wil eten. Op dit moment heb ik daar echt geen zin in, dus laat ik de deur achter me in het slot vallen.

Het is ontzettend rustig op de weg. Ik kijk wat naar de huizen die ik voorbijloop. Allemaal grote dingen. De ene oprit is nog langer dan de andere. Ik zelf zou kiezen voor een wat knusser huisje, dat is makkelijker gezellig te maken en ook makkelijker schoon te houden.

Na een half uur lopen ben ik bij het strand uitgekomen. De zon staat op het punt om onder te gaan. Ik blijf even staan kijken tot de zon verdwenen is en vervolg mijn weg weer terug naar huis. De Jetlag slaat er in. Het is hier zes uren vroeger dan in Nederland en van het reizen word je niet echt wakker.

Wanneer ik thuis kom, staat mam boos op me te wachten. 'En waar was jij jongedame?' Ik haal mijn schouders nonchalant op wanneer ik mijn moeder voorbijloop naar de keuken. 'Ik was ongerust!' Ik draai me om en knik met een sarcastische blik. 'Ja hoor, dat zal best.'

'Wat wil je daar mee zeggen?' Ik draai me om en pak wat fris uit de koelkast, trek wat kasten open om bekers te vinden, giet er wat in en zet vervolgens de fles terug. 'Nou?' Ik laat met een zucht de koelkastdeur dichtvallen en draai me om. 'Ik wil daar mee zeggen, dat het grappig is dat je bezorgd om me bent wanneer ik even ga wandelen, maar niet wanneer je me achterlaat bij Jack.' Ik pak mijn glas van het aanrecht, trek nog een keer mijn schouders op en loop langs haar naar boven. Ik weet dat het een steek onder water is richting mam, maar ook dat boeit me niet.

Mijn telefoon trilt.

*Onbekend* Heb je je moeder al gevonden? Het is al een paar uur geleden sinds ik je achter heb gelaten op de parkeerplaats. Moet ik me zorgen maken? Shawn.

Ik begin te lachen en stuur een berichtje terug. 'Ik heb gevochten met slechte mensen en ben nu de superheld van Canada. Nee grapje. Het kostte haar een uur om mij te vinden, maar we zijn oké. We zijn net thuis gekomen, dus maak je geen zorgen :) Sky.'

*Shawn* Waarom mag ik je geen Meira noemen? Ik vind die naam mooier.

*ik* Ik haat die naam, dus noem me niet zo. Sky of Skylar is goed genoeg.

*Shawn* Oké. Ik moet gaan. Nogmaals bedankt voor het passen op mijn gitaar.

*ik* No probs.

Ik start mijn laptop op en bekijk foto's van mijn toekomstige nieuwe school. Het ziet er redelijk nieuw uit. Het is een groot gebouw. Gelukkig is het hier in Canada nog vakantie en heb ik nog twee weken om te settelen en me voor te bereiden.

Mam en ik praten zeer weinig tegen elkaar. Ze huilt heel veel en moppert vervolgens op mij. En ik? Geen idee. Het is drie jaar geleden dat papa overleed tijdens een legeruitzending naar Irak. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Na de begrafenis heb ik nooit meer gehuild. Sinds de begrafenis van mijn vader lijkt het wel alsof mijn gevoel mee is gegaan in de grond. Ik huil niet. Nooit. Om eerlijk te zijn, vind ik het wel prima zo. De muur die ik opgebouwd heb, beschermt me tegen pijn. Beschermt mij tegen onnodig verdriet.

Wanneer mam gefrustreerd is en we ruzie hebben, vraagt ze wel eens uit wanhoop wanneer ik weer normaal word. Wanneer ik weer laat zien wat alle gedoe met me doet.

Ik denk zelf dat dat er niet meer in zit.