Where words fail, music speaks.

11.

Wie vecht kan verliezen, wie niet vecht is al verloren.

Vol goede moed loop ik het terrein van school weer op. Het weekend is veel te snel voorbij gegaan. Vandaag zullen we de beslissing moeten maken welke opleiding we gaan doen. Welke kant we op gaan. Ik heb al gekozen voor een opleiding in de zorgfactor. Wanneer ik de school inloop zie ik Jason vrolijk op me af komen. 'Wat heb jij uit gespookt?' Zijn vrolijke lach gaat over in afschuw wanneer hij mijn mooi gekleurde gezicht ziet. Het is een combinatie van blauw, paars, rood en geel geworden.

'Nathalie.' Is het enige wat ik zeg en vervolg mijn weg naar de kluisjes, waar ik de benodigdheden pak voor de komende twee uren. 'Wanneer dat dan?' Jason gaat nonchalant tegen mijn kluisje hangen. Ik zie een paar meiden voorbijlopen die lief naar Jason lachen en mij vervolgens vuil aan kijken. Jason heeft een goede reputatie op school en zijn looks blijven ook niet onopgemerkt. Het is dan ook een raar idee dat hij omgaat met het buitenbeentje van de school.

'Afgelopen vrijdag.' Ik stop de boeken in mijn tas en kijk hem aan. 'Zullen we?' Hij knikt en steekt zijn arm uit. Ik haak die van mij erin en al pratend lopen we naar de lokalen.

'Zoals jullie weten, gaan jullie vandaag jullie gekozen opleiding invullen. Aan het einde van de dag zullen jullie je rooster krijgen dat vanaf morgen in gaat.' De docent geeft ons allemaal een formulier met vragen zoals de naam, welke opleiding, motivatie, doel en nog meer van die serieuze nadenkvragen. Als ik zie dat Jason een gekke bek trekt vanuit de andere kant van het lokaal schiet ik in de lach. Mijn blik valt op de docent die me boos aankijkt. Ik hou mijn handen in de lucht en bied mijn excuses aan.

Na de eerste paar lessen komen Jason en ik bij de kantine aan. Alle zitplaatsen zijn vol, dus gaan we maar bij een statafel staan. Het duurt niet lang voor ik een harde duw in mijn rug voel, waardoor mijn eten op de grond valt. Nu ben ik er klaar mee.

'Is het nou een keer klaar?' Ik zie Nathalie voor me staan. Ik ben haar gezicht spuugzat. Ze kijkt me gemeen grijnzend aan.

'Ik weet niet wat jouw probleem is, Nathalie. Misschien ben je erg onzeker of thuis niet gelukkig of voel je je alleen, maar reageer dat niet op mij af en laat me met rust. Ik heb je niks gedaan.' Ik stap op haar af. 'Ben je hier trots op?' Ik wijs naar mijn gezicht. Ze knikt en lacht gemeen. 'Weet je dat mensen serieus depressief kunnen worden van gepest? Dat mensen serieus gaan geloven dat ze beter dood kunnen zijn?' Ze opent haar mond maar sluit hem dan ook meteen. Voor het eerst in de tijd dat ik haar ken lijkt ze sprakeloos.

'Het is maar goed dat je voor je gepest mij hebt uitgezocht, want ik sta sterk in mijn schoenen. Maar echt meid, ik hoop voor je dat je nooit iemand tegen komt die dat niet staat. Want wat zal jij je klote gaan voelen als iemand de afgrond inzakt, omdat jij te onzeker over jezelf bent.' Ik merk pas na mijn zin dat ik mijn stem verheft heb. Ik zie haar hand als een vuist ballen. Wanneer ze uit wil halen, grijp ik haar vuist uit de lucht en zet een stap dichter bij. 'Waag dat nog één keer en dan zal ik je laten zien dat je met de verkeerde aan het sollen bent. Ik heb het geaccepteerd en getolereerd. Maar niet langer. Nu is het klaar. Als ik nog één keer zie dat jij mij of iemand anders pest, zal jij zelf mee maken hoe dat is.' Ik gooi met een flinke vaart haar vuist naar beneden. Ze staat me met een open mond aan te kijken, maar herpakt zichzelf snel. 'En jij zult me dat laten voelen?' vraagt ze arrogant. 'Er is maar één manier om dat uit te vinden.' Mijn stem klinkt laag en dreigend. Mijn ogen spuwen vuur. De adrenaline schiet door mijn lijf en mijn handen worden klam. Het is dat de nagels die in mijn handen drukken mij eraan herinneren dat ik haar niet gelijk op haar bek moet gaan slaan.

Ik zie de angst in haar ogen komen. Ze weet dat ik serieus ben. Ik heb nog nooit iemand geslagen, ik wou me niet verlagen naar dat niveau. Maar voor haar ben ik bereid om dat goede voornemen even te laten varen.