Where words fail, music speaks.

50.

They say: you don't know what you've got, till it's gone. truth: you knew exactly what you had; you'd just thought you'd never lose it.

POV Shawn.

Daar stond ze. Het meest prachtige meisje dat ik ooit gezien heb. Het mooie meisje dat ooit van mij was. Ze is veranderd. Haar houding is niet meer in elkaar gedoken. Ze staat recht op, schouders naar achter en haar hoofd lichtjes omhoog. Haar blonde haren zijn gegroeid in de tijd dat ik haar niet gezien heb. Ze is afgevallen, dat is wel zeker. En haar ogen... Haar ogen staan dof. Al het geluk is uit haar ogen verdwenen en waarschijnlijk ben ik daar de reden van.

'Je hebt haar kapot gemaakt. Je was haar grote liefde. Maar vergis je niet. Ze is niet meer dat kleine meisje dat je anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien hebt.' Jason draait zich vervolgens om en loopt achter Meira aan. Hij heeft gelijk. Ze is zeker niet meer dat kleine meisje. Ze is een prachtige jonge vrouw.

Ik leun tegen een muur aan en laat me naar beneden zakken. Ik stond met mijn mond vol tanden toen ze zo beheerst vertelde wat mijn vertrek met haar gedaan had. Ook daar is ze in veranderd.

'FACK!' ik kijk snel om me heen of iemand het gezien heeft. Als ik zie dat een voorbij lopend stelletje mij gezien heeft, steek ik mijn hand op als excuus. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik zo meteen op moet treden. Ik veeg wat verdwaalde tranen van mijn wangen en loop richting de kleedkamer, waar mijn band me verbaasd aan kijkt. 'Wat is er met jou gebeurt?' Andrew staat voor me. 'Meira.' 'Dat meisje waar je zo gek op was?' ik schud mijn hoofd. 'Ben.' fluister ik zacht. 'Dat meisje waar ik zo gek op ben. En ik heb mijn kans verspilt.' Ik kijk hem kort aan en loop naar een wastafel waar ik water in mijn gezicht gooi. 'Misschien is het nog niet helemaal over?' Andrew staat achter me. 'Jawel, dat is het wel. Ze heeft een ander.' 'Dat is kut man.' Ik knik terwijl ik naar mezelf in de spiegel kijk.

De stage-manager roept ons, de groep dansers is nu op het podium. Daarna mogen wij. Ik sta in de coulissen te kijken naar de menigte voor het podium. Al snel valt mijn oog op Meira en Jason. Jason gaat helemaal uit zijn plaat. Meira staat er bescheiden bij met haar armen om haarzelf heen geslagen, ze lijkt in gedachten verzonken. Pas wanneer Ella voor aan de groep komt staan, juicht ze luid mee. Ze lacht wanneer Jason wat tegen haar zegt. Het lijkt alsof ze geen zorgen meer heeft. Een steek gaat door mijn hart. Dat ene meisje die mijn hart bezit. Hoe kon ik überhaupt ooit van haar verwachten dat ze een jaar op me zou wachten na mijn gedrag.

Ze had gelijk. Ik had de telefoon op moeten nemen. Ik had dat meisje niet moeten zoenen. Ik had mijn gevoel gewoon moeten volgen en gewoon de telefoon op moeten nemen en zo met haar praten. Dat was altijd nog beter geweest, dan geen contact. Het was naïef om te denken dat ze voor altijd de mijne zou zijn, ook al liet ik niets van me horen. Ik weet niet eens waarom ik het zo heb aangepakt. Ik dacht dat het beter was als ze even van me verlost was.

Het was de grootste fout die ik ooit in mijn leven heb gemaakt.

De dansgroep van Ella maakt een laatste buiging, waarna wij het podium op lopen. Ik neem eerst een slok water om de brok in mijn keel weg te spoelen. Zodra ik bij de microfoon aan kom, is de brok alweer terug wanneer ik Meira zie staan praten met Jason. Ze lijken in een discussie. Één die Meira lijkt te winnen. Ze kijkt hem met een grijns aan en geeft hem een knuffel. Een steek gaat opnieuw door mijn hart. Ik hoor het publiek zingen waardoor ik meteen terug gehaald word in de realiteit. Ik heb het begin van mijn nummer gemist. Het muziek valt even stil. Ik draai me om naar de band als teken dat ik het nummer wil veranderen. Ik loop naar de pianist en vertel welk nummer ik wil zingen.

Ik hoop dat dit lied mijn gevoel aan haar kan vertellen want met woorden gaat me dat niet lukken. Ik heb een keuze gemaakt voor ons. Alleen besef ik me nu dat het niet alleen aan mij was om die keuze te maken. De pianist begint met spelen en ik begin zacht te zingen. Ik zie dat ik haar aandacht heb. Haar ogen worden groot.

"Taste the poison from your lips,They leave, we're as good as gone. Oh, our love is drunken in, Singing me my favorite song. Me and you, we were made to break. I know that's true, but it's much too late. You're perfectly wrong for me And that's why it's so hard to leave. Yeah, you're perfectly wrong for me

You're perfectly wrong for me, All the stars in the sky could see why you're perfectly wrong for me.Oh, you know how much it hurts every time you say you hate me. But when we're making love, you make it worth it. Can't believe the places that you take me, there's no use, we were made to be. I know the truth, and it's much too late, You're perfectly wrong for me and that's why it's so hard to leave

Yeah, you're perfectly wrong for me..."

Mijn stem kraakt af en toe. Ik kijk heel af en toe het publiek in maar elke keer komen mijn ogen terug bij Meira. Mijn prachtig mooie Meira. Alhoewel, ze WAS mijn mooie Meira. Wanneer ik me dat besef valt mijn stem weg. Ik zie tranen over de wangen van Meira lopen. Het laatste stukje hart wat ik nog had, is gebarsten. Ze schud  haar hoofd en gebaart me dat ik door moet zingen, wat ik dan ook doe. Na dat ik weer ben gaan zingen is Meira weg gelopen.

Meira is weg.

Je hebt het verpest Shawn. BIG TIME.