Where words fail, music speaks.

15.

Everyone sees what you appear to be, few experience what you really are.

Ik word wakker van de wekker die afgaat. Met een slaperig hoofd sla ik dat ding van het nachtkastje af. Ik draai op mijn rug en kijk naar het plafond. Dat prachtig mooie plafond dat ik vannacht uren heb bewonderd. Als ik alles bij elkaar op tel heb ik wel zeker twee hele uurtjes geslapen vannacht. Voor de rest heb ik alleen maar last gehad van nachtmerries. Ik zag steeds de barman voor me staan. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje af en zie dat ik een appje van Shawn heb.

Shawn: hey Pinguin. Veel plezier op school vandaag. Ur gonna rock that sh!t :)

Dat is ook zo. Ik moet naar school. Na even diep gezucht te hebben, stuur ik een berichtje terug.

Ik: Thankyou Mendes. ik doe mijn best x

Nadat ik op verzenden heb gedrukt zie ik pas de "x" staan. Ik ben soms ook zo onnozel he. ik sleur mezelf uit bed, trek de meest voor de hand liggende kleren aan, wat bestaat uit een trui en een spijkerbroek. Eenmaal beneden aangekomen pak ik wat yoghurt met muesli. Sinds zaterdag krijg ik geen hap meer door mijn keel. Toen Shawn gistermiddag weg is gegaan nadat hij me thuisbracht, heb ik vrijwel geen eten meer aangeraakt.

Ik voel de hele dag een nare onrust vanbinnen. Alsof er wat staat te gebeuren. Of het komt gewoon omdat Shawn weg is. Hij lijkt op dit moment mijn enige rots waar ik me echt aan vast kan houden voor ik verdrink.

Na twee happen van de muesli besluit ik dat het goed genoeg is en ik maar naar school moet. Niet omdat ik niet wíl eten. Maar het lukt me gewoon niet. Ik voel me al meteen hondsberoerd als ik eraan denk dat ik dat op moet gaan eten. Shawn is deze week in Nederland om zijn concert aan te kondigen en verschillende interviews te houden. Ik zal het dus zonder hem moeten doen, al is dat heel moeilijk voor mij.

Bij de bushalte zie ik verschillende mensen heen en weer lopen. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Wanneer er een man naast me op het bankje gaat zitten en mij per ongeluk aanraakt terwijl hij gaat zitten, spring ik op. Mijn hart klopt in mijn keel.

De man kijkt me natuurlijk aan alsof ik zojuist iets heb gedaan wat heel gek is. Ik sla mijn armen om me heen en leun tegen het glas van het bushokje aan. Wanneer ik de bus aan zie komen, neem ik plaats naast een paar meiden en steek mijn hand uit als teken dat ik met de bus mee wil. De bus stopt voor onze voeten. Ik stap op mijn beurt de bus in en activeer mijn OV-chipkaart.

Zodra ik verder wil lopen, begint mijn hart als een razende te kloppen. De bus is bomvol. de mensen staan al aardig op elkaar gepropt. Ik word een stukje naar voren geduwd door een meisje achter me. Ik hou de rij nogal op met mijn gepieker. Ik zoek een hoekje uit waar ik in ga staan. De bus begint te rijden waardoor iedereen die staat heen en weer wiebelt. Normaal zou ik daar om gaan lachen, maar op dit moment ben ik alleen maar bezig met de aanrakingen die plaats vinden.

Mijn hartslag verhoogt met de minuut. De paniek begint toe te slaan. Ik kijk om me heen, op zoek naar de stopknop van de bus. Ik ram er meteen op, waardoor er een stopteken komt te staan. Zodra de buschauffeur de bus stopt en de deuren opent, ren ik naar buiten. Ik hoor de deuren achter me sluiten en de bus weg rijden. Zodra ik om me heen kijk zie ik dat ik maar één halte verder ben gekomen.

Ik laat mijn rugzak van mijn schouders glijden, laat hem op de grond vallen en ga op een stoepje zitten met mijn hoofd in mijn handen. Ik doe een verwoede poging om mezelf rustig te maken. Na iets wat een eeuwigheid lijkt, sta ik toch maar op en begin richting de school te lopen. Niet veel later schrik ik van alles en iedereen die ik tegen kom. Elke keer lijkt er wel iemand op de barman.

Kom op Skylar. Je bent een nuchtere friezin toch? Kop omhoog, schouders naar achter en doorlopen. Stel je niet aan.

Ik dwing mezelf door te lopen. Wanneer ik bij een parkje in de buurt kom, weet ik dat ik bijna bij school ben. Stug loop ik door. Niet veel later bereik ik dan ook het schoolplein waar Jason en Ella op me af komen rennen. 'We dachten al dat je niet meer zou komen!' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb de bus gemist.' Ik zet mijn allerbeste neplach op. Ze lijken het te geloven.

'Kom, we gaan naar binnen.' Ella haakt haar arm door die van mij. Nu kan mij niks meer gebeuren gelukkig. Zodra ik de school binnenloop, verschijnt het beklemmende gevoel in mijn keel weer. Ik kijk om me heen. 'Kijkt iedereen nou zo naar mij?' Ik fluister het zacht naar Ella die mij op haar buurt raar aan kijkt. 'Niemand kijkt naar jou Sky...' Het komt er wat twijfelachtig uit bij Ella.

'Kom, we moeten naar de les.' Mijn hart slaat asociaal hard wanneer Ella me meesleurt de drukke gang in. We lopen langs de kantine waar iedereen voor de ingang te wachten staat. Ella loopt door de menigte heen. Ik raak haar dan ook al snel kwijt. Ik verstijf. De loophonden van Nathalie komen op me af gelopen en gaan voor me staan.

Één komt dichterbij. Ik zet een paar stappen achteruit als reactie op hem. Hij lijkt mijn angst te zien. 'Ben je bang, klein meisje?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, je stinkt.' Ik probeer zo laconiek mogelijk te klinken. 'Sky, daar ben je. Kom de les begint zo.' Jason pakt mijn arm vast en trekt me bij de jongen vandaan. Ik hobbel wat achter Jason aan tot we in een rustig deel van de school zijn.

Het nare gevoel trekt maar niet weg. Ik krijg het steeds benauwder. Jason staat voor me en kijkt me aan met een vragende blik. 'Ik ga naar huis. Ik voel me niet zo lekker.' Nog voor Jason antwoord kan geven ren ik zo snel ik kan door school heen, naar buiten en de weg op.