Where words fail, music speaks.

29.

Family: like branches of a tree, we all grow in different directions, yet our roots remain as one.

'Shawn, daar loopt ze!' Ik wijs enthousiast naar de kinderen die op komen marcheren. Mijn kleine nichtje turnt en toevallig in de tijd dat we in Nederland zijn had ze een optreden. Als verrassing kwamen we kijken. Dan valt mijn oog op mijn tante. Wanneer ze ons ziet, wenkt ze ons dat we bij haar moeten komen zitten. Ik kijk twijfelend naar Shawn. 'Wat is er aan de hand?' Ik kijk de kant op van mijn tante. 'Dat is mijn tante.' 'Waar wacht je dan op. Ga naar haar toe!' knik en sta op om naar haar toe te lopen. 'Hey tante' zeg ik ongemakkelijk. Voor ik het weet heeft ze me in een omhelzing getrokken.

'Wat heb ik jou lang niet gezien!' Ze kijkt me met een glimlach aan. 'Dit is Shawn, Shawn this is my aunt Maria.' Stel ik ze aan elkaar voor. 'Engels?' Ik knik. 'Ik woon hier niet meer. Ik woon in Canada.' 'En Shawn is?' Ik begin te lachen. 'Her boyfriend' valt Shawn in. Ik had niet verwacht dat hij zou begrijpen waar we het over zouden hebben, maar zijn antwoord beviel me perfect. Om het Shawn makkelijker te maken voeren we het gesprek in het Engels.

Ik juich wanneer mijn nichtje haar ronde begint. Shawn doet gezellig met me mee. Ik ben nog het meest verbaasd over hoe groot ze al is. Aangezien ik al bijna twee jaar in Canada woon, mis je wel wat. Na 3 uren gekeken te hebben besluiten we terug te gaan naar Jack en mam. Onze planning was wat veranderd nadat we voor een dichte deur stonden. Ik vind het spannend om Mam te weer zien. Vooral om Jack weer te zien. Ik weet ook niet hoe Shawn gaat reageren op hem, nu hij weet wat hij mij heeft aan gedaan.

Ik rijd omdat Shawn het niet gewend is om rechts van de weg te rijden en ook niet om in een schakelauto te rijden. Hij had het geprobeerd voor we uit Amsterdam vertrokken. Ik heb me ziek gelachen. Hij voelde zich zo machteloos. Hij begreep er niks van. Dat was dan ook het moment dat ik het stuur maar van hem over nam. Shawn blijft me vol bewondering aankijken terwijl ik over de weg naar huis sjees. Af en toe leg ik verschillende dingen uit wat er gebeurt is op bepaalde plekken.

Er staat bijvoorbeeld een huis, waar een familie woonde. Die hadden een zoon van 14. Die heeft in dat huis een einde gemaakt aan de levens van zijn beide ouders. Ook reed ik langs het huis waar een andere oom van mij woont. 'Dat vond ik het fijne van het wonen in Nederland. Mijn familie woonde allemaal dichtbij.' Ik voel een kleine steek in mijn hart. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel gelukkig in Canada met Shawn, Ella en Jason. Maar het gemis van mijn familie blijft.

Wanneer Shawn en ik bij een snackbar zitten met een ijsje, worden we gespot door paparazzi. We glimlachen en zwaaien. De fotograaf bedankt ons en vertrekt meteen daarna weer. Gelukkig toch 1 die van fatsoen heeft gehoord.

Nadat ons ijsje op is besluiten we richting Mam en Jack te gaan. Mijn vrolijke humeur is spontaan verdwenen. Niet om mam, maar om Jack. 'Zenuwachtig?' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar Shawn. 'Ja. Ik wil hem niet zien.' Shawn slaat zijn arm om me heen en geeft me een kus op de zijkant van mijn hoofd. 'Ik ben bij je. Er gaat je niks gebeuren.' Ik weet dat hij gelijk heeft. Zolang hij er is, gaat er niks gebeuren.

Na een stille autorit van 10 minuten komen we dan eindelijk aan bij het huis waar ik gewoond heb. Er lijkt helemaal niks veranderd. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats en kijk naar het huis. 'Je kunt het Skylar.' 'Meira.' Shawn lijkt het niet te begrijpen. 'Wil je me Meira noemen?' Ik scheur mijn blik van het huis los en kijk Shawn aan. 'Jij zorgt er voor dat ik me oprecht veilig voel. Dat ik weer gelukkig ben. Mijn naam betekend vreugde en geluk en door jou voel ik dat weer.' Leg ik twijfelend uit. 'Natuurlijk wil ik je Meira noemen.' Ik glimlach en wil hem omhelzen maar word tegen gehouden door mijn gordel die op slot slaat. 'rot ding.' mopper ik wanneer ik hem los maak en vervolgens alsnog Shawn een knuffel geef.

'Lets do this.' Zeg ik nep opgewekt en stap de auto uit. Wanneer Shawn naast me staat, pakt hij mijn hand en geeft er een bemoedigend kneepje in. Als we bij het huis aangekomen zijn druk ik op de bel. Beide auto's staan er dus ze zijn beide thuis. De deur gaat langzaam open.