Where words fail, music speaks.

41.

I can't even explain how I feel anymore, my thoughts are so messed up in my head that I don't even understand them.

Shawn komt van het podium af rennen, geeft me een kus en tilt me op. 'dat was zo geweldig!' Ik knik en glimlach naar hem. Hij is gelukkig. Ik voel me hier niet thuis. Verre weg van. Allemaal mensen die wat van je willen, iedereen die vragen heeft. Ik ben niet eens beroemd en toch willen ze van alles van me weten. Het is benauwend. Een privé leven hebben we niet. Shawn loopt me voor bij naar de kleedkamer. 'Dit ging lekker Shawn!' Andrew was mee gelopen de kleedkamer in. 'Je hebt nu twee dagen vrij. Geniet er van samen met Meira.' Andrew zwaaide even kort en daarna verliet hij de kamer. Ik nam zuchtend plaats op de bank terwijl ik naar de prachtige jongen voor me keek. 'Heb je überhaupt nog wel iets wat de pers nog niet weet?' Shawn kijkt me verbaasd aan. 'Nee, Eigenlijk niets. Ik ben best wel open altijd.' Ik knik en pers mijn lippen op elkaar. 'Zit je ergens mee?' Ik schud twijfelend mijn hoofd. 'Ik geloof je niet Meir.' Ik tover een kleine lach tevoorschijn. 'Het is niet bijzonder. Komt nog wel.' Shawn laat het wonder boven wonder hier bij zitten. Na 10 minuten is Shawn klaar om naar huis te gaan. Omdat dit concert hier in Toronto gehouden word, zijn we binnen een aantal minuten thuis. Wanneer we de concerthal uit stappen staat de pers al te wachten. Shawn pakt stevig mijn hand vast. 'Shawn!? Hoe zit het met een nieuw album?' 'Shawn hier! interview alstublieft!' 'Skylar, klopt het dat je bent lastig gevallen een jaar geleden?' Ik sta abrupt stil. 'Niet op reageren. Kom, door lopen Meir.' Fluistert Shawn in mijn oor. Ik knik en laat me mee voeren door Shawn naar de auto. Wanneer we er zijn laat Shawn mij eerst in stappen waardoor ik over de bank naar het raampje schuif en naar buiten kijk.

'Gaat het?' Ik voel Shawn zijn warme hand om de mijne. Terwijl ik naar buiten kijk knik ik. 'Ja, hoor.' Ik voel hoe Shawn mij naar zich toe trekt. 'Meira, we zouden blijven praten, weet je nog?' Ik begin geïrriteerd te raken. 'Meira...' Zijn stem klinkt smekend. 'Shawn, ik kan niet meer uitleggen hoe ik me voel. Mijn gedachten in mijn hoofd zijn zo in de war dat zelfs ik ze niet meer kan begrijpen!' Het komt er feller uit dan ik bedoelde. 'ik... sorry.' Ik draai mijn hoofd opnieuw weg. 'Nee. Dat hoeft niet. Ik snap je wel. Maar...' Shawn lijkt zijn woorden in te slikken. 'maar?' vraag ik hem dan maar. 'Maar ik hou van je.' Ik glimlach. ik weet donders goed dat dat niet was wat hij wou zeggen. De rit naar huis spraken we niet veel.

Bij thuiskomst loopt Shawn de kamer in. Ik ben diep in gedachten verzonken. Ik kan de vraag van die paparazzi niet uit mijn hoofd zetten. Het doet me dan weer denken aan twee dagen geleden. Ik zou even snel naar de winkel om een paar kleine boodschappen. Shawn drukte mij op het hart dat het rustig zou zijn rond deze tijd. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik vertrok naar de winkel. Met mijn oordoppen in liep ik door de straten heen. Shawn had op dat moment gelijk gehad en ik genoot van alle rust om me heen. Eenmaal bij de winkel pakte ik snel de spullen die ik nodig had om vervolgens naar de kassa te lopen. Ik voelde al een tijdje een paar ogen in mijn rug branden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik had toch al het gevoel dat ik dingen zag die er niet waren. Zodra ik betaald had werd ik aan mijn arm terug getrokken. Een meisje en haar vriend stonden voor me. Ze hadden allemaal vragen over Shawn. Uiteindelijk heb ik geluld als brugman, maar op een punt geloofden ze me dat ze de verkeerde voor zich hadden. Daarna ben ik bijna letterlijk terug naar huis gerend en heb ik het verhaal aan Shawn verteld die hier zichtbaar van schrok.

Je zou zeggen dat ik er aan gewend zou zijn na een jaar samen met hem te zijn. Maar niets is minder waar. Ik kan er nog steeds niet tegen als ik ingesloten word of dat mensen te dicht op me staan. Daar heb ik die klote barman aan te danken. Mijn gedachten beginnen een puinhoop te worden en nu Shawn weer opnieuw weg gaat... Ik weet niet of ik dat kan vol kan houden, of ik opnieuw zonder hem kan. Konden we nu maar gewoon een weekje er tussen uit. Gewoon even bij komen van alles zonder interviews, afspraken of optredens. Gewoon even Shawn en ik. Gewoon even ontspannen. Mijn brein de ruimte geven. Maar dat gaat niet gaat niet gebeuren. Ik moet hem vertellen hoe ik me voel. Ik moet hem laten weten wat het met me doet. Ik ga er aan kapot en ik wil hem niet verliezen.

'Ik kan dit niet meer.' Ik kijk naar mijn handen. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Shawn staat bij het aanrecht en draait zich om. 'Wat kan je niet meer?' hij loopt naar me toe en gaat op de stoel tegen over me zitten en kijkt me aan met een zachte blik. 'De drukte, het alleen zijn. Niks voor ons zelf kunnen houden. Ik dacht dat ik dit kon. Ik dacht dat het allemaal zou wennen. Maar dat doet het niet.' Er loopt een traan over mijn wang terwijl ik Shawn aan kijk.

'Ik snap dat het veel is allemaal. Maar het duurt maar even en dan hebben we weer rust.' Ik schud mijn hoofd. Hij bedoeld het allemaal zo lief en goed. 'Je weet dat dat niet waar is. Jij zult veel vaker gaan toeren. Allemaal plaatsen bekijken en dat is oké, want het is je passie. Maar ik pas niet in dat plaatje. Niet nu.' Hij pakt mijn handen vast. 'Blijf alsjeblieft een tijdje. Gewoon voor ons. ' Ik weet het, het klinkt egoïstisch, maar ik wil hem niet laten gaan. Ik wil niet dat hij weer een half jaar weg is. Ik wil ons, hij en ik en onze toekomst.

'Je weet dat ik dat niet kan Meira.' ik schud mijn hoofd en de tranen lopen nu vrij over mijn wangen. 'Het spijt me, maar ik moet gaan.' ik knik 'Ik begrijp het.' 'Misschien moeten we even afstand van elkaar nemen om te kijken wat we beide willen.' mijn hart staat stil. Meent hij dit serieus? Dát is niet wat ik bedoelde... Ik laat langzaam mijn handen uit de zijne glijden. 'meen je dat?' vraag ik rustig. Shawn knikt. Ik verbijt opkomende tranen. 'Als dat is wat je wilt.' ik sta op en loop naar boven en gooi wat spullen in mijn tas. Ik ga weer terug naar Nederland. Kijken hoe mijn moeder het er vanaf brengt. Veel slechter dan mij kan het bijna niet zijn.