Where words fail, music speaks.

52.

Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind.

Nadat ik ben gaan zitten krijg ik nog een paar complimenten van een paar mensen waarvan ik de namen al niet meer weet. Na het zingen van dat nummer is er een last van mijn schouders gevallen. Het voelt alsof ik het weer een stukje afgesloten heb. Het word tijd dat ik de woorden van mijn vader ga na komen. "Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind." Het zal niet makkelijk zijn om tegen iedereen aardig te doen, maar een ieder heeft zo zijn redenen.

'Nog een biertje Meir?' Ik knik als antwoord op Jason zijn vraag. 'Ik haal wel.' Ik sta op en check bij de rest wat zij willen drinken. 'Oke, 4 bier en 1 bacardi razz zevenup.' Ik knik en loop richting de bar. De angst voor barren en barmannen is vrijwel zo goed als weg. Misschien komt het omdat ik steviger in mijn schoenen sta en voor mezelf durf op te komen. Ik geef mijn bestelling door en kijk wat om me heen tot ik een warme hand op mijn schouder voel. Een bekende parfum geur dringt mijn neus binnen.

Met een teug lucht in mijn longen, tover ik een glimlach tevoorschijn en draai me naar de persoon aan wie die hand toebehoord. 'Hoi, waarmee kan ik je helpen?' Vraag ik zo vriendelijk mogelijk. Van binnen zijn alle emoties in gevecht met elkaar. Blijf aardig doen Meira, maak je vader trots.

'Meira, kunnen we praten?' Shawn staat voor me. Hij lijkt gebroken. Toch schud ik mijn hoofd. 'Dat lijkt me geen slim plan Shawn.' 'Maar ik heb je zoveel uit te leggen.' Ik haal kort mijn schouders op. 'Sorry, ik heb er geen tijd voor op dit moment.' Ik kijk naar de bestelde drankjes die één voor één voor me op de bar gezet worden. Ik pak een paar in mijn handen en kijk hem nog een keer glimlachend aan. 'Sorry.' Ik kijk naar Ella, die ziet dat ik alle glazen niet kan houden. Ze komt aangesneld en pakt ook een paar glazen vast. Samen met haar naast me loop ik terug naar de tafel. Net wanneer ik wil gaan zitten, besluit mijn blaas te protesteren. Ik heb het zolang mogelijk uit gesteld want als je één keer naar het toilet gaat met alcohol in je bloed, moet je steeds vaker. Helaas is dit gewoon niet meer uit te stellen. Terwijl ik opnieuw langs de mensen aan de tafel loop en verrassend genoeg net niet val, bereik ik het toilet. Na een laatste check in de spiegel, besluit ik dat ik er maar mee door moet gaan op deze manier. Ik stop nog wat verdwaalde haar plukjes terug op hun plek en verlaat de toiletruimte waarna ik vol op tegen iemand aanknal. You've got to be kidding me.

'Meira, ik wil graag met je praten.' Ik kijk Shawn nog steeds met een fake glimlach aan terwijl ik bedenk hoe ik me hier dit keer uit ga lullen. 'Je hebt nu geen drankjes in je hand en het toilet ben je zojuist geweest. Dus je hebt vast wel even tijd.' knalt hij er gelijk achter aan wanneer ik geen antwoord heb gegeven. Ik voel een iritatie in me opborrelen en sluit kort mijn ogen. 'Shawn...' Ik open mijn ogen en kijk hem aan, de pijn negerend. 'Ik wil gewoon niet met jou praten... Ik heb lang genoeg gewacht tot je tijd voor me had. Lang genoeg gewacht tot jij met mij wou praten. Véél te lang, als ik eerlijk moet zijn. Waarom denk jij in godsnaam dan nu, dat ik wel bereid ben om met jou te praten wanneer jij dat wilt?' De woorden komen er dit keer normaal uit. Geen boze ondertoon, geen sarcasme. Nee gewoon. En dat verbaasd iedereen! yay. 'Dat denk ik niet. Ik hoop het wel.' Ik schud mijn hoofd. 'Waar wil je over praten.' vervloekte "be kind" aan het einde van mijn vaders zin.

'Zullen we ergens gaan zitten? Hier voor de wc's is niet echt ideaal.' Ik knik. 'Ik ga even zeggen dat ik zo terug ben.' Zonder zijn antwoord af te wachten loop ik terug naar de groep. 'Ik ben zo terug. Hou mijn plaats warm.' Zeg ik lachend tegen Ella en Jason. 'Wat ga je doen?' Ik kijk om naar Shawn. Jason volgt mijn blik. 'Moet ik hem duidelijk maken dat hij je met rust moet laten?' Ik zie dat Jason zijn vuisten balt. 'Nee. Ik ga hem aanhoren en daarna hopen dat hij dat zelf snapt.' Jason wou me tegen spreken maar ik onderbrak hem: 'mijn vader leefde altijd volgens die quote, weet je nog? Dat is nu ook belangrijk voor mij.' Jason zijn gezicht laat zien dat hij het er niet mee eens is maar toch geeft hij me een kus op mijn wang. 'Wees voorzichtig.' Ik knik en loop naar Shawn en loop voor op naar buiten richting het park. Natuurlijk heb ik er weer eens niet bij stil gestaan dat het zou vriezen, dus ik heb het binnen no-time steen koud. Blijkbaar heeft Shawn dat door en trekt zijn jasje uit en legt hem bij mij over mijn blote schouders. Zijn heerlijke geur dringt mijn neusgaten weer binnen.