Where words fail, music speaks.

7.

I'll be okay, Just not today.

Ik hang mijn gitaar op mijn rug en loop naar buiten, naar het strand. Ik vouw mijn broek omhoog, knoop de veters van mijn schoenen aan elkaar vast en hang de schoenen om mijn nek. Ik geniet van het uitzicht en het water en zand tussen mijn tenen. Het water wordt voor een deel rood gekleurd door de zon die net ondergaat. De zomerse bries waait door mijn haren en het gekrijs van de zeemeeuwen maakt het compleet.

Na het lopen door het water neem ik plaats in de duinen, gooi de schoenen naast me neer en leg mijn gitaar op schoot. Ik begin de melodie te spelen die ik speelde op het vliegveld. Aangezien de zon bijna onder is en er bijna niemand meer op het strand loopt, durf ik het stukje tekst wat ik niet uit mijn hoofd kan krijgen, hardop de zingen.

"Sometimes it all gets a little too much, But you gotta realize that soon the fog will clear up,

And you don't have to be afraid, because we're all the same, And we know that sometimes it all gets a little too much."

Ondanks dat ik verder nog geen tekst bedacht heb, speel ik wel wat akkoorden door. Verder dan het ene kleine stukje kom ik niet. Ik blijf hangen. Nadat ik stop met spelen schrik ik op van geklap wat achter me vandaan komt. Ik kijk om en zie Shawn daar staan. Ik voel mezelf meteen door de grondzakken.

'Mag ik bij je zitten?' Ik knik en leg mijn gitaar plat op mijn schoot. 'Dat was prachtig. Waar heb je dat gehoord?' Ik schud mijn hoofd. 'Het was een deuntje in mijn hoofd. Dus dat ben ik gaan spelen. De songtekst... Ik weet het niet. Het kwam zomaar in mij op en ik kon het niet uit mijn hoofd krijgen, dus ik moest het spelen.' Ik haal mijn schouder op. 'Mag ik?' Hij steekt zijn hand uit naar mijn gitaar. Ik knik en overhandig hem. Hij gaat goed zitten en speelt dezelfde melodie als mij, misschien net iets anders. Maar hij gaat door, waar ik bleef hangen. Ik keek hem met open mond aan. 'Dat was precies hoe ik het in mijn hoofd hoorde. Maar... Hoe?' Hij haalt zijn schouders op.

'Het was ook een melodie in mijn hoofd. De akkoorden waren niet zo moeilijk, maar de songtekst... Het frustreerde mij enorm. Maar jij. Jij hebt het perfect opgevuld.' Ik begin te lachen. 'Dat is raar.' hij knikt.

'Wat doe je hier helemaal alleen?' ik grinnik en sla mijn armen om mijn knieën en staar naar voren over de zee. ' Ik vind het fijn om hier de zijn. De wind door mijn haar, de geur van de zee en de rust.' Hij knikt instemmend. 'Wil je wandelen?' Hij staat op en steekt zijn hand uit. Ik pak hem aan en ga ook staan, hang mijn gitaar weer op mijn rug en pakt mijn schoenen uit het zand. Shawn houdt zijn hand op waardoor ik hem raar aan kijk. 'Ik kan je schoenen vast houden.' Ik begin te lachen, schud mijn hoofd, maar geef mijn schoenen aan hem.

We lopen beide op blote voeten langs de rand van het water. We zeggen zeer weinig. Het is een fijne stilte. 'Je bent net verhuisd? Of ben je op vakantie hier?'Hij kijkt me aan met zijn prachtig mooie bruine ogen.

'Net verhuisd.' Ik haal mijn schouders op en scheur met moeite mijn blik van hem los. 'Waar woonde je hier voor dan?' Nu lach ik. 'Heb je dat niet gehoord toen ik tegen mijn moeder sprak toen we op het vliegveld waren?' Hij schudt nu zijn hoofd. 'Nou. Jawel, ik heb dat wel gehoord, maar ik heb er niks van verstaan.' 'Ik kom uit Nederland.' Zijn mond valt open. 'Maar je spreekt Engels' 'Geleerd op school, kijk Engelse films en zing mee met liedjes. Maar ik waarschuw je, het is best wel slecht. Dus soms weet ik niet hoe ik iets moet zeggen.' Hij lacht. 'Het komt wel goed. We maken er wat van.' Ik knik.

'Dus, waar woon jij?' Hij kijkt me aan met een blik alsof hij verwacht had, dat ik dat wel zou weten. 'Ik woon hier, in Canada. Toronto.' 'Dus als ik hulp nodig heb, kan ik je bellen?' Hij knikt. 'Jep!' We lachen beide.

'Dus je woont hier nu ongeveer drie weken? Althans, het is drie weken geleden dat ik je ontmoet heb.' Ik knik. 'Hoe gaat het tot nu toe?' Ik krijg een korte flashback van de hel op school.

'School is verschrikkelijk. Maar voor de rest is alles prima, denk ik.' Ik haal mijn schouders op. 'Je bent niet blij om hier te zijn?' Ik kijk hem geschrokken aan. Hoe weet hij dat nou weer. 'Ik ben nergens gelukkig, dus dat maakt niet uit.'Hij staat abrupt stil. 'Wil je er over praten?' Ik schud mijn hoofd. Dat gaat niet gebeuren. Shawn kijkt me doordringend aan. 'Als je er over wilt praten, dan mag je me bellen, dat weet je toch?' Ik knik, glimlach en loop door met Shawn naast me. 'Dus, wat voor instrumenten bespeel je nog meer?'Ik schiet in de lach van de plotselinge omslag van het gesprek onderwerp.

'Gitaar en piano' Hij steekt zijn hand op. Ik denk dat hij een high five bedoelt en geef hem die. 'Zelfde voor mij! We zouden eens samen moeten spelen!' Ik knik. Niet dat het ooit gaat gebeuren. Ik ken hem nog maar net, maar oké.

De rest van de wandeling was fijn. We spraken over van alles. Zijn reizen, favoriete momenten en zijn fascinatie voor het strand. Voor we het door hadden waren er alweer een paar uren verstreken. Daarna ging Shawn naar huis. Zodra Shawn weg was, voelde ik weer een leegte.

Morgen weer naar school. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan lopen en wat Nathalie dit keer bedacht heeft.