Perfect for Each Other (zakończone)

Rozdział 12

Zamknęłam za sobą drzwi. Co mnie napadło, żeby robić sobie kolejnego przyjaciela? Przecież gdyby Larissa się dowiedziała, to zabiłaby mnie... Jeszcze jakby usłyszała jak wygląda, jakie ma poczucie humoru i gdzie pracuje... A jakby to ktoś z moich domowników usłyszał, to już dopiero... Ale... o tej godzinie, to oni powinni już dawno spać...

Wypuściłam powietrze z płuc, garbiąc się lekko. Teraz trzeba przejść do pokoju tak, żeby tylko nikogo nie obudzić, bo jeszcze mi się oberwie. Już słyszę te pytania...

- Gdzie byłaś, z kim i czemu wracasz o tej godzinie?! - zmarszczyłam brwi. Moje myśli do mnie przemówiły, czy po prostu ktoś na mnie czekał?

- Byłam w parku... z przyjacielem... zagadałam się - odwróciłam się w stronę pomieszczenia... Oczywiście, że czekała na mnie moja matka!

- Przyjacielem? - uniosła brwi. - Odprowadził cię? - mój wzrok odpowiedział za mnie.

Kobieta doskoczyła do okna i wyjrzała przez nie. Kiedy stanęłam za nią i również wyjrzałam, nikogo nie było... Na szczęście zdążył pójść do domu i zniknąć z pola widzenia mojej matki... Już słyszę ten wywiad ze mną...

- Ile ma lat? Jak wygląda? Przystojny? Ile jesteście razem? To od niego były te kwiaty? - weszłam bez słowa do mojego pokoju. - Kiedy poznam jego rodziców? Są bogaci? Jakie ma oceny w szkole? - rzuciłam się na kanapę, przygotowana na kolejną bezsenną noc. - Kiedy go przyprowadzisz? Co lubi jeść? Jakiej muzyki słucha? Weźmiesz go na przyjęcie służbowe taty? - zmarszczyłam brwi. - Nawet babcia idzie... Jeśli ty nie pójdziesz, to wszyscy będą zawiedzeni.

- Będą zawiedzeni, bo nie idę - włączyłam telewizor. - Zostaję w domu i odpoczywam - odetchnęłam. - Dostałam takie polecenie - posłałam jej jeden wzrok.

- Martwi się o ciebie... Dobrze - kiwnęła głową. - Odpowiesz na moje pytania? - uśmiechnęłam się zwodniczo.

- Jest ode mnie starszy, wygląda dobrze, przystojny - policzyłam na palcach. - Pięć dni... się znamy. To od niego były te kwiaty i pluszak. Nie wiem, czy w ogóle ma rodziców. Nie wiem, czy jest bogaty... - przeszukałam myślami jego mieszkanie. - Nie widziałam żadnego jego świadectwa... Nie przyprowadzam go w ogóle... Podejrzewam, że nie lubi słodyczy... W muzykę się nie zagłębiałam... O przyjęciu powiedziałam...

- To mam jeszcze jedno pytanie... no może dwa... - przewróciłam oczami. - Kiedy mam iść z tobą do ginekologa i czy chcesz...

- Nie! - otworzyłam oczy tak szeroko, że prawie chciały wypaść mi z oczodołów. - Nie chcę od ciebie nic - zaczęłam tłumaczyć jej gestami.

- Ufasz, że ma?

- Tak... To znaczy: nie! - zamknęłam oczy z zażenowania. - Zostaw mnie już... tak będzie najlepiej - spojrzałam jej w oczy. - Bo jeszcze powiem przez przypadek, że zamierzam brać ślub kościelny - zaczęła zamykać drzwi, wychodząc.

- A zamierzasz? - zapytała na odchodne.

- Nie! - zniknęła.

Oparłam się ze zmęczenia o kanapę... Jeśli moja rodzina idzie na jakiś oficjalny bankiet, to mam całą wolną noc... i dzień. Przy mojej bezsenności na pewno dobrze to wykorzystam... Szkoda, że nie mam takiej szansy. Przecież nie pójdę z nimi... Z tymi moimi problemami z równowagą, to jeszcze przewrócę się na środku wielkiej sali do tańca i... i tylko się ośmieszę. Nie mogę i nie chcę na niego iść.

Zebrałam się, żeby zadzwonić do Larissy. Zignorowałam późną godzinę i spytałam się, co robi w noc, kiedy mają iść na tę imprezę służbową. Jej rodzice idą z moimi rodzicami na ten cały bankiet, a ona sama idzie na urodziny do koleżanki z klasy... No to świetnie. Nie chcę siedzieć w domu sama... Rozumiem, że jestem już uziemiona, przez te moje dolegliwości, ale nie mam ochoty nudzić się cały dzień i noc... Może nie wyjdę z domu, ale chciałabym, by ktoś dotrzymał mi towarzystwa... I jest chyba tylko jedna taka osoba.

Ale do niej nie będę dzwonić o takiej godzinie... Oprócz tego uznałby mnie za nachalną. Zadzwonię pojutrze... Cała impreza i tak jest w sobotę... Zdążę się umówić i wszystko przygotować.