Isang Punongkahoy
Jose Corazon de Jesus
Kung tatanawin ko sa malayong pook,
Ako’y tila isang nakadipang krus;
Sa napakatagal na pagkakaluhod,
Parang hinagkan ang paa ng Diyos!Organong sa loob ng isang simbahan
Ay nananalangin sa kapighatian
Habang ang kandila ng sariling buhay
Magdamag na tanod sa aking libingan.Sa aking paanan ay may isang batis,
Maghapo’t magdamag na nagtutumangis;
Sa mga sanga ko ay nangakasabit,
Ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig.Ang mga kampana sa tuwing orasyon,
Nagpapahiwatig sa akin ng taghoy;
Ibon sa sanga ko’y may tabing nang dahon,
Batis sa paa ko’y may luha ng daloy.Ngunit tingnan ninyo ang aking narrating,
Natuyo, namatay sa sariling aliw;
Naging krus ng pagsuyong laing,
At bantay sa hukay sa gitna ng dilim.Wala na, ang gabi ay lambong ng luksa
Panakip sa aking namumutlang mukha!
Kahoy na nabuwal sa pagkakahiga,
Ni ibon ni tao’y hindi na matuwa.At iyong isipin nang nagdaang araw,
Isang kahoy akong malago’t malabay,
Ngayon ang sanga ko’y krus na libingan
Dahon ko’y ginagawang korona sa hukay.
BINABASA MO ANG
Mr. Hugutero (once broken)
PoetryHighest rank achieved-4th in poetry (October 21, 2018) Mga katagang sa sulat lang niya mailalahad nang buong-buo Mga emosyong kaytagal nang binaon at tinago-tago Bibigyan na ng tuldok ang lahat ng hinagpis at pait Iiwan na nang tuluyan ang mali at n...
