Ravenna Series #1: Arcane Twilight

K A B A N A T A 2

[Kabanata 2]

Kung dati ay parati kong tinatanong sa sarili ko habang nakatanaw sa kaharian ng mga bampira kung anong klaseng buhay ang mayroon sila. Iniisip ko na sana makaranas din kaming mga tao ng magarang buhay.

I hated vampires for having a sophisticated life while us are hiding in the woods for years. While they're eating high-quality foods and drinking wine--here we are, scraping for food. We lived in fear thinking that one day they will find us and kill us.

That's where I started lurking around the kingdom at night. I found out about a certain relic that's been keeping safe after the great war many years ago. I want to take revenge for all the suffering we had experinced. I want them to suffer.

Hindi ko alam na iyon na pala ang huling gabi na makikita ko si Papa, si Niel, at ang lahat ng mga pamilyang napaslang ng mga mangkukulam.

Kaagad akong nagpunas ng luha nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Hindi ko na kailangan pang alamin kung sino ang pumasok. Nanatili ang aking mga mata na nakatanaw sa dati kong tahanan.

"Kumusta ang mga kaibigan ko?" tanong ko sa kaniya.

"They're fine. Kasalukuyan silang nagpapahinga ngayon matapos silang gamutin ng mga babaylan." sagot ni Maxine sa akin.

Tumango ako. Siguro nga ay tama ang naging desisyon ko na tanggapin ang kasunduan namin ni Khalil, kahit para manlang sa mga kaibigan ko.

"I think you should rest too," turan niya.

"I don't think I'll be able to rest. Madami akong iniisip, matapos ang nangyari."

Naramdaman ko ang kamay ni Maxine sa balikat ko. "You can, just lay down and close your eyes."

Napatango akong muli at bumuntong hininga. Inihiga ko ang sarili sa kama at marahang pumikit hanggang sa dinalaw ako ng antok. Gabi nang magising ako. Napatingin ako sa malaking bintana at kitang-kita ko ang makukulay na mga ilaw sa labas ng Valhalla.

Sumayad sa magarang sahig ang dulo ng aking saya pagkababa ko ng kama. Paglabas ko ng silid ay isang mahabang pasilyo ang bumungad sa akin. Gusto ko sanang bisitahin sina Myze at Uno pero alam kong nagpapahinga sila kaya hindi ko na muna sila aabalahin.

Maaliwalas ang gabi at malamig ang hangin. Hindi ko alam kung saan ako dinadala ng aking mga paa. Hanggang sa natagpuan ko ang sarili ko sa isang maliit na tulay.

Nakadungaw ako sa ilalim at dinama ang katahimikan ng tubig. Hindi nagtagal bumaba ako para umupo at hinayaan ang mga paa kong lumusong sa malamig na tubig.

Ilang minuto akong nandoon hanggang sa hindi ko namalayang bumuhos muli ang aking luha at hinayaang humalo ito sa tubig.

This world is too cruel for us. They always looked up to me and I can't even protect them. All they did was to live! Gusto lang nilang mamuhay ng tahimik sa kabila ng kalupitan at magulong mundo na 'to.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Halo-halo ang emosiyon ko. They died because of me. It's my fault.

It is always my fault.

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Kung paano ako magsisimula, pero sinisigurado kong pagbabayaran nilang lahat ang ginawa nila sa amin. I will find those witches and kill every last one of them.

I'm going to find out what they want and get this over with.

"Nandito ka lang pala, kanina pa kita hinahanap." napalingon ako sa boses na narinig ko. Mabilis kong pinahid ang mga takas kong luha nang makita ko si Uno na nakatayo sa gilid ko.