Ravenna Series #1: Arcane Twilight

K A B A N A T A 22

[Kabanata 22]

I always wonder what its like on the human world. A world of our own kind where supernatural creatures like vampires, werewolves, goddess and witches don't exists. A world in a whole new different level, with moving cars and tall buildings.

Sa mura kong edad, palaging ikinukwento sa akin ni Papa ang tungkol sa mundo ng mga tao, that he used to live there when he was still a child. His family was killed and taken back here to live as a slave.

Sariling sikap na nag-aral si Papa upang maging Konseho nang sa ganoon ay matulungan niya ang mga taong nakakulong sa mundong 'to. He already had it planned, everything was working out smoothly when one of the council betrayed him. Isinumbong nito na itatakas ang lahat ng mga tao patungo sa isang portal sa lugar ng mga mandirigma.

Marami ang nawalan ng buhay, mas gugustuhin pa nilang mamatay na lumalaban kaysa patuloy na nabubuhay sa mundong walang ginawa kundi pahirapan sila. He failed to protect those people... he failed to fulfill his promise—that's why it's my turn.

Hindi man ako nagtagumpay sa nangyari sa aming kampo, sisiguraduhing kong makakamit ng dalawa kong kaibigan ang kalayaan na nararapat sa kanila. Kalayaan na matagal nang hinahangad ng kanilang ninuno.

They deserved to live the life they always dreamed of.

"No, Isabelle." umiling sa akin ang dalawa kong kaibigan dahil kung bakit napakurap ako ng tatlong beses. They both held my hand tightly and gave me a faint smile.

"We won't leave this world just because we're humans. We've experienced so much already, ngayon pa ba kami aalis?"

"You both deserved a freedom! H-hindi ko ipagkakait 'yun sa inyo at—" napatigil ako nang bigla nila akong niyakap dalawa. They buried their faces on my shoulders. Napatingin naman sa gawi namin sina Nicholas at Hiro, na tinanguan lang ako upang makapag-usap kami ng pribado.

Nanlaki ang mga mata ko nang maramdamang basa ang aking damit. I just let them silently cry on my shoulders. Ngayon ko lang ulit sila nakitang umiyak, the last time they cried was when our favorite dog died.

Mga ilang minuto silang umiyak bago sabay na kumalas at umiwas ng tingin. Inayos nila ang gusot sa kanilang damit at patuloy sa pagyuko upang hindi masalubong ang aking paningin. Napanguso naman ako, kanina lang ay umiiyak silang dalawa sa balikat ko ngayon ay nahihiya na?

"Ano ba kayong dalawa? Nahihiya pa kayo sa akin, hindi naman ito ang unang beses na umiyak kayo. Such a crybaby." wika ko kasabay ng aking pag-iling. Sabay silang napaubo at napatapik sa kanilang mga dibdib.

"G-grabe, madaming pumasok na buhangin sa aking mga mata. Nahihirapan ako sa pagtanggal." usal ni Uno habang patuloy pa rin sa pag-ubo.

Ilang beses na tumango si Myze. "O-oo nga, mukhang may naiwan pa nga sa mga mata ko."

Tinaasan ko silang dalawa ng kilay. Are they kidding me?

"Lumapit nga kayong dalawa sa akin," utos ko sa kanilang dalawa.

"Why?" they asked in unison. Nawala na ang pamamaga ng kanilang mga mata. The moment they're right in front of me, I quickly bumped their heads together. Napadaing silang pareho at lumayo sa akin.

"Ow! That hurts!"

"Umalog ata utak ko sa lakas ng impact."

Pinagkrus ko ang aking mga braso. "I'm serious here!"

They chuckled. "We're serious, too. You don't have to worry about us, you've done enough already. Aanhin namin ang pagtira sa mundo ng mga tao kung wala ka doon? We promised that we will never leave each other's side, right? So what if we don't belong here? Fuck those rules, you're the goddess now. You can change it, kahit kailan ay hindi kami nagsisisi na mapunta sa lugar na 'to. This world is enough for us."