snowflakes are falling || vmin

"Smile"

Jimin wrócił po kilku godzinach do domu staruszka. Zmarznięty, z bolącym sercem. Szczerze, miał to wszystko już gdzieś. Pragnął tylko zaszyć się gdzieś daleko poza zasięgiem ludzkiego wzroku i wegetować, zabijać się myślami. Poczucie winy ciążyło mu na ramieniu, niczym kamień, którego nijak nie potrafił zdjąć.

Ajeossi pojawił się na werandzie. Jimin zignorował również czerwone od łez oczy, bo przecież nie miał obowiązku tłumaczyć się mężczyźnie z własnego strachu, bólu i porażki. Chciał go wyminąć, lecz zmartwione spojrzenie Koreańczyka mu to uniemożliwiło.

- Twój przyjaciel uciekł – wyszeptał, na co czarnowłosy stanął jak wryty – Jakąś godzinę temu po prostu wybiegł z domu bez słowa. Martwię się, a jestem już za stary, żeby go szukać. Ściemnia się.

Jimin już go nie słuchał. Jakby tknięty przez niewidzialną siłę, odwrócił się na pięcie i ruszył sprintem w przeciwległą stronę, do tej, z której przyszedł.

Przed oczami miał tylko jedno wydarzenie. Zadrżał mimowolnie.

Nie chciał, żeby było za późno.

Zaczął padać deszcz, ale Jimin biegł jeszcze szybciej. Biegł, kierowany uczuciem, które tliło się w jego duszy. Po prostu czuł, że powinien się śpieszyć. Bez względu na wszystko. Z daleka zobaczył swego rodzaju port z drewnianą, lichą konstrukcją do skoków. Dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie, a w oczach błysnęły łzy, kiedy zobaczył stojącą na samej górze postać.

Jimin przyśpieszył jeszcze bardziej. Krzyknął, jakby samo jego pojawienie się, miało być niewystarczające. Był tak blisko, a jednak tak daleko. Biegł, wpatrując się w postać, która patrzyła prosto na niego. Zauważył nikły uśmiech na jego ustach. Zwolnił.

Nie chciał, żeby było za późno.

idealna nuta do słuchania przy czytaniu tego?

'tokyo' od naszego prezydenta jooniego <3

rozdział pisałam przez 20 min, gifu szukałam przez 40 halo xd