Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
MALAS. MALAS. MALAS.
Actually sa buong buhay ko, puro kamalasan nararanasan ko. Nang dahil sakin, it's either napapahamak yung mga taong lumalapit sakin or minsan pa nga namamatay pag sumasama sakin. I always think if this fate will be mine forever. Yung mismong ako na mismo lumalayo para wala nang mapahamak or masasaktan nang dahil sakin.
Extrovert naman talaga ako eh, pero nang dahil sa mga nangyayari sa paligid ko mas pinipili ko nalang na ikulong sarili ko sa musika. I joined a band before, pero hindi rin tumagal kasi naging matumal na mga kanta namin. Sinisisi nila ako kasi ako daw ang reason kung bakit nagkakaroon sila ng maraming bashers. I tried and still trying to do my very best pero hindi ko na kinaya. So, I quit. Bakit nga ba madaling hanapin yung mga bagay na ayaw mo, pero yung gusto mo hindi mo malaman laman kung alin don.
I actually have a step-mother. Ah, my biological mom died because of a car accident. They said na kasama daw ako sa accident that time pero ako lang ang nakasurvive. Nang dahil daw sakin kaya iniwan daw kami ng papa ko ganon. Hindi ko alam kung dun pa lang swerte ba ako o malas eh. Sana nga ako nalang yung nawala. So far so good, mabait naman yung step-mother ko. Meron din akong step-sister, si Charlene. Pangalan pa lang maaakit ka na at iisipin mong mabait siya. Pero sa totoo lang mas lalong naging impyerno ang buhay ko mula nung makasama ko siya.
She's always treating me like her permanent slave. Lalo na nung nalaman niyang bandista ako. After a week, may banda na rin siya. Insecure siguro. Napaka possessive at sigurista niya sa mga bagay bagay, lalo na kapag alam niyang kanya talaga. Maski nga ata kutsara non hindi pinapahawak sakin, because if I ever made only one move?
She kills me emotionally.
I hate it. I hate being treated like that but- I still have no choice but to act like I'm okay or cry in the middle of the night. Ang sakit sakit. Mahirap mag-pretend na mabait ka pa rin kahit nilalait ka nila, in the fact na halos gusto mo nang takpan ng mga kamay mo yung mukha mo habang umiiyak sa galit. Umiiyak sa inis. Umiiyak sa mga minsan pa, pamimisikal nila. Sanay naman akong mag-isa.
Mag-isa kumain, mag-isang pumasok sa school or kumain ng lunch ko. Kahit maexperience kong may kakwentuhan at may katawanan sa room habang recess? Well I prefer to take a nap hanggang sa marinig ko na yung boses ng teacher ko starting his class. My school life isn't the very happiest moment in my whole life. At mas lalong hinding hindi ko inexpect na magiging ganito takbo ng buhay ko. Hindi ko to ginusto.
*Pumasok sa room*
Expected ko naman araw araw na sa tuwing papasok ako sa room, nakatingin sila sakin. Like saying na, "Omg! May fraustrated musician dito!" "She's a fvckin' loner. Wag mo yang lalapitan ha?" "Blaire S. Gabriel, isang wicked freak at introvert ng taon." Ang dami kong tanong pero wala namang nabalik na sagot. Bakit sila ganyan? May ginawa ba akong masama?
*Pak!*
"Paano nalaman ni mom that I had a date with my boyfriend last wednesday night?" I know this mad voice. I just stared on her saying, "I didn't tell her. Hindi ko alam kung paano niya nalaman." my voice started shaking. I'm such a scared cat. "Anyways, ilibre mo ako ng frappe sa Starbucks mamaya." then her friends started laughing with her. "I'm sorry Charlene, pero wala pa kasi yung allowance from mo-" she cut my words with, "Edi maghanap ka ng pera pang-libre mo sakin. Hindi naman kasi ako poor pero- hays! Napaka cheap mo talaga!" sabay tulak sakin hanggang sa na-out balanced ako. Iniwan lang nila ako.
Naglakad sila at nagtatawanan palayo sakin. I deeply sighed. A car rushed close into me tapos tumigil. Bumaba yung window tapos nagtanong siya, "Hi, are you okay?" Nang dahil sa takot ko makipag-usap sa iba at dahil sa ginawa sakin ni Charlene, agad akong tumakbo papalayo dun sa kumausap sakin. Hindi na ako nagdalawang isip pa at hindi na ako lumingon pabalik.
♠ ♠ ♠ ♠
Blaire S. Gabriel. 17 years old. Grade 12 SHS.
After almost 2 years, nag-iba kahit papano yung buhay ko. Medyo nagiging confident na rin ako pagdating sa mga bagay bagay at nagiging matured na ako sa mga decisions ko. Mas nagiging wise na ako sa mga usapang bullying. "Ms. Gabriel? Your seat is beside Mr. Silonga." Dumeretso ako sa upuan ko. Pagkaupo ko napatigil ako at naalala yung sinabi nung prof namin. Huh? Tama ba yung narinig ko? Teka?
'Mr. Silonga."
I started to boost my confidence dahil mukhang tahimik at mahiyain siyang tao. At- ang pogi din niya gosh hahaha. "Hi. My name is Blaire." I reached out my hand at nakipag kamay din naman siya sakin. I'm glad he response back haha! "I'm Blaster." Napataas yung kilay ko. "Blaster? Letter B rin? Hahaha." He nodded. "Alangan namang letter A? Hmm." napayuko siya, siguro nahihiya. "I heard, Silonga yung surname mo? What a coincidence! Hahaha." napatingin naman siya sakin. "Oh? Silonga din apilyedo mo? So, you know my dad or my mom?" binaba ko yung bag ko na nakalagay sa arm desk ko. "Ah hahaha. Hindi ko sila kilala. At hindi rin Silonga yung apilyedo ko." I paused a second. "Middle name ko is Samara. So, Blaire Samara Gabriel yung full name ko hahaha." I laughed with a bit of shyness. First time ko lang na ako mag-reach out kasi after ng ilang years na tikom ang bibig ko, akalain mo na may makakausap din ako? So, things are getting okay nung nagsalita na yung prof namin. "Blaster Mitchelle Silonga? I think, sa room ka ni Sir. Carpio kasi wala ka sa list ko eh." I don't know anong mararamdaman ko na mawawalan na naman ako ng kausap.
"Aww! Sayang naman!"
"Dito nalang siya maam!"
"Sayang, lilipat ka pa. Pero sa katabing room ka lang din naman eh." sabi ko sa kanya sabay ngiti sa kanya. "Well, see you again." sabay tayo na siya bitbit yung bag niya. Huling tingin pa siya sakin at sa mga kaklase naming lalaki bago siya tuluyang lumabas sa classroom namin. Pumalumbaba nalang ako sa desk ko habang nagsasalita yung prof tungkol sa mga magiging schedule namin this whole year. Almost 3 years na rin mula nung umalis ako sa step-mother ko at dun kay Charlene. Ayoko na don, I realized na mas makakakilos pa ako without them. I can find myself more nang walang hadlang sa mga gusto ko. Di naman sa hadlang si mama sakin (step-mother ko) kasi mabait naman siya sakin. Pero nagpahinga muna ako at nagpakalayo layo. Tumira muna ako dun sa tita ko at siya yung nagpaaral sakin. I free up my mind para naman mabawasan yung stress at depression ko sa mga nangyari sakin.
"Blaster Mitchelle Silonga."
"Well, see you again."
"Hindi nga kami nagkita kanina after ng class. Nakalimutan niya siguro? Pfft." sabay patay ng ilaw at talukbong ng kumot para matulog.
A/N.: OMG GUYS! So ito na nga ano! Yung fan-fic na pinapaabang ko sa inyo, don't worry every afternoon ako mag-uupdate kasi di ko sure eh. Nagstart na kami sa thesis namin sa school pero sana support niyo ako dito! Don't forget to leave a vote at ng comment na rin shempre para sa mga gustong mag-correct sakin at mag-suggest ng mga part dyan baka sakaling makakuha ako ng ideas na pwede idagdag! Nabitin ba kayo kay Blaster? Marami pang part yung darating dyan, so see you soon! ♥ Love you all! Goodnight ♠
