A Mere Percent

Percent 16 - A Thousand Unique Miles

###

Percent 16 - A Thousand Unique Miles

LAVINE

KINUHA ko ang picture at tiningnan ng maigi. Parang may nagfaflash back sa isipan ko pero medyo blurry ang hitsura ng mga bata kaya medyo hindi ako sure kung ang nakikita ko ba talaga ay totoong nangyari ba o kathang isip lamang.

The children are currently playing on the beach. They are busy making sandcastles.

"Hello princess!" Sabi ng isang batang lalaki

"Hi my dear prince! How are you? Let's play a game?" Sabi naman ng batang babae

"Deal! What game are we playing?" - young boy

"Hide and seek?" - young girl

"Okay. Who is the tag?" - young boy

"You are!" - young girl

Then they started playing until the young boy caught the young girl easily.

"You're now the tag. Catch me if you can.."  and then the boy started running.. And then run and run continuously until they are really tired.

Ano ba 'tong picture na 'to? It really looks familiar.

Wala naman akong amnesia para makalimutan ang mga nangyari kung may nangyari nga sa akin na ganito.

"Lavine?" Tawag ni Trey sa akin.

Nagulat naman ako kaya binalik ko na agad ang picture sa kinalalagyan nito. At pagkatapos kong ibalik ay bumalik na rin ako sa pwesto ko kung saan ako nagpapractice ng piano.

"Just bring it here inside." Sabi ni Trey sa maid siguro nila? Nakauniform kasi.

Pumasok na rin ang maid na may dala-dalang tray ng pagkain at juice.

Tumayo naman ako para magpasalamat. "Thank you, po."

"Kain muna tayo bago tayo magsimula." Anyaya sa akin ni Trey.

"Okay." sabi ko nalang.

Nagsimula na rin kaming kumain ng snacks na inihain ng maid niya sa amin. Tahimik lang kaming kumain.

"Paano natin 'to gagawin? Ang deadline kasi ay 2 weeks from now na. Nabasa ko lang 'yan sa profile ng teacher natin." Anito.

"Oo nga pala. Siguro ikaw ang unang kakanta at after nun ay ako at sa huli duet tayo. Okay lang ba ang suggestion ko?"

"Okay na rin. So let's start?"

Pumuwesto na kami sa sari-sarili naming gagamitin na instruments. Ako sa piano at siya ay sa guitar.

Nagsimula na itong mag-strum ng guitar at sinimulan ko na ring mag-play ng piano. Tinitesting muna namin kung maganda ba ang rhythm at beat ng music para sa kakantahin namin..

Nang matapos na naming itest ang music. Nagsimula na rin kaming magpractice ng vocals dala ang pagtugtog ng musika.

"Me first." sabi nito.

Tumango lang ako bilang sagot sa tanong nito. Nagsimula na itong magstrum ng guitar.

*PLAY MUSIC/VIDEO at the side.*

TREY: "Making my way downtown,

Walking fast

Faces past

And I'm home bound"

Ang ganda ganda naman ng boses nito. Medyo angelic or soft basta ang sarap pakinggan..

Parang nung first time naming magkita..

TREY: "Staring blankly ahead.

Just making my way

Making a way

Through the crowd."

Ang ganda ng boses nito! Hanggang sa natapos na nitong kantahin at nagsisynchronize kami sa vocals at sa instruments.

"Ako naman ang kakanta."

Nagsimula na akong magplay ng piano at siya ay nagstrum ng guitar.

LAVINE: "I'm happy to be sad

It's funny when I'm mad

i don't really make sense

But I know that's not bad

I am lonely in a crowd

And I am quiet when it's loud

No I don't know what I want

But I'll figure it all out."

Siguro napili ko 'to ang kanta dahil nga siguro tinatawag ako nilang Ms. Perfect pero hindi naman talaga ako perpekto katulad ng tingin ng mga tao sa paligid ko. 

Si Bryn at Gracie lang talaga ang mga taong nakakaintindi sa akin. That's what friends are for. Sabi nga ng quote.

Pati na rin si Kuya Ivan ko, nandiyan siya para sa akin kahit na wala na kaming parents..

Ganito lang ang mga iniisip ko hanggang sa natapos ko ng kantahin ang kanta.

Hindi ko namalayan na lumuluha na ako. Nabigla na rin lang ako nang may panyo na ibinigay si Trey sa akin.

Kinuha ko naman ito at ipinahid sa mga mata ko. Napa-buntung hininga nalang ako..

"Salamat ulit Trey. Sorry pala sa panyo mo, marami ka ng pinahiram na panyo sa akin at hindi ko pa nga nabalik sa'yo.." Ani ko.

"It's okay, Lavine. Bakit ka nga pala umiyak? I'm just curious." tanong nito.

Napatingin naman ako sa mga mata nito. Ang ganda pala ng mga mata nito hazelnut brown eyes. He never failed to amaze me. Kung sana siya nalang si Mr. Right ko. Para at least sa matagal-tagal ko ng paghahanap nakita ko na rin ito pero parang hindi si Trey ang Mr. Right ko. Kasi parating disaster lang kung magkasama kaming dalawa.

"Siguro para sa'yo Ms. Perfect ako. Pero sa totoo lang hinding-hindi ako perpekto.. Siguro dahil wala na akong magulang na nag-aalaga sa amin ni Kuya. Feeling ko nga ang lungkot lungkot ng buhay ko. Namimiss ko na nga sila. Ganyan lang rin ang iniisip ko. Mahina na kung mahina. Minsan lang ako umiiyak sa harap ng lalaki.. The last time I cried is because of my EX-Jerk Boyfriend na niloko ako, grabeng-grabe ako umiyak noon at si kuya lang ang nagcocomfort sa akin. Ang sakit. Siguro outside AURA ko ay masayahin akong tao pero sa kaloob-looban ay hindi, isa lang akong malungkot na babae na hihintay ang taong magpapasaya sa akin pero mukhang ang tagal-tagal niya pang dadating.." Napaiyak na naman ako ulit. Bigla na rin lang akong niyakap ni Trey para siguro i-comfort ako.

"Let it all out. Hindi ka naman nag-iisa. Me? I have parents that cared for me pero alam kong may kulang pa rin sa buhay ko at tulad mo hindi rin ako masaya.." 

Umiiyak lang ako habang si Trey ay kinu-comfort ako. Ewan ko ba kung bakit sinabi ko sa kanya ang problema ko. Hindi naman kami close at friends. Siguro dahil gusto ko lang ng companion maliban kay Bryn, Gracie at Kuya Ivan.

Dito na rin nagsimula ang hindi ko akalaing may nararamdaman na pala ako para kay Trey. Ewan ko kung bakit nararamdaman ko 'to kung nandiyan ito sa tabi ko pero natatakot ako sa nararamdaman ko. Baka masaktan na naman ako ulit at indi 'yun maaari. I just can't. Hindi ko kaya. Tama na 'yung isang heartbreak.

Posible kayang nakita ko na si Mr. Right sa katauhan ni Trey? 

###

Edited Version. :)

Thank you!

= IrsBlueGreen =