Start Again

Przypadek

Nie ma cię, nie ma już nikogo.
Tak drobna osoba a jednak wystarczy.
Lecz czy u ciebie jest lepiej?

Nie ma już mnie, ale są inni. Czy tak naprawdę są?
Próbuje znaleźć odpowiedź lecz nieudolnie.
Próbuję, Ci pomóc lecz nie potrafię nawet samemu sobie.

Zagubiony jak te fale obijam się od brzegu do brzegu.
Niestety żadnego nie mogę złapać na dłużej niż chwilę.

Dziś wracam busem z pracy.
Tylko muzyka nic więcej, aż tu nagle jedna łza zaczęła spływac po moim policzku.
Za nią leci kolejna i jeszcze jedna. Chowam twarz patrząc za okno.
Całe szczęście siedzę sam i nikt mnie nie widzi.

21  czerwca, wciąż nic czy jeszcze wierzyć?
21 marzec to dokładnie 3 miesiące temu czułem się szczęśliwy.

Szczęśliwy naprawdę i choć trwało to lekko ponad godzinę doskonale wiem, że nie wróci więcej.
Te oczy, ta cisza, ten delikatny śmiech i skracanie drogi zbiegając z górki. Ahh tak dawno nie widziałem zachodzącego słońca.
Dzisiejsze przypomina mi jednak blask tamtego dnia.

Ostatnie pożegnanie, ciepło jej rąk dotykających moje ciało.
I chłód moich gdy przytuliłem ją lekko pijany przez ułamek sekundy.

Całkiem świadomy, że już nigdy nie będzie tak samo spoglądałem w szybę odjeżdżając busem w kierunku słońca.
Gdy wyszedłem ze spotkania ona już była w domu.
Do dziś nie wiem dlaczego przechodziłem tamtędy z nadzieją by poświęciła mi jeszcze chwilkę.

Nic podobnego dokładnie wtedy zacząłem odliczać, aż do dziś bo nadszedł dzień w którym mija pewien okres.

21:21 spoglądam w zegarek, ciekawe czy już śpisz.
A może właśnie wstałaś by spędzić noc w telefonie szukając odpowiedzi na jedno z pytań.
Pytań których odpowiedź jest ci tak znana jak mi twoje myśli.
Pytań na, które odpowiedź znacznie bardziej ułatwiłaby kolejny dzień.
Najbardziej zastanawia mnie jedno. Czy ta chwila szczęścia była możliwa na dłużej?
Czy to tylko przypadek?
Brak odzewu z twojej strony jakbym już wcale nie istniał.

Czy właśnie tego nie chciałem?
Czy właśnie nie chciałem już istnieć...