Elektrische Liefde

Hoofdstuk 5: Jaloers

Het feest is dus bij Britts thuis omdat haar ouders een weekend weg zijn en maandag de school terug begint na een weekje vakantie. We horen de muziek al vanaf buiten.
'Kom, ik heb wel zin in dit feestje,' zegt Cederik en hij leid ons naar binnen. Ik wil niet weten hoe vaak hij hier al geweest is.
'Ik zal de jassen ophangen, gaan jullie al maar,' zegt Seb en hij neemt onze jassen over. We hadden ze al uitgetrokken in de auto zodat we geen handen van elkaar in ons gezicht kregen.
'Oké, we zien je in de keuken,' zegt Cederik en nadat ik mijn jas heb gegeven, persen we ons door de mensenmassa. Ik voel Cederiks hand in de mijne glijden en hij trekt me mee naar de keuken. Ik probeer het warme gevoel te negeren door tegen mezelf te zeggen dat hij dit enkel doet zodat ik niet verloren loop in dit enorme huis, want dat is het. In de living passen wel zo een honderdvijftig mensen of meer en de banken zijn niet eens aan de kant geschoven. De eettafel staat tegen de muur en er staan talloze hapjes op. De stoelen zijn waarschijnlijk verplaatst naar een andere kamer en de tv die tegen de muur hangt boven de hapjes, is omhuld met karton en een doorzichtige folie die best dik lijkt. Het zou een wonder zijn als die tv nu nog kapot gaat.
'Wat wil je drinken?' vraagt een jongen die in de keuken staat en me vaag bekend voorkomt van school. Dan valt het me binnen dat zijn naam Calvin is en dat onthoud ik door zijn onderbroeken die altijd van het merk Calvin Klein zijn. Dat weet ik omdat hij zijn jeansbroek altijd veel te laag laat hangen op zijn heupen en zijn T-shirts op één of andere manier te kort zijn.
'We pakken het zelf wel,' zegt Cederik en Calvin haalt zijn schouders op, laat ons door en gaat zelf in de dansende menigte op.
'Drinken?' vraagt Cederik dan aan mij.
'Kriek,' zeg ik.
'Uitstekende keuze,' zegt hij lachend. 'Meneer?'
Even ben ik overdonderd en weet ik niet tegen wie hij het heeft, tot ik me omdraai en Sebs blauwe ogen me amuserend aanstaren.
'Cola, natuurlijk,' zegt hij en dan tegen mij: 'Ik heb al enkele jongens gespot. Seffens kijken?'
'Oké,' zeg ik twijfelend en dan krijg ik mijn rode fruitbier van Cederik. Hij geeft een blikje cola aan Seb en houdt er zelf een flesje bier.
'Gaan jullie maar. Ik ga op zoek naar Britt,' zegt Cederik en ik moet moeite doen om niet teleurgesteld te kijken, maar aan de andere kant kan ik hem nu wel spotten. Zolang niemand me doorheeft is alles goed.
'Rond middernacht aan de gang?' vraagt Seb.
'Ja,' zegt Cederik en dan is hij weg, verdwenen in de menigte.
We spreken altijd om twaalf uur af om te kijken of we een ouder moeten halen of wanneer we naar huis willen of in dit geval, of Cederik hier blijft slapen of niet. Ik hoop dat hij, zoals bij iedere fuif behalve bij de vorige dan, bij ons blijft slapen, maar ik kan niet in de toekoms kijken. Nu ik het over een "gave" heb, wat moet ik nu met de mijne? Als ik het al een gaven kan noemen.
'Gaan wij eens een kijkje nemen naar onze mogelijkheden?' vraagt Seb dan met een opgetrokken wenkbrauw als ik maar blijf staren naar de plek waar Cederik net stond.
'Ja,' zeg ik, want ik heb Seb gezegd dat ik gewoon ga genieten van de avond.
'Kom,' zegt hij en trekt me mee. Wa dansen ons een weg naar een hoekje, waar we blijven staan. Sebs ogen vallen meteen op een grote, gespierde jongen. Zijn blonde haren zitten in de gel. Hij is niet mijn type.
'Vind je hem iets?'
'Voor jou of voor mij?' vraag ik. Seb glimlacht.
'Kies maar.'
'Nee,' zeg ik. Seb kijkt even naar de jongen en dan naar mij. 'Ik bedoel voor ons beide. Jij verdient iemand die er ook lief uitziet en knuffelbaar, deze jongen is niks voor jou. En ik, ik heb geen behoefte aan een jongen, ik heb jou.'
'Ik ben ook een jongen, hoor,' mokt Seb.
'Weet ik, maar ik bedoel als vriendje. Ik heb jou en dat is meer dan genoeg,' zeg ik en ik glimlach naar hem.
'Weet je dat dat echt het liefste is dat je ooit tegen me hebt gezegd?' vraagt Seb en er ontstaat een kleine glimlach op zijn gezicht.
'Dat kan niet,' zeg ik.
'Volgens mij zie je het al na één kriekje. Dat komt ervan als je niet meegaat,' zegt hij.
'Je weet best dat ik vorige keer een wrak was,' zeg ik. De vorige avond toen weven plan waren om uit te gaan, stortte ik in nadat Cederik bekend had gemaakt dat hij Britt zag zitten. Hij had haar al eerder binnen gedaan op een fuif.
Toen kwam Seb er ook nog eens achter dat ik Cederik zag zitten en dat werd me te veel. Een avondje alleen kon wel eens. Karina en Dimitrie werken vaak laat in de avond zodat ze overdag thuis zijn voor het geval we ziek worden of er iets anders gebeurd. Ze vinden familie belangrijk. Natuurlijk gaat dat niet altijd en moeten ze ook vaak overdag werken.
'Gaan we dan gewoon dansen en ons hart niet laten breken?' vraagt Seb.
'Dat van mij ligt al in duizend stukjes, dus dat hoeft bij jou niet. Maar ik wil wel dansen, ja,' zeg ik en dan neemt Seb me mee naar de dansvloer.
'Dat van jou heelt wel,' zegt hij nog in mijn oor en ik sla mijn ogen neer. Als ik terug opkijk, zie ik twee figuren tegen de muur achter Sebs schouder staan. Ze zijn met elkaar verstrengeld en ik moet niet beter kijkende te zien wie het zijn, want het lichaam van de jongen die er staat, herken ik uit duizenden.
Ik hoop dat Seb gelijk heeft en mijn hart inderdaad ooit heelt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Twee hoofdstukjes omdat ik dacht dat jullie dan wel blij zouden zijn.
Bedankt voor de stemmen, trouwens!
Veel leesplezier lieve lezertjes!