Elektrische Liefde

Hoofdstuk 30: Hand

Het is vier dagen nadat Ced en ik Jonas hebben gezien. We zitten weer in Ella's kamer en Ced zit weer rechts van haar. Seppe is er deze keer ook bij.
Seppe is de hele week al super vrolijk. Hij heeft zelfs Ced nog eens aan het lachen kunnen krijgen, maar ik weet niet meer waarom. Enkel nog dat Ced tranen in zijn ogen had van het lachen. Seppe is zo blij omdat hij volgende week achttien wordt. Dan is hij even oud als ik, zegt hij de hele tijd. Hij negeert het feit dat ik dit jaar nog moet verjaren.
'Misschien wordt Ella wel wakker op mijn verjaardag,' zegt Seppe. Ced en ik kijken glimlachend naar hem om.
'Misschien,' zeg ik.
'Ik hoop vandaag al,' zegt Ced. 'Anders moeten we nog zes dagen wachten.'
'Daar heb je gelijk in,' zegt Seppe. Ondertussen kijkt Ced terug naar Ella.
Sinds dat Jonas hier is geweest, is er iets veranderd bij Ced. Alsof hij Ella moet beschermen tegen iemand.
Tegen Jonas?
Ik weet het niet.
Ced heeft Ella's hand vast, wat hij bijna altijd doet. Hij fluistert weer iets en ik vraag me af wat hij haar allemaal verteld ook al kan ze het misschien niet horen. Ik leun iets dieper in mijn stoel en luister naar de monitor waar Ella's hart op geprojecteerd staat. Het piepen bij iedere hartslag maakt me kalm omdat ik zo weet dat Ella nog bij ons is, dat ze nog leeft.
Dan voel ik iemand mijn hand pakken en kijk om. Het is Seppe die me met zijn bruine ogen aanstaart. Hij glimlacht zwak en leunt in voor een korte kus. Het is misschien ongepast, maar Ced is met Ella bezig en zo kan ik mijn gedachte ergens anders naar toe brengen dan steeds in hetzelfde cirkeltje te denken.
'Ik had eigenlijk iets gepland voor op mijn verjaardag,' fluistert hij. Mijn hart klopt in mijn keel als ik zijn adem langs mijn gezicht voel strijken.
'Iets?' vraag ik.
'Ja, het is leuk, maar het was voor ons twee. Ik wou iets speciaals doen. Ik bedoel, ik wordt achttien,' verduidelijkt hij zichzelf.
'Wat had je in gedachte, sweetie?' vraag ik. Bij het horen van de bijnaam, begint Seppe te blozen en slaat zijn ogen neer, naar onze handen.
'Dat is een verrassing,' zegt hij.
'Moet ik je geen verrassingen geven op jouw verjaardag?' vraag ik. Seppe's wangen worden nog roder
'Nee,' stamelt hij.
'Nee? Jammer. Ik had een heel mooi en groot cadeau voor je. Dat was ook een verrassing,' zeg ik. Seppe kijkt terug naar me op en knijpt zijn ogen tot spleetjes op zoek naar een leugen.
Natuurlijk heb ik al een cadeau, maar niet zo groot en mooi als ik zei.
'Ik heb niet gezegd dat je me geen verrassingen moet geven,' zegt Seppe dan. Ik trek speels een wenkbrauw op en Seppe lacht zacht. Hij kijkt terug in mijn ogen en ik in de zijne. Het voelt aan als vijf seconden, maar het kan ook langer zijn geweest, als Ced ons verstoort.
'Ze kneep terug!' roept hij en hij kijkt ons met grote ogen aan. Meteen spring ik recht en omdat ik Seppe's hand nog vastheb, trek ik hem mee. Ik ga aan Ella's bed staan en kijk naar de verstrengelde handen.
'Ze kneep me echt terug, Seb. Dat betekend dat ze me hoort, toch?' vraagt Ced en ik kijk naar hem, in zijn groene ogen.
'Het kan ook een reactie zijn van haar lichaam op iets wat ze droomt of in haar hoofd afspeelt,' zeg ik. Dat zijn de woorden van de dokter die uitlegde waarom het kón zijn als ze bewoog.
Meteen worden Ceds ogen weer droevig. Had ik het maar niet gezegd, maar wat als ik wel gelijk heb en ze niet écht reageerde.
'Sorry,' fluister ik.
'Je moet geen sorry zeggen. Je hebt vast gelijk. Ik zie waarschijnlijk spoken,' zegt Ced en hij kijkt naar Ella's gezicht. Ze is weer iets dunner geworden, maar de laatste gebroken ribben zijn bijna genezen. Binnen twee of drie dagen en ze is ervan af.
Als ze het kan voelen ten minste.
'Ik ga even water halen,' zeg ik, geef Ella snel een kusje op haar hoofd en loop samen met Seppe naar de kamerdeur.
'Wil je ook iets hebben?' vraag ik aan Ced. Hij schudt zijn hoofd en kijkt niet op van Ella's gezicht. Hij zucht en dan verlaten Seppe en ik de kamer.
'Had je zijn ogen gezien?' vraagt Seppe dan.
'Die van Ced? Nee, hoezo?' vraag ik.
'Hij keek ontzettend gelukkig. Waarom moest je dat weer verpesten?' vraagt hij.
'Omdat ik dan zelf hoop krijg en die wil ik niet als de kans bestaat dat ... dat...'
'Ze wordt wakker, Sebastiaan. Misschien niet vandaag of morgen, maar ze wordt wakker. Dat weet ik zeker,' zegt Seppe en hij knijpt in mijn hand waardoor ik midden in de gang blijf stilstaan.
'Maar wat als ze dat niet doet,' zeg ik met een trillende stem. Seppe zet een stap dichterbij.
'Niet zo negatief denken. Je weet dat Ella sterk is. Ze heeft ten slotte de stad terug voorzien van stroom,' zegt hij en hij neemt mijn nek lichtjes vast.
'Ik wil gewoon dat ze snel wakker wordt,' zeg ik zacht en de tranen stapelen op.
'Sebastiaan, laat haar uitrusten,' zegt hij en hij geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Het gebaar doet me denken aan Ella. Ik geef haar nog steeds altijd een kusje op haar voorhoofd als ik daadwerkelijk het ziekenhuis verlaat.
Daardoor breekt de dam achter mijn ogen en Seppe veegt sussend mijn tranen weg. Hij neemt me mee naar buiten en de frisse lucht tegen mijn gezicht maakt me iets wakkerder.
'Ze wordt echt wel wakker,' fluistert Seppe in mijn oor en dan zoent hij me. We staan wel voor het ziekenhuis, maar ik kan de drang om hem terug te zoenen niet weerstaan.
Dan laat hij me los en kijkt me hijgend aan.
'Sorry, we zijn nog steeds bij het ziekenhuis. Dat was ongepast,' zegt hij, maar ik wil hem opnieuw zoenen. Maar hij heeft gelijk.
Dan zouden we geen respect hebben.