Elektrische Liefde

Hoofdstuk 37: Thee

De lucht glijdt langs mijn lichaam heen en ik voel dat de aarde me naar beneden trekt. Ik wil schreeuwen, gillen, roepen om hulp, maar mijn keel is kurkdroog.
Dan raak ik de grond.

Donderdagochtend word ik op hetzelfde uur als Seb wakker. Ik wil hem graag nog zien voordat hij naar school vertrekt.
En hij moet me helpen met mijn kleren.
Gisterenavond heeft hij me geholpen om mijn pyjama aan te doen, omdat mijn spieren nog steeds pijn doen en moeten wennen.
Het is ook vreemd dat de dingen niet meer zweven als ik wakker ben. Misschien is mijn gave weg.
Ik kom slaperig met een stapeltje kleren de badkamer binnen en zie Seb zijn tanden poetsen.
'Wat doe jij hier zo vroeg?' vraagt Seb nadat hij zijn tandpasta heeft uitspuugt. Ik leg mijn kleren op het bad en ga er langs zitten.
'Mijn kleren,' zeg ik en laat mijn hoofd tegen de muur aanleunen.
'Je kon mam ook vragen,' zegt Seb.
'Ze heeft al zo veel te doen,' zeg ik. Ze moet koken, de ziekenhuisrekeningen betalen, voor mij zorgen, ... Ze heeft gisteren dan wel vrij kunnen nemen en misschien vandaag ook, maar dat kan ze niet altijd doen. Dimitrie heeft al geen vrije dagen meer opstaan omdat hij, toen ik in coma lag, voor Seb moest zorgen.
'Oké,' zegt hij en hij neemt het stapeltje van het bad om te zien wat ik ga aandoen. 'Armen omhoog.'
Ik doe wat hij zeg en hij trekt mijn pyjama-shirt over mijn hoofd. Daarna helpt hij me met mijn bh aan te doen en trekt mijn zwart topje uit dat ik altijd onder mijn pyjama aandoe. Dan trekt hij mijn T-shirt over mijn hoofd dat ik heb uitgekozen en daarna mijn trui.
'Je broek lukt zelf?' vraagt hij.
'Ik denk het,' knik ik. Seb gaat terug op het bad zitten en kijkt hoe ik slungelig mijn broek uittrek en dan mijn jeans probeer aan het trekken door te springen. Daardoor moet hij lachen.
'Kom hier,' zegt hij met een glimlach en neemt mijn broek vast bij de lusjes om me daarna in de lucht te laten springen. De jeans schuift soepel over mijn heupen en Seb pakt de riem die ik mee had genomen.
'Moeten we er weer een extra gaatje in maken?' vraagt hij lachend als hij de riem in de lusjes van mijn broek steekt.
'Nee,' zeg ik, maar daar ben ik niet zo zeker van. 'Gaan we dit weekend naar de winkelstraat? Ik heb echt nieuwe kleren nodig.'
'We gaan geen smallere broeken kopen,' zegt Seb en hij kijkt me waarschuwend aan. Ik sluit de riem, gelukkig moeten we geen extra gaatje maken, en ga op de grond zitten.
'Nee, we gaan riemen kopen,' zeg ik en ik trek moeizaam mijn sokken aan. Seb rolt met zijn ogen en helpt me mijn sok aantrekken.
'Dan is het goed,' zegt hij.
Op één of andere manier wilt hij niet dat ik andere broeken koop. Ik begrijp het wel, want ik ben veel te dun geworden, maar als ik nieuwe broeken wil, mag ik die toch gewoon kopen?
'Gaan we Cederik ook meevragen? Dan kunnen we ook al iets gaan kopen voor dat bowlen met Seppe,' zeg ik.
'Is goed. Zal ik vandaag vragen of hij dit weekend tijd heeft? Dan kan Cederik al alles regelen,' zegt Seb. Ik knik.
'Waar gaan we eigenlijk bowlen?'
'Zonhoven, waar we vroeger ook altijd gingen,' zegt hij en hij staat recht. Ik trek me moeizaam aan Seb omhoog van de grond en we gaan naar beneden, met Seb voorop.
'Ga je Cederik en Seppe nog steeds iedere ochtend ophalen?' vraag ik. We gaan de woonkamer door naar de keuken waar Karina druk in de weer is met het eten. Ze zet als eerst een bord met ei voor Sebs neus en dan voor die van mij.
'Dankjewel, mam,' zegt Seb en dan tegen mij: 'Ja, iedere ochtend.'
'Dankjewel Karina,' zeg ik tegen haar en dan wend ik me terug naar Seb. 'Mag ik mee?'
'Wat? Nee, je moet thuis blijven en daarbij, hoe geraak je terug thuis?' vraagt hij en zijn ogen worden groot.
'Te voet. Dan loop ik nog even langs het ijssalon waar Jonas werkt om hem gedag te zeggen,' zeg ik.
'Nee, blijf maar lekker thuis. Het wordt mooi weer, dus je kan buiten zitten,' zegt Seb.
'Wat heb ik aan buiten zittten als ik alleen ben!' zeg ik harder dan verwacht.
'Misschien morgen,' zegt Seb, maar ik weet dat dat een nee is. Ik zucht en eet mijn ei. Ondertussen is Seb al klaar en hij staat recht.
'Ik moet gaan, tot straks, mam,' zegt hij en hij geeft zijn moeder een kus op haar wang. 'Tot straks, Ella,' zegt hij tegen mij en geeft me een kus op mijn voorhoofd.
'Doe de groetjes aan Seppe en Cederik!' roep ik hem nog na.
'Zal ik doen!'

Rond een uur of twee zit ik buiten. Karina had me geholpen met de tuinstoelen uit het tuinhuisje te halen, maar ik moest snel stoppen omdat mijn spieren bleven protesteren.
De tuin is kleurrijker dan ik me herinner. Er zijn bloemen, planten die ik nog nooit gezien heb, het gras is groen, het tuinhuisje heeft een extra laagje gekregen alsof ze wisten dat ik buiten zou willen zitten als ik wakker werd.
Misschien was dat ook zo.
Ik zucht en zak wat dieper in mijn stoel op het terras wat Dimitrie vorig jaar heeft laten aanleggen omdat Karina dat gezelliger vond. Ik sluit mijn ogen en hoor enkel de vogels die roepen om eten of andere benodigdheden. Dan gaat het schuifraam open en open ik mijn ogen terwijl ik rechter ga zitten. Karina komt uit het raam gestapt met een plateau in haar handen. Die zet ze neer op het tafeltje tussen de twee stoelen en gaat zelf op de andere zitten. Pas nu zie ik dat ze thee heeft meegenomen.
'Rozenbottelthee?' vraagt ze en ik knik. Ik laat me terug iets naar achteren vallen en Karina geeft me het kopje aan met een koekje.
'Hoe gaat het, Ella?' vraagt ze. Ik zucht.
'Goed, denk ik,' zeg ik en ik draai mijn hoofd wat opzij, naar Karina.
'Ben je nog van streek vanwege deze morgen?' vraagt ze. Ik sla mijn ogen neer en kijk naar mijn kopje.
Nadat Seb was weggegaan, had ik mijn ei heel snel opgegeten en ben naar boven gevlucht. Daar ben ik, denk ik, in slaap gevallen en werd pas wakker rond één uur. Toen heb ik gegeten en heeft Karina me met die stoelen geholpen.
'Ik wil gewoon weer naar school gaan,' zeg ik en neem daarna een slok van mijn thee.
'Dat begrijp ik, maar Seb heeft gelijk, je moet het rustig aandoen,' zegt Karina.
'Ik wil terug normaal zijn en niet het meisje dat in coma lag,' zeg ik.
'Seb wilt je alleen maar beschermen, net zoals Dimitrie en ik,' voegt Karina er aantoe.
'Dat begrijp ik, maar dat hoeft niet. Ik kan prima voor mezelf zorgen,' zeg ik, maar daar ben ik niet zo zeker meer van. Als ik al de stad wou redden in plaats van naar Cederik en Seb te luisteren, wat zou ik dan wel niet allemaal doen als niemand me beschermde.
Die verdomde gave heeft hier allemaal voor gezorgd! Opeens hoop ik dat hij weg is. Ik wil geen domme dingen meer doen vanwege dát.
'Ella, liefje, soms moet je mensen je laten beschermen,' zegt Karina en ze staat terug op.
'Ik moet nog wat dweilen. Als je iets nodig hebt, roep je maar,' zegt ze en ze wilt terug naar binnengaan, maar ik houd haar tegen.
'Wacht, Karina,' zeg ik en ze draait zich terug naar me om.
'Ja?'
'Bedankt,' zeg ik en glimlach.
'Waarvoor, lieverd?'
'Om er te zijn,' zeg ik. Nu glimlacht Karina ook. Ze wijst naar de koekjes die ook op het plateau liggen.
'Die zijn allemaal voor jou,' knipoogt ze.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Even de band versterken tussen Karina en Ella omdat zij er niet zo vaak inkomt.
Veel leesplezier lieve lezertjes.