Elektrische Liefde

Hoofdstuk 35: Liggen

De volgende dag is het vier uur als Cederik en Seb mijn ziekenhuiskamer binnen komen.
'Hallo,' glimlacht Cederik.
'Hey,' zeg ik slaperig. Deze nacht heb ik een soortgelijke nachtmerrie gehad, alleen werd ik deze keer niet opgevangen. De nachtzuster heeft me een beetje geholpen want door het woelen in mijn slaap was ik in de knoop met de draden geraakt.
Na het middageten was ik terug in slaap gevallen. Gelukkig in een droomloze slaap.
'Hoe gaat het?' vraagt Seb. Ik knik.
'Ik ben blij dat ik morgen naar huis mag,' zeg ik. Dan kan ik wanneer ik maar wil buiten gaan zitten. Voordat ik hier lag, was ik niet zo een buiten-mens, maar nu wil ik niks liever doen dan buiten liggen en het gras in mijn handen voelen.
'Seb, wil je even op het knopje duwen. Dan zeg ik tegen Suzy dat ik naar buiten ga,' zeg ik en Seb doet wat ik vraag. Niet veel later staat mijn verpleegster in de deuropening.
'Je wilt naar buiten zeker?' vraagt ze en ze komt dichterbij. Ze helpt me rechtzitten en zorgt ervoor dat het vochtzakje aan het ijzeren paaltje met wielen hangt.
'Goed, Sebastiaan, was het toch? Ella moet voor zeven uur zeker terug binnen zijn. Dan moet ze eten,' zegt Suzy en ze verdwijnt uit de kamer. Seb pakt ondertussen de losse broek en de trui die hij me helpt aantrekken. Hij helpt me rechtstaan, maar ik val bijna meteen terug om. Cederik vangt me op en ik glimlach bedankend naar hem.
Dat is de tweede keer dat hij me opvangt.
'Kan je wandelen?' vraagt hij. Ik knik.
'Ja, het doet alleen pijn omdat mijn spieren vier weken niks hebben gedaan,' zeg ik.
'Oké, moeten we je ondersteunen?'
'De eerste gang lukt wel, maar bij de trap moet je me helpen,' zeg ik.
'Trap? Ga je niet met de lift?' vraagt hij.
'Nee, gisteren deed ze ook al zo koppig en ze heeft Suzy bijna staan smeken om met de trap te gaan,' zegt Seb. Cederik kijkt me vragend aan.
'Ik wil gewoon terug wandelen,' zeg ik en ik zet een stap en neem mijn vochtzakje mee. Mijn benen trillen, maar kunnen de rest van mijn lichaam wel dragen. Ik wandel langzaam naar de trappendeur en Cederik houdt de deur voor me open.
'Lukt het nog?' vraagt hij.
'Ja, maar wil je me wel helpen met de trappen afgaan?' vraag ik.
'Ja,' zegt Cederik en meteen voel ik zijn handen rond mijn middel. ik wordt warm vanbinnen, maar moet nu focussen op de trap, niet op Cederik. Seb loopt voor ons de trap af voor het geval ik toch in mijn gedachte bij Cederik ben en zou vallen. Hij had een rood deken meegenomen voor op het gras, dat nu over zijn arm ligt.
Nadat we beneden aankomen, gaan we naar de tuin. Seb spreidt zijn deken uit en helpt me erop te gaan liggen. Ik ga aan de buitenkant liggen zodat mijn draadje nog bij me kan reiken. Naast mij gaat Cederik liggen en Seb daarnaast. De deken is net groot genoeg.
'Ik wist niet dat het ziekenhuis een tuin had,' zegt Cederik en hij draait zijn gezicht naar dat van mij. Seb gaat half op Cederik liggen zodat hij ook naar mij kan kijken.
'Blijkbaar wel,' zeg ik en ik kijk mijn twee beste vrienden aan. 'Waar is Seppe eigenlijk?'
'Hij had huiswerk. Hij weet ook nog niet zeker of hij morgen kan komen,' zegt Seb.
'Ah,' zeg ik en knik. 'Hoe was het op school vandaag?'
'Goed. De leerlingen hebben van Seppe gehoord dat je terug wakker bent en ze wouden woensdag komen helpen. Maar Seppe heeft wel gezegd dat je het rustig aan wilt doen en nog niet naar school gaat,' zegt Seb.
'O,' zeg ik. 'Ik dacht dat ik donderdag wel terug naar school kon gaan.'
'Volgende week?'
'Nee, deze week. Ik wil zo snel mogelijk mijn dagelijkse routine terug opnemen,' zeg ik.
'Je moet nog een weekje rusten, Ella. Je lichaam gaat het niet aankunnen,' zegt Seb.
'Kan ik niet proberen?'
'Ella,' zucht Seb.
'Misschien kan je op een woensdag proberen,' zegt Cederik en hij port met zijn elleboog tegen Sebs ribben. Seb maakt een protesterend geluidje, maar stopt als hij me naar hem ziet kijken.
'Alsjeblieft. Als je het echt niet wil, dan ga ik niet,' zeg ik. Seb zucht, kijkt naar Cederik en dan naar mij.
'Ik zal erover nadenken,' mompelt hij met tegenzin.
'En dan kan ik zaterdag terug beginnen met lopen,' zeg ik, misschien een beetje op de zaken vooruitlopend.
'Absoluut niet,' zegt Seb.
'Waarom niet? Ik weet zeker dat Jonas het wel ziet zitten,' zeg ik en als ik Jonas' naam noem, betrekt Cederiks gezicht een beetje.
'Ella, alsjeblieft,' zegt Seb en zijn ogen staan triest. Hij is bang me opnieuw te verliezen, maar ik wil zo snel mogelijk normaal zijn, alsof dit nooit gebeurt is.
Alsof ik nooit zo dom was om dit te doen zonder toestemming van mijn twee beste vrienden. Ik wil ze niet nog eens kwetsen.
'Oké,' mompel ik. 'Ik zal een tijdje wachten, maar volgende week woensdag ga ik naar school.'
'Prima,' zegt Seb.
'Trouwens, is Jonas niet langsgekomen of zo?' vraag ik dan. Cederik en Seb wisselen een blik uit.
'Jawel,' zegt Seb en hij kijkt me glimlachend aan. Cederiks gezicht is iets moeilijker te pijlen. Hij glimlacht wel, maar het lijkt ... nep.
'En?' vraag ik.
'Hij had je bloemen gebracht en een kaartje,' zegt Seb. 'We moesten hem bellen als je wakker was.'
'Hebben jullie hem al gebeld?' vraag ik.
'Euhm ...' zeggen Seb en Cederik in koor en ze glimlachen onschuldig naar me.
'Jullie zijn zo erg,' mompel ik en dan iets luider: 'Heb je mijn gsm bij?'
Seb haalt iets uit zijn broekzak en geeft het aan me. Ik wist wel dat hij mijn gsm zou meehebben. Hij bood gisteren namelijk aan om even op sociale media te gaan, maar daar had ik geen behoefte aan.
Ik zoek Jonas in mijn contacten en druk op "bellen". De toon gaat over en dan neemt er iemand op.
'Ella?' vraagt Jonas verbaasd.
'Ja, hier ben ik,' zeg ik.
'Ik dacht dat Sebastiaan of Cederik me zouden bellen?' mompelt hij.
'Nee, die twee zijn daar te koppig voor en ze dachten dat ik het je zelf wel wou vertellen,' zeg ik en mijn beste vrienden worden rood. Ik trek lachend een wenkbrauw op.
'Dus, ik ben wakker,' zeg ik.
'Weet je wat er gebeurt is?' vraagt hij. Er komt een koude rilling, zelfs in maart als het twintig graden is, over mijn rug heen gelopen.
'Nee,' zeg ik zacht. Ik wil niet liegen, maar Cederik en Seb hebben de andere vast iets wijsgemaakt dan het echte verhaal.
Namelijk dat een meisje de stad wou redden met haar stomme gave. Misschien gingen de lichten sowieso aan en heb ik mijn energie zitten verspillen.
'Euhm ... kan ik je een andere keer terugbellen? Ik ben best moe,' zeg ik. Jonas lacht even.
'En dat als je al een hele maand geslapen hebt,' zegt hij. 'Maar het is goed. Doei.'
'Daag,' en dan leg ik af. Cederik en Seb kijken me bezorgd aan.
'Het is oké,' zeg ik en ik ga beter op het deken liggen zodat mijn rechterhand door het gras kan gaan. Het brengt me een beetje tot rust.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik was even vergeten dat het woensdag is. Sorry voor de late update ;)
Veel leesplezier lieve lezertjes!