Elektrische Liefde

Hoofdstuk 45: Hoogte

Ik zit op de onderste trap met sporen van tranen op mijn wangen. Seppe heeft me weer naar beneden gehaald en is nu Sebs klas aan het zoeken. Mijn hart gaat nog steeds veel te snel en mijn ademhaling gaat ongecontroleerd. Mijn lichaam reageert op ieder geluid alsof het het geluid van een val is.
Mijn val.
Seppe had me verteld mijn ogen te openen en toen ik dat deed, was alles weg. De lucht, de paal, de ijzeren staven, de angst.
Er kwam alleen een hele hoop paniek de kop op steken en toen begon ik feller te wenen.
'Lavella,' zegt Seb als hij me ziet zitten en hij komt langs me zitten.
'S-sorry,' zeg ik.
'Wat? Waarvoor?' vraagt hij.
'J-je mist een l-les,' zeg ik.
'Dat maakt toch helemaal niet uit. Seppe vertelde dat je een paniekaanval kreeg,' gaat hij verder en ik knik houterig.
'Ik was terug d-daarboven,' zeg ik. Seb weet meteen wat ik bedoel door de dromen die ik steeds heb. Gisteren had ik er weer één.
En weer werd ik niet opgevangen.
'Moet ik mam bellen dat ze je komt halen?' vraagt hij en hij legt zijn armen langzaam om me heen.
'N-nee, ik w-wil op school b-blijven,' stotter ik en begraaf mijn hoofd in Sebs nekholte.
'Is naar huis gaan niet beter voor je?' vraagt hij. Ik snik en schud mijn hoofd een keer.
'Ella,' mompelt Seb in mijn haar en hij strijkt over mijn rug. Na negen jaar weet hij wel wat me kalmeert.
'Kun je me uitleggen wat er gebeurt is?' vraagt hij na een korte stilte. Ik knik en haal mijn hoofd uit zijn nek. Seppe is voor ons in kleermakerszit gaan zitten.
'I-ik liep de trap op samen met S-Seppe en i-ik denk dat het te h-hoog werd want ik werd zo bang, Seb, ik dacht dat ik weer ging vallen en toen was ik t-terug op de ochtend van het v-voorval,' voeg ik er zacht aan toe. De tranen rollen langszaam over mijn wangen en ik probeer mijn snikken in te houden.
'Gelukkig wist Seppe wat hij moest doen,' mompel ik en glimlach lichtjes door de tranen heen. Seppe trekt een mondhoek op.
'Kan het zijn dat je hoogtevrees hebt?' vraagt Seb. Ik haal schokkerig mijn schouders op.
Zou het kunnen?
'I-ik weet het niet,' zeg ik. Seppe haalt een papieren zakdoekje uit zijn jas en geeft het aan mij. Ik snut mijn neus en knik bedankend naar hem. Met mijn handen wrijf ik mijn wangen droog want ondertussen zijn de tranen gestopt.
'Gaan jullie geen p-problemen krijgen?' vraag ik. Seb haalt zijn schouders op.
'Jij bent veel belangrijker,' zegt hij.
'En daarbij mis jij je les ook,' zegt Seppe.
'Sorry,' zeg ik opnieuw en Seb knijpt in mijn hand zodat ik naar hem opkijk.
'Geen sorry zeggen. Het is niet jouw schuld. Ik zou ook hoogtevrees krijgen als ...'
Hij laat zijn zin in de lucht hangen, maar ik weet wat hij bedoeld.
'T-thuis heb ik het niet,' zeg ik en ik stotter vanwege de angst die mijn lichaam weer binnendringt.
Ga ik het ooit kwijtgeraken?
'Omdar het een vertrouwde omgeving is,' oppert Seppe.
'Dat is s-school ook,' zeg ik.
'Misschien omdat je nu drie verdiepingen omhoog moet en thuis maar één,' zegt Seb. Ik sla mijn ogen neer.
'Op welke verdieping begon het echt?' vraagt Seb en ik kijk hem terug aan.
'Halverwege, maar bij trap vijf kon ik niks meer doen, enkel de reling vast houden. In mijn hoofd waren het de ijzeren staven van de elektriciteitspaal,' voeg ik eraan toe.
'Geen wonder dat je de reling niet los wou laten,' zegt Seppe zacht. Ik kijk naar hem om en probeer te glimlachen.
'Sorry, dat je me zo moest zien,' zeg ik.
'Het is goed. Mijn broer heeft soms ook van die paniekaanvallen omdat hij vroeger gepest is geweest,' zegt hij.
'Wat? Hij ook?' vraag ik. Seppe haalt zijn schouders op.
'Het kwam vooral door mij omdat ik homo ben en hij mijn broer is. Hij zegt dat het nu veel beter gaat op school, maar dat is omdat niemand weet dat hij bi is. Ook al zeg ik dat niet tegen hem,' zegt Seppe.
'Is je broer bi?' vraag ik.
'Ja, hij weet het nog maar net en toen heb ik hem ook aangeraden om het niet te vertellen op zijn school,' zegt hij.
'Maar als je broer bi is, wat vindt hij dan van Seb. Ik bedoel, hij zei toch wel iets over hem,' zeg ik met een kleine glimlach.
'Ja,' lacht Seppe. 'Hij vond hem behoorlijk knap en snapte meteen waarom ik van Seb houd.'
Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Niet om wat Seppe zei over zijn broer, maar over Seb.
'Dus jullie zijn al verder dan de "ik vind je leuk"-halte?' vraag ik. Beide jongens worden vuurrood en kijken vlug naar elkaar voor ze naar mij kijken.
'Is dat een ja?' vraag ik.
'Ja,' mompelen ze tegelijk.
'Dat is zo schattig!' zeg ik en glimlach nu helemaal. Voor even vergeet ik wat er zo net gebeurd is. De jongens lachen wat.
'Wat hebben jullie seffens?' vraagt Seb.
'Chemie,' zegt Seppe.
'Waar?' vraagt Seb.
'Euhm ... langs geschiedenis,' zegt Seppe.
'Ella,' zegt Seb en ik weet al wat hij gaat zeggen. 'Als ik je naar huis breng, kom je dan wel mee?'
Ik sla mijn ogen neer.
'Hoe zit het dan met Cederik. Hij weet hier nog niks over en ... de date,' zeg ik verlegen.
'Ik regel wel iets, maar we moeten nu vertrekken als ik de volgende les nog wil halen,' zegt Seb en hij staat op en helpt me ook recht. Seppe gaat ook staan.
'Ga jij naar de les?' vraagt Seb aan zijn vriendje. Seppe knikt.
'Wat moet ik tegen de leerkracht zeggen?' vraagt hij.
'Zeg dat ik een paniekaanval kreeg en naar huis ben. Karina en Dimitrie zullen bellen en dan hoop je maar dat je geen strafstudie krijgt,' zeg ik.
'Oké,' zegt Seppe en hij trekt me in een knuffel. 'Zorg goed voor jezelf.'
'Zal ik doen,' zeg ik zacht. Seb geeft Seppe nog een vlugge kus op zijn lippen en pakt mijn tas van de grond.
'Tot zo,' zegt hij en Seppe knikt voordat hij naar boven gaat. Ik wankel achter Seb de gang door en voel dat mijn hoofd zwaar is van uitputting en vermoeidheid.
'Seb, kan je iets langzamer gaan?' vraag ik want ik moet heel veel moeite doen om hem bij de houden. Seb vertraagd zijn pas zodat ik langs hem kan lopen.
'Sorry.'
'Het is oké,' zeg ik en we wandelen naar de auto die gelukkig dicht bij de uitgang geparkeerd staat.