Elektrische Liefde

Hoofdstuk 46: Wandeling

Nadat Seb me thuis heeft afgezet, ga ik buiten op mijn vaste plaats zitten. Seb heeft Karina kort uitgelegd wat er gebeurd was omdat ik zelf nog steeds in shok was. Ze begreep het en heeft naar school gebeld voor Seb en mij. Ook voor Seppe, maar omdat Karina niet zijn wettige ouder of voogd is, weet ik niet of dat telt.
Nu is het half twaalf en zit ik nog steeds in de tuin op de stoel met het blauwe kussentje. Dat heeft Karina er twee dagen geleden opgelegd zodat ik beter zat.
Cederik komt door het schuifraam geklommen en ik kijk hoe hij slungelig op de andere stoel gaat zitten, die met het groene kussentje.
'Sorry van de date,' zeg ik schor. Ik heb niets gezegd sinds ik terug hier ben. Ik kon het niet. Mijn hoofd zat te vol met vragen die ik niet kon beantwoorden. Maar de twee uur hebben me wel geholpen en ik heb er een beetje over kunnen nadenken. Het is gewoon iets wat ik in de plaats van die rot gave krijg. Een soort teken dat ik nog lang aan mijn stommiteiten herinnert zal worden.
'Je gezondheid is belangrijker,' zegt Cederik en hij steekt zijn hand uit zodat ik de mijne erin kan leggen. We laten onze verstrengelde handen op het tafeltje tussen ons in liggen en kijken naar de tuin.
'Seb heeft verteld wat er gebeurd is. Als je erover wilt praten, ik ben er altijd,' zegt Cederik zacht en ik knijp in zijn hand als teken dat ik dat weet.
'Ik weet gewoon niet hoe ik terug naar school kan gaan. Ik bedoel, nooit meer naar de derde verdieping gaan, is geen oplossing,' zeg ik.
'Je vindt er wel iets op,' zegt hij. Dan is het weer even stil. Totdat Seb en Seppe op het terras verschijnen. Ze glimlachen naar ons.
'Misschien moeten jullie even praten,' zegt Seb en hij neemt Seppe's hand vast.
'Onder zijn tweetjes,' zegt Seppe.
'Waarom?' vraagt Cederik.
'Omdat jullie duidelijk stapel op elkaar zijn, maar er niks mee doen. Misschien kunnen jullie van jullie gesprek een date maken,' zegt Seb en hij glimlacht vlug naar Seppe.
'We gaan de date verzetten,' zegt Cederik, maar ik knijp in zijn hand zodat hij omkijkt.
'Nee, we gaan de date niet verzetten. Er zit al een maand tussen onze gevoelens en ik wil dat ze nu uitkomen,' zeg ik. Cederiks mond vormt een "O" en zijn wangen kleuren rood.
'Kom, dan gaan we even wandelen,' zeg ik en ik sta recht en trek Cederik ook overeind. Ik laat zijn hand even los om mijn schoenen aan te doen en een jas aan te trekken. Dan vlechten mijn vingers zich weer met die van Cederik en trek hem mee naar buiten, de middagzon tegemoet.

'Hoe gaat het op school?' vraag ik als we al een blok verder zijn. De stilte duurde te lang.
'Goed,' zegt Cederik. 'Ik ben bezig met mijn punten op te halen.'
'En lukt het?' vraag ik.
'Ik ben voor geschiedenis, chemie en bio sowieso gebuist,' zegt hij.
'Hoezo?'
'We hebben nog een week school, maar in die week geeft niemand nog toetsen dus kan ik de cijfers niet ophalen,' zegt hij.
'En de examens?'
'Die hebben we dit trimester niet, wat stom voor mij is, maar goed voor jou. Zo moet je ze niet inhalen,' zegt Cederik.
'O,' zeg ik. 'Dan heb ik inderdaad geluk. Vinden je ouders het erg?'
'Nee, ze begrijpen het en zolang ik mijn punten ophaal in het volgende trimester, is het goed,' zegt hij.
'Dat wordt hard werken,' zeg ik.
'Dat wordt samen studeren,' zegt hij en hij knijpt in mijn hand zodat ik naar hem omkijk. Zijn glimlach is zo groot dat er bij mij ook één op mijn gezicht komt.
'Zodat jij me de leerstof kan uitleggen?' vraag ik.
'Ja,' zegt Cederik. 'Je loopt een maand met je lessen achter. Iemand moet dat aan je uitleggen.'
'Misschien vraag ik Seb wel,' zeg ik.
'Waarom?'
'Omdat leerlingen en leerkrachten niets met elkaar mogen hebben,' zeg ik. Er komt een grijns op zijn gezicht en ik kijk terug voor me.
'We hebben officieel nog niks,' zegt hij.
'Ga je het uitstellen tot dan?'
'Dat heb ik niet gezegd.'
'Wat wil je dan wel zeggen?'
Cederik trekt ons tot stilstand en we staan midden op de stoep.
'Dat ik het wel officieel wil maken.'
Het lijkt of mijn hart stopt met kloppen, maar eigenlijk gaat hij zo snel dat ik het niet voel. Mijn adem zuigt zich vanzelf naar binnen. Mijn mond weet geen raad meer en alles wat ik kan doen, is Cederik aanstaren.
Hij weet niet hoelang ik hier al op zit te wachten, hoelang ik al verliefd op hem ben.
'Dus, Lavella,' zegt Cederik. Het voelt vreemd om mijn volledige naam uit zijn mond te horen omdat hij me bijna nooit zo noemt. Aan de andere kant is het leuk. Hij zegt het anders dan andere mensen doen, beter, liever.
'Ja?' vraag ik en ik weet al welke vraag er gaat komen, maar toch is het zenuwslopend.
'Wil je mijn vriendin zijn?' Hij stelt de vraag langzaam zodat ik ieder detail van dit moment in me op kan nemen. Mijn ogen rollen bijna uit mijn kassen.
'Heel graag,' zeg ik en ik zet een stap naar hem toe en knuffel hem. Dit is nog niet het juiste moment om hem te kussen. Cederik voelt het ook en legt daarom zijn armen om me heen en trekt me heel dicht tegen zich aan. Zijn warmte overspoelt mijn lichaam en zijn geur dringt mijn neus binnen.
Dit moment is perfect.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sorry dat het zo lang duurde, maar ik ben met school op reis en ik ben de dagen een beetje kwijt. Ik hoop dat dit schattige hoofdstukje het goedmaakt ;)
Veel plezier lieve lezertjes!