THE PANDEMONIUM WORLD (Completed)

Chapter 44: Pain and Sore

JEWEL DEMI-LEIGH's POV

A broken heart in real life isn't half as dreadful as it is in books. It's a good deal like a bad tooth, though you won't think that a very romantic simile.

It takes spells of aching and gives you a sleepless night now and then, but between times it lets you enjoy life and dreams and echoes and peanut candy as if there were nothing the matter with it.

NARITO ako ngayon sa aming klase at naghihintay sa aming next teacher. Napakangalumbaba lang ako ngayon sa aking armchair...

Maraming nagbago sa university na ito simula ng mangyari ang trahedya na yun. Maraming studyante ang namatay, at ganun din ang mga guro. Kasama na dun si professor Rapmon.

Kung dati ay half day ang klase namin dahil sa 2 weeks full moon. Ngayon naman ay half day nalang dahil sa kulang na ang mga guro dito...

"You are my senpai my only senpai You give me dokis and shades of grey You'll never notice me but I'll still love you Your sugoi Kawaii desu ne..."

"Hoy! Ano ba yan?" bulyaw ko sa katabi ko na kanina pang kanta ng kanta dito.

"Ang ano?" takang tanong niya sakin.

"Yung kinakanta mo?" sagot ko.

"Ahh yun ba. You are my senpai yun na kinakanta ko lang sa tuwing may namimiss akong isang tao importante sa buhay ko." pahayag niya na may lunglot sa mukha.

Bigla naman ako nakaramdam ng lungkot. Dahil tulad niya, masakit din sa akin ang pagkawala ni Shain.

I'm in pain, but still strong.

I was shocked nang malaman ko sa kanya na nawawala si Shain at sobra akong nasaktan dun, at yun ang araw na mas pinili pang kampihan ni Jeonjey ang malanding yun.

Masakit man, pinilit kong kalimutan nalang.

Lumapit ako sa kanya and I give him a comforting hug...

"Wag ka nang malungkot sister. I know na mahahanap at makikita rin natin si Shain. God have mercy." wika ko dito.

"Yeah! I wish that." sabi niya.

Di ko man nakikita ang mukha niya, alam kong umiiyak siya. Dahil ramdam ng puso ko.

Halos walang araw na hindi ko siya nakikitang malungkot si Gaps dahil dun. Ngumingiti man siya minsan, alam kong pilit lang yun.

He's a good pretender.

Ayokong isipin na isa si Shain sa mga namatay na studyante, dahil malakas ang pakiramdam ko na makikita rin namin siya.

Ilang oras ang tinagal ng yakapan namin saka kami kumalas at sakto naman ang pagdating ng aming bagong guro. Then sinimulan agad niya ang klase.

MABILIS natapos ang aming klase at ngayon ay papunta na kami ni Gaps sa canteen, dahil break time na namin...

"Hay naku! Namiss ko yung buhay high school ko. Na kapag recess na ay hindi kami pumupunta sa canteen kundi sa paborito naming restaurant." nakangiting wika nito sa gitna ng paglalakad namin dito sa hallway.

I look at him "Talaga? Saan namang restaurant ang paborito niyong puntahan? Jolibee, KFC or Mcdo? Chowking ba?" masayang tanong ko dito.

"Naku! Kailangan talagang pangalan lahat? Okay! sa LBC nalang sister." sarcastic na sagot niya.

"Linoloko mo ba ako?" I use my warning tone.

"Naku di ka naman mabiro sister. Sa MLuiller pala. Tara na nga sister at bilisan na natin maglakad." wika niya at hinila ako.