He Suddenly Came Back

Chapter 29

CHAPTER 29: Can you feel it too?

(Zoe's POV)

"Clive, asan ka na?"

Tanong ko sa kanya sa kabilang linya. Kanina pa ako naghihintay dito sa labas ng building pero di parin siya dumadating. Siya na nga 'tong nagyayayang lumabas, siya pa 'tong late.

"Malapit na ako Z."

"Siguraduhin mo lang yang malapit na yan ah. Kanina ka pa."

Pag ako talaga napikon, naku!

"Oo na po. Malapit na talaga ako. Nag d-drive ako pero gumagamit ako ng cellphone. Alam mo bang bawal 'to? Pasalamat ka talaga mahal kita."

Hindi pa naman talaga ako masyadong matagal na naghihintay, oa lang talaga ako magreact. Baka kase bigla kong maabutan si Tristan. Malay ko ba kung wala pa siya sa office niya o kung bumalik man siya dito sa unit niya, eh di nagkita pa kami. I don't want to bump into him.

"Anyenye, dami mong sinabi. Bilisan mo!"

I hanged up the phone. That was a rude move pero sanay naman na yun.

After few minutes, natanaw ko na ang paparating na kotse ni Clive. 'Finally', I whispered in my thoughts. Now I'm safe.

He was smiling upon opening the window of his car and said, "Hop in."

"Psh. Di ka man lang ba bababa diyan sa sasakyan mo para pagbuksan ako ng pinto? Nasan na ang pagiging gentleman naten?"

"Ganyan ba ang paraan mo para lambingin ako?" he asked, wiggling his brows.

I rolled my eyes. Sana pala di nalang ako nagsalita. Pumunta na ako sa kabilang pinto ng sasakyan at pinagbuksan ang sarili ko.

"Enough with that face my Z. Smile."

I made a fake smile.

"A genuine one."

"Ang aga aga binubwisit mo ako!"

Tumawa naman siya. "Alam mo ang sungit mo, nakaka turn on."

Goodness gracious! Lahat nalang ng sasabihin at gagawin ko binibigyan niya ng ibang meaning. I mentally face palmed.

"Kung hindi nalang kaya ako sumama? What do you think?"

"You can't do that. You're already inside my cage. Never will I let you go."

"This car is your cage?"

"Yeah, right."

Oops, sorry for bursting your bubble.

"Ano bang gusto mong gawin ngayon? You're the boss." He said as we enter MOA.

I'm the boss huh? Mukhang maganda yan.

"You sure? Baka magsisi ka?"

"Hindi mo naman siguro ako gagawing pulubi diba?"

"I'll think about it." Tapos hinila ko na siya.

Nagpalipat-lipat kami ng botiques. I bought bags, shoes, dresses, shirts using his money. Of course, it's his treat. I'm not really fond of shopping but hey, minsan lang 'to no kaya susulitin ko na. Siyempre siya yung tagabitbit ko. That's the purpose of men, carrying women's loads.

"Here." I handed him the last paper bag.

"Grabe! Buhay pa ba ang credit card ko?" he laughed.

"Sa awa ng Diyos, buhay pa naman. Let's go."

"Saan tayo ngayon?" tanong niya.

"Let's try that." I pointed the skating rink.

Dalawang oras ata bago kami nagsawang magskate. Nagpaikot ikot lang naman talaga kami sa rink habang pinapanood yung mga taong nagpapractice. Ang gagaling nila, meron pang mga bata pa pero sobrang galing na sa mga stunts. I used to skate when I was a kid pero nung tumagal na, nagsawa nadin ako.