တကယ်တမ်းတော့... (ခိုနားရာ - ၂)/တကယ္တမ္းေတာ့... (ခိုနားရာ -

၁၈

<Unicode>

※တကယ်တမ်းတော့...※
အပိုင်း（၁၈）

❝ကိုသစ်...❞

❝ခွန်း...❞

သူ့ဆီပြေးလာသောခွန်းအား အလိုက်သင့် ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ခွန်းကတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ တအိအိငိုနေပါတော့သည်။

❝ခွန်း...ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ဘယ်နားထိခိုက်သွားသေးလဲ...ဟမ်❞

❝ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုသစ်။ ဒါပေမယ့်...ဒါပေမယ့် ခွန်းကြောက်တယ်❞

❝အစ်ကိုရောက်လာပြီလေကွာ။ မကြောက်နဲ့တော့နော်❞

ရင်ခွင်ထဲမှခွန်းအား နှစ်သိမ့်စကားဆိုရင်း မျက်နှာစိမ်းတစ်ဦးအကူအညီနဲ့ ရပ်နေရတဲ့ ဝေမာ့ကိုမြင်တော့ စိုးရိမ်သွားရပြန်သည်။

❝မဝေ...❞

❝ကျွန်မ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး နေသစ်။ တော်ပါသေးရဲ့။ ဒီကမောင်လေးသာ ဝင်မကူရင် ကျွန်မတို့ဘဝတော့ မတွေးဝံ့စရာပဲ❞

ဝေမာ့အနားမှာရပ်နေတဲ့ ထိုလူက သူမတို့ကို ကူညီခဲ့တာတဲ့လား။

❝ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ ကျွန်တော်သိချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ကိုမြင့်ကို ဆေးရုံပို့မှဖြစ်မယ်❞

❝ဟင် !!! ကိုမြင့်ရော ထိခိုက်သွားတာလား❞

❝အင်း။ အရိုက်ခံလိုက်ရတာထင်တယ်။ ခွန်း...မကြောက်နဲ့တော့နော်❞

❝ဟုတ်❞

နေသစ် ခွန်းလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဝေမာလည်း ထိုမျက်နှာစိမ်းရဲ့ ဖေးမမှုနဲ့ အိမ်ပြင်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာခဲ့လိုက်ရသည်။

နေသစ်လည်း ကိုမြင့်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို မ,ပြီး ကားပေါ်တင်ကာ ကျန်တဲ့သူတွေကိုလည်း ကားပေါ်တက်စေပြီး ဆေးရုံသို့ မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

ပြင်ပလူနာဌာန၏ ခုံတန်းရှည်လေးတစ်ခုတွင် ဝေမာ၊ ခွန်းနဲ့ မျက်နှာစိမ်းယောက်ျားတစ်ဦး ထိုင်နေကြသည်။ ခုံတန်းဆီသို့လျှောက်လာတဲ့ နေသစ်ကိုမြင်တော့ ဝေမာက ထိုင်ခုံကို အားပြုရပ်ရင်း