တကယ်တမ်းတော့... (ခိုနားရာ - ၂)/တကယ္တမ္းေတာ့... (ခိုနားရာ -

၂၅

<Unicode>

※တကယ်တမ်းတော့...※
အပိုင်း (၂၅)

❝ခွန်း...❞

❝ဟယ်...ကိုသစ်...ခွန်းကို လာကြိုတာလား❞

❝အင်း။ ခွန်း အလုပ်ပြီးပြီလားလို့❞

❝ခွန်းအလုပ်ပြီးတယ် မပြီးဘူးဆိုတာ ဆရာ့အပေါ်မှာပဲ မူတည်ပါတယ်။ သူ့သာမေးကြည့်❞

ခွန်းက ဝင်းမောင်ဘက်ကို မေးငေါ့ပြတော့ ဝင်းမောင်က ပြုံးရင်း

❝လာကြိုတဲ့သူရှိမှတော့ ဇွတ်နေခိုင်းဖို့လည်း မသင့်တော့ပါဘူး။ အလုပ်ပေးဆင်းလိုက်ပါ့မယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်တစ်ခါဆိုရင်တော့ ၄ နာရီထိုးမှ လာခဲ့ပါ။ သတ်မှတ်ထားပြီးသားရုံးဆင်းချိန်ကို တစ်ယောက်ပျက် ၂ ယောက်ပျက်ကနေ အားလုံးက မလေးစားဘဲ ပျက်ကွက်ကြမှာကို စိုးရိမ်လို့ပါ❞

❝အဲ့လောက်လည်း မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ဆရာရယ်။ အားလုံးက ဆရာထင်သလို မဆိုးကြပါဘူး❞

ခွန်းစကားကို ဝင်းမောင်က ခေါင်းရမ်းပြရင်း

❝ဘယ်သူ့ဘယ်သူကိုမှ ဆိုးတဲ့ပုဒ်မတပ်ပြီး ပြောချင်တာမဟုတ်ဘူး။ အချိန်နဲ့အချိန် လုပ်တတ်ဖို့ ပြောချင်တာ❞

❝ဒါပေမယ့်...❞

❝ခွန်း...ဆရာပြောတာ ဘာမှားလို့လဲ။ ကောင်းဖို့ပြောတာကို နာခံတတ်ရမယ်လေ။ ကိုဝင်းမောင်ပြောတာကို ကျွန်တော်လက်ခံပါတယ်။ ကျွန်တော်က ခွန်းလို တပည့်လုံးလုံးခံယူထားတာမဟုတ်ပေမယ့် ကိုဝင်းမောင်က ကျွန်တော့်ကို သင်ပြထားတာတွေရှိတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆရာပါပဲ။ ဆရာပြောတာကို နားထောင်ရမှာပေါ့။ ကျွန်တော် နောက်တစ်ခါ ၄ နာရီထိုးမှ ခွန်းကိုလာကြိုပါ့မယ်❞

❝နေသစ်ကို ဆရာချီးကျူးတာ တကယ်မှန်တယ်။ ဆိုဆုံးမတာကို နာခံတယ်။ တချို့နဲ့တော့ ကွာတာပေါ့လေ❞

ဒါ ခွန်းကို စောင်းပြောတာ။ ယောက်ျားဖြစ်ပြီး စောင်းမြောင်းပြောတတ်တဲ့ ဒီလူကြီးကို ခွန်း အမြင်ကပ်လာရသည်။

❝ဒီနေ့တော့ ခေါ်သွားလိုက်တော့မယ်နော်❞

❝ကောင်းပါပြီ❞