<Unicode>
တကယ်တမ်းတော့...
အပိုင်း (၃၅)
ခွန်းက တင်းနေအောင်ဖက်ထားတာမို့ ဝင်းမောင် ခဏတော့ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဒီကောင်မလေး ရုတ်တရက်ကြီး ဘာထဖောက်တာပါလိမ့်။
"ရပြီလား"
"ဟင်..."
"ပြောလို့ပြီးရင် လွှတ်တော့။ အသက်ရှူမဝတော့ဘူး"
"ဟင်..."
သူပြောမှ ခွန်း သူ့ကို တော်တော်ကြာအောင် ဖက်ထားမိလိုက်တာပဲ။ ရှက်လိုက်တယ်ဆိုတာလေ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဒီလောက်လေးတောင် မထိန်းချုပ်နိုင်ဘူးလား မိခွန်းရယ်။
"ဟို...အဲ...အင်း...အဲ့ဒါက..."
"တစ်ယောက်တည်းလာတာလား"
"ရှင်..."
ခွန်းရှက်သွားတာကို ရိပ်မိလို့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်ရသည်။ မဟုတ်ရင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စေ့စေ့မကြည့်ရဲဘဲ ၂ ယောက်လုံး အနေခက်ကုန်ကြမှာလေ။
"ဟို...ကိုသစ်...ကိုသစ်လိုက်ပို့တာ"
"နေသစ်ရော ပါတာလား"
"အင်း"
"သူအခု အောက်မှာလား"
"ထင်တာပဲ"
"ဟင်.."
"ဟို...ခွန်းကို တက်နှင့်ဆိုလို့ တက်လာလိုက်တာ။ အောက်မှာရှိမယ်ထင်တယ်"
တကယ်တော့ ခွန်းဘာသာ စိတ်စောပြီး ဘယ်သူ့မှမစောင့်ဘဲ အရင်ပြေးတက်ခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့လိုသွားပြောလိုက်ရင် ဦးဝင်းမောင်ကြီး ခွန်းကို အထင်သေးသွားမှာလည်း စိုးရိမ်မိသည်။
"ဒါဆို သူ့ကိုလွှတ်လိုက်ဦး။ ပြောစရာရှိလို့"
"ဟုတ်"
ခွန်း ကုတင်ပေါ်မှထရင်း ခဏတော့ ရပ်နေမိသေးသည်။ ဘာများပြောဦးမလဲလို့ပေါ့။ သူ့ဆီက စကားမှထပ်ထွက်မလာတော့ အခန်းပြင်သို့ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ဟူး...ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးပါလိမ့်။
-
"ကိုယ့်အိမ်လာတဲ့ဧည့်သည်ကို ဘာမှဧည့်မခံဘဲ တစ်ယောက်တည်းစားနိုင်တယ်နော်"
YOU ARE READING
တကယ်တမ်းတော့... (ခိုနားရာ - ၂)/တကယ္တမ္းေတာ့... (ခိုနားရာ -
RomanceThe 6th series Love may be painful when one is lain by her lover.
