Zawgyi
"အား ကြၽတ္ ကြၽတ္.... ''
မိုးသံေတြက အရင္ဆံုး နားထဲဝင္လာသည္။
သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အသိတရားတို႔ဟာ မိုးစက္မ်ားနဲ႔အတူ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သလို႔ ပထမဆံုးျပန္လည္သတိရလာျခင္းမွာလည္း မိုးေတြက ရြာသြန္းေနဆဲပါလား။
သူသတိရလာတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ညကအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိကာ သူမေသဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည္။
မိုးသံက က်ယ္ေလာင္ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ေနတာကေတာ့ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မိုးစက္မႈန္ေတြဘဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးျပင္းထန္စြာ နာက်င္ေနလ်က္ ထ ထိုင္လိုက္သည့္အထိ အသက္ကို အားယူ၍ ႐ွဴ ေနရသည္။
ဒီဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ေသကိုေသမွာလို႔ အတိအက်တြက္ၿပီး ထားခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
"ငါမေသေသးဘူး ဆိုေတာ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေရစက္မကုန္ေသးဘူး လီေဝ႐ွန္း......''
ဒဏ္ရာေၾကာင့္ မဲ့သြားသည့္မ်က္ႏွာမွာ က်ီခနဲ အံႀကိတ္သံပါပါသြားသည္။
"ဒီတစ္ခါမင္းရဲ႕ကလိန္ကက်စ္ဥာဏ္ေတြ ထုတ္ခြင့္မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ငါ့အလွည့္....''
ေနရာမွ ဒယိမ္းဒယိုင္ ထရပ္လိုက္သည္။
ဝမ္းဗိုက္တစ္ခုလံုး မီးစႏွင့္ ထိုးခံထားရသလို ပူေလာင္နာက်င္ေနသည္။
ဒီဒဏ္ရာကို အရင္ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရမည္။
လဲက်လိုက္ ျပန္ထလိုက္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္လိုက္ရတာက လူေနတယ္လို႔မထင္ရတဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုး။
ထိုအိမ္ေလးဆီသို႔ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ အားတင္း၍ ခ်မ္းတုန္ကိုက္ခဲ့ေနတာကို ၿမိဳ သိပ္ၿပီး သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကို ဆက္လွမ္းခဲ့သည္။
မိုးစက္ေတြ လက္ေလ်ာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
အိမ္ေလးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္သို႔ေရာက္သည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လူကပံုေခါက္က်သြားၿပီး ျပန္မထႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေနာက္ ဒုတိယတစ္ဖန္ သူ႔အသိတရားေတြက ခႏၱာကိုယ္ ကေန ေျပးလြင့္သြားၾကျပန္ေလသည္။
