Zawgyi
"မင္းေျခေထာက္က မသက္သာေသးတာ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား မလုပ္နဲ႔လို႔ ငါေျပာထားတယ္ေလ.....''
"မလုပ္လို႔မရဘူးေလ.....ခင္ဗ်ား အတြက္ မနက္စာ ျပင္ေပးေနတာ ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္ေပးမွာလဲ.....''
"မလိုဘူး....ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္က ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ဟာကို ငါက အဆင္သင့္စားရေလာက္ေအာင္ ငတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး...... ''
"ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းကတည္းက မိဘမဲ့ခဲ့တာလဲ.....''
စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေမးခ်လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ ကို စိုက္ၾကည့္သည္။
"ဘာလဲ မင္းကငါ့ကို မိဘနဲ႔ မေနဘူးလို႔ မိုက္႐ိုင္းတာလို႔ ေျပာခ်င္တာလား.....''
"မေျပာပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ပဲ....ဒါေပမယ့္ မိဘမဲ့ခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ့ စိတ္က ခင္ဗ်ားလို မၾကမ္းတမ္းဘူး.....''
"ၾကမ္းလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ...မင္းၾကမ္းတမ္းရင္ ရြာမွာထဲက မင္းရဲ႕ သခႋ်ဳင္း ျဖစ္သြားမွာေပါ့....''
ေျပာခ်လိုက္တာက ရင့္သည္။
ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ဆြံ႔အခဲ့ရတာေတြ အံၾသလြန္းလို႔ ေျပာဖို႔ ေမ့သြားတာေတြေၾကာင့္ သူေျပာသမ်ွ ရင္ထဲကို ထိမွန္သြားတိုင္း အလြယ္တကူ ေက်ပ်က္မသြားဘဲ ဒဏ္ရာ အျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ျခင္းမ႐ွိခဲ့ေသာ တစ္ဖက္သက္ ဖိႏွိပ္ေျပာဆိုမႈမ်ားသည္ ေရျပင္ထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ ခဲလံုးေလးေတြလို.... တစ္လံုးခ်ၿပီးတိုင္း ေရျပင္မွာ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့ေပမယ့္ ေအာက္ခင္းၾကမ္းျပင္မွာေတာ့ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး.....
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ၿငိမ္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီး သူက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။
"မင္းအတြက္ အဝတ္ေတြပါလာတယ္....''
လက္ထဲမွ အထုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္ရင္းေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားက အျပင္ျပန္သြားအံုးမွာလား.....''
"သြားရမယ္...မင္းနဲ႔ထိုင္ၿပီး စကားႏိုင္လုျပီး ၾကည္ႏူးေနဖို႔ ငါ့မွာ အခ်ိန္မ႐ွိဘူး.....''
