Zawgyi
ရင္ခြင္ထဲမွ ခပ္ေကြးေကြးေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးႏိုးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႏုႏုထက္တိုက္ရိုက္က်ေရာက္ေနတဲ့ ေနေရာင္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႕အသာကြယ္ထားေပးမိသည္၊ တကယ္ေတာ့သူႏိုးေနတာ ေတာ္ေတာ့ကိုၾကာေနၿပီျဖစ္သည္၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ရင္ခြင္ထဲကယုန္ေပါက္စကို ျမတ္ႏိုးၾကည့္မဝႏိုင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ အိပ္ယာထက္မွမထေသးျခင္းျဖစ္သည္။
ျဖဴဝင္းေနတဲ့ပါးမို႔မို႔ေလးကသူ႕လက္ေမာင္းကိုဖိၿပီးအိပ္ေနေသာေၾကာင့္ မို႔တက္ၿပီးနီရဲရဲေလးျဖစ္ကာဝင္းမို႔ေျပာင္လက္ေနသည္၊ ေထာင့္စြန္းေတြညီညာျပီးဖူးႏုေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးရဲရဲေလးက ညကသူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္လားပင္မသိ ေဖာင္းျပည့္ၿပီး တင္းတင္းရဲရဲေလးျဖစ္ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကျမင္ေနရတဲ့မွဲ႔နက္ကေလးကေတာ့ သူ႔ျမတ္ႏိုးမႈတို႔စုစည္းရာရပ္ဝန္းေလးျဖစ္သည္။
မ်က္ေတာင္႐ွည္တို႔ႏွင့္ပနံရလြန္းလွတဲ့ နက္ေမွာင္သြယ္တန္းေနတဲ့ မ်က္ခံုးတန္းတစ္စံုက ထူလြန္းသည္လည္းမဆိုသာပဲ ခပ္ေျပေျပေလးႏွင့္တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနျပန္သည္၊ အသဲယားလြန္းလို႔ ဖ်စ္ညစ္ဆြဲယမ္းပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ႏိုးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ သူ႔အျဖစ္က လက္တစ္ျပင္ျပင္ႏွင့္တစ္စိမ့္စိမ့္ေငးေမာၾကည့္ေနရံုသာ။
"အင္း!....."
ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့ အသံေသးေသးေလးႏွင့္အတူ အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္လံုးေတြကိုပုတ္ခက္ပုတ္ခက္လုပ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကေန႔သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ယုန္ေပါက္စ၊ အိပ္ယာကႏိုးလာစ ကပိုက႐ိုမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္လွႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူအခုမွပို၍သိလာသည္။
"ႏိုးၿပီလား......''
မ်က္ႏွာထက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္အျပံဳးတစ္ခုကိုဖန္တီးၿပီးသူေမးမိေတာ့ ယုန္ေပါက္စရဲ႕ မပြင့္တစ္ပြင့္ႏိုးတစ္ဝက္မွိတ္တစ္ဝက္မ်က္လံုးေတြက ျပန္မွိတ္ၿပီး တစ္အီအီနဲ႔ သူ႔ရင္ခြင္ထဲျပန္တိုးဝင္တယ္။
