Zawgyi
"ဘာ...မ႐ွိေတာ့ဘူး ဟုတ္လား.....''
"ဟုတ္တယ္ ဆရာ မ႐ွိေတာ့ဘူး....''
"ေတာက္....''
လီေဝ႐ွန္း မ်က္ႏွာမွာ ေဝခြဲရခတ္ျခင္းေတြေရာ စိုးရိမ္မႈေတြပါ ျပည့္ႏွက္ သြားခဲ့သည္။
"မင္းတို႔ မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဘာလို႔သြားမၾကည့္လဲ.....''
"ညက အရမ္းပင္ပန္းထားေတာ့ မႏိုး......''
"ခြပ္....''
ထိုသူ႔မ်က္ႏွာလည္ထြက္သြားသည္။
"ေတာ္ၿပီး မင္းတို႔ကို ခိုင္းလိုက္ရင္ ဆင္ေျခေတြႀကီးဘဲ....ဝမ္ရီေပၚ ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ဘယ္လိုလူမ်ားမွတ္ေနလဲ....ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မင္းတို႔ဘိုးေအးက မေသဘဲ မင္းတို႔ေတြ အကုန္ ႂကြကုန္မယ္....''
"ဆ..ဆရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ႐ွာလိုက္ပါ့မယ္....''
"ေတာ္....တစ္ေယာက္မွ အသံုးကို မက်ဘူး....႐ိုက္သတ္ပစ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ.....''
လီေဝ႐ွန္း စဥ္းစားလိုက္ တက္ေခါက္လိုက္ႏွင့္ ေဒါသက အေတာ္ထြက္ေနသည္။
ဝမ္ရီေပၚ ဆိုတဲ့ေကာင္က လ်ွင္သည္။ သြက္သည္။
အခုသူ႔ကို လုပ္ၾကံတာ လီေဝ႐ွန္း တို႔အဖြဲဆိုတာလည္း သိေလာက္ျပီးျဖစ္မည္။
ဒီကိစၥက ဒီေကာင္မေသလ်ွင္ သူတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရဖို႔က မေသခ်ာႏိုင္ေတာ့ေပ။
သူစြန္႔စားခဲ့ရတာေတြႏွင့္ မတန္ပါလား။
---------------------------------------------------------
ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြက အခန္းေထာင့္ေလးမွာ ပံုစံမပ်က္။
ဒီေန႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔အျပင္ထြက္ဖို႔ၾကံေနေပမယ့္ ေကာကမလႊတ္။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုခုျဖင့္ အျပင္ထြက္ရဖို႔ကိုဘဲ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၾကံေနမိသည္။
လူေကာင္းလားလူဆိုးလား မသိခင္မွာပဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ သနားတတ္တဲ့စိတ္ကေလးက ထိုလူကို ကူညီဖို႔အႏိုင္ရသြားၿပီျဖစ္သည္။
