Love comes with pain and a lot more. For Rosette, loving someone would mean giving everything that she's got. She loves too much that she sometimes drags herself onto a mess, absentmindedly losing herself in the process just to have the man that her...
"When situations get tough, the decision to do the right thing matters most–despite the odds."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
-M A G D A H I L A N -
UMAGA NG MIYERKULES at nanatili si Rose sa loob ng apartment kahit na mataas na ang sikat ng araw. She feels exhausted after days of strolling the city just to find a job. Ngayon ay nakabalot pa siya sa kumot at nakadapa sa kama habang kausap ang isa sa mga kaibigan niya. Si Leira.
"Hindi mo sinabing nagresign ka sa trabaho mo," Kitang-kita niya ang lungkot sa mga mata ni Leira habang kaharap nila ang isa't-isa sa kanya-kanyang screen ng laptop. Tinawagan siya nito sa skype para kamustahin. Sinagot niya naman agad ito kaysa naman tuluyan siyang magmukmok sa kwarto at malunod sa pag-iisip ng kung anu-ano.
Bahagyang ngumiti si Rose rito bago nagsalita. "Sorry, Leira. Alam ko naman kasing busy kayo. Hindi naman ako 'yong tipong nagsusumbong na lang palagi kapag may problema."
"Kaya nga nag-alaala ako. Kilala kita, alam kong sinasarili mo lang ang mga problema mo. Maybe you carry yourself so well na minsan hindi namin mapapansin na may problema ka na. Pero, Rose mas mabigat sa dibdib kapag wala kang mapagsabihan. So tell me, makikinig naman ako. Family matters ba?"
Kasabay nang pagpakawala niya ng isang malalim na hininga ay ang pagtango niya bilang sagot sa tanong nito.
"Wala akong trabaho sa ngayon. Sobrang nakakainis lang. Bakit ang bilis maglaho ng mga bagay-bagay? Hindi pa ako inaabot ng isang buwan sa trabaho kong 'yon, Leira pero ayon nawala na agad."
"Ano ba ang nangyari?"
"I quitted on my job."
Natigilan ito. "Maybe you have your reasons." Inabot nito ang suklay sa mesang malapit sa higaan nito. Nagsusuklay ito ng buhok habang nakikipag-usap sa kanya. Sa harapan din nito ay may umuusok na kape. Nakabihis na ito at sigurado siyang pupunta na ito sa opisinang pinagtatrabuhan maya-maya lang. "Meron 'di ba, Rose? Pupukpukin ko ang ulo mo kung wala kang matinong dahilan."
Naramdaman niyang may kung ano'ng humaplos sa puso niya.
Kahit na alam niyang may kanya-kanya na silang buhay ng kaibigan at may mga bagay din itong kailangang gawin ay heto, nagawa pa rin siya nitong paglaanan ng oras. Hindi dahil sa pinilit niya ito kung hindi dahil gusto nito at nag-aalala ito sa kanya.
"Meron nga. Pero sa tingin ko iba ang ipinalabas ng management ng CFY. Blacklisted na ako i-ilang kompanyang pinag-aapplyan ko kaya hindi ako tinatanggap."
"Ano ba talaga ang nangyari, Rose?"
Nahugot niya ang hininga at hindi alam kung ano'ng salita ang unang bibigkasin. She doesn't want to lie nor suppress the truth of what really happened. Pero kung sasabihin niya rito ang nangyari sa kanya at kung bakit niya napagdesisyunang magresign sa trabaho ay maaaring humaba lang ang usapan nila. Baka malate pa ito sa trabaho. Ayaw niya iyon. Ayaw niyang maka-agrabyado kahit pa kaibigan niya mismo ito.
