Love comes with pain and a lot more. For Rosette, loving someone would mean giving everything that she's got. She loves too much that she sometimes drags herself onto a mess, absentmindedly losing herself in the process just to have the man that her...
"Maybe fate still has a heart for aching people. They give hope and chance on the other aspects of life even when they broke these people's hearts in pieces."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
- NAPABAYAAN -
LABING LIMANG MINUTO ANG lumipas, nakita na lang ni Rose ang sarili na nakasandal sa dingding sa labas ng comfort room habang sinusubukang huminga nang maayos. Pawisan ang kanyang noo at matamlay ang mga labi. Nang tumitig siya sa kisame ay naramdaman niya ang pamimilipit ng kanyang sikmura.
"May nakain ka bang masama?"
Tumalim ang titig niya sa kaharap na si Architect Vin.
Dahan-dahan niyang iniharang ang kamay sa mismo mukha nito. Ayaw niya muna itong magsalita.
Bahagyang umangat ang gilid ng labi nito. Hindi makapaniwala na talagang ginawa niya iyon.
Hindi magawang sumagot ni Rose. Sa sobrang sakit ng ulo niya ay halos naroon na ang kanyang buong atensyon. Ni hindi na nga siya makapag-isip nang maayos at namimilipit na lang siya sa sakit.
She didn't mean to act that way. Ang gusto lang naman niya ay huwag muna itong magtanong dahil hindi rin naman niya iyon masasagot.
Nang makitang muli itong magsasalita ay mabilis niyang hinarang ang mga kamay para patiligin na ito sa balak nito.
"Please . . ."
Ngunit wala talaga ata itong balak na pakinggan siya, dahil narinig niya ang i-ilang mga yabag palapit sa kanya.
"Kahit tinapay, hindi ka kumain?"
Iling na lang ang naging sagot ni Rose.
Hindi na nagsalita si Vin. Nagpasalamat si Rose at pinanatiling nakapikit ang mga mata. Potek, hanggang kailan bago matapos ang sakit sa sikmura niya ngayon?
Naramdam niyang inalalayan siya ni Vin. Nang muling pinilipit ang kanyang sikmura ay napakapit siya sa suot-suot nitong polo.
"Tangina," halos maiyak na si Rose dahil sa sakit. Parang dinidikdik ang kanyang sikmura, pinipilipit iyon at tila kinakaskas at hinihiwa ng kutsilyo.
"Nalipasan ka ng gutom," anunsyo ni Vin at hindi na naghintay pa na makaangal siya.
"Kaya mo bang maglakad?"
Dahang-dahang tumango si Rose. "Kaya kong maglakad. . . nang mabagal," pigil ang hiniga niyang saad.
"Sige, maglalakad tayo."
O-okay.
Napatitig si Rose kay Vin nang hinawakan nito ang kanyang kamay at ipinalibot ito sa kanyang leeg. Hinawakan siya nito sa bewang at inalalayan na parang pilay na nahiharapang makalakad.
Natawa siya nang bahagya nang makitang seryoso at dahan-dahan talaga ito sa ginagawa. Pero naipikit niya rin ang mga mata. Nagsimula silang humakbang. Kung kailan siya hahakbang ng ilang beses ay saka lang din ito hahakbang. Sinasabayan nito ang tiyempo nang paglalakad niya. Nanatili ang pamimilipit ng kanyang sikmura ngunit himalang hindi na siya nasusuka. Ngunit parang pinupukpok pa rin ang kanyang ulo ng martilyo dahil sa sobrang sakit nito. At maya't-maya. . . ramdam niya na ulit na parang tinutusok ang tiyan niya ng kutsilyo.
