Love comes with pain and a lot more. For Rosette, loving someone would mean giving everything that she's got. She loves too much that she sometimes drags herself onto a mess, absentmindedly losing herself in the process just to have the man that her...
"Fortunate are those who persevere and have faith to what could still happen in the future. Acknowledgement and payback await to those who remain patient and enduring in tough times."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
- P R O M O T I O N -
MAGKAHARAP NA NAKA-UPO si Mico at Rose sa mesang napili nila. Marami ang mga naroon sa second floor ng building kung nasaan ang canteen para sa mga empleyado. Ang i-ilan ay patapos na sa mga pagkain nila habang siya ay hindi pa nangangalahati sa binili niyang ensaymada.
Si Mico naman ay nakatitig lang sa kape nito. At sa siopao na siya mismo ang nag-order pero baka masayang lang dahil baka wala itong ganang kumain.
Panay ang sulyap ni Rose sa kape nito na ani mo ay siya ang natatakot na baka lumamig na iyon. Ayaw niya sa mapait na lasa ng kape. Minsan ay napapatanong siya sa mga kaibigan na hayok rin sa pag-inom nito noong college pa lamang.
They said it tastes good and they like how the caffeine keeps their minds alerted. Nang mga panahong iyon, hindi na siya nagtanong at nakipagtalo sa mga ito at tumango na lang.
"Kahit na ni-reject ang ginawa mo, hindi pa naman doon magtatapos ang lahat," mahina niyang saad at uminom sa bote ng soda na binili niya.
Nagpakawala ng buntong hininga si Mico, sumandal sa upuan at humalukipkip sa kanyang harapan. "Who said it would be the end, Rose?" nakangiti nitong saad pero may himig ng pagkabigo sa boses. Gumuhit ang malungkot na ngiti sa kanyang mga labi. Hindi siya nagsalita at hinayaan lang si Mico na magpatuloy.
"Rejected ang ginawa kong plate. At ang project na akala ko ay makukuha ko na ay nawala ng parang bula. Ang pagkakataon na matagal ko nang hinihintay, naglaho nang ganoon lang. Mahirap intindihin pero sinusubukan ko."
Naramdaman ni Rose ang pangingilid ng mga luha sa mga mata niya. At some point, she empathized Mico's sentiments. Kahit na pinipigilan niya ang sarili, hindi niya magawang pigilan ang pagsagi ng sitwasyon niya ngayon sa isipan. Pumapasok siya sa trabahong hindi niya naman pinangarap pero naiwan siyang walang mapagpipilian. Dahil siya siguro ang masuwerteng napiling pahirapan ng pagkakataon.
Looking at Mico–as he stared at her intently–she realized that maybe, it's a good thing to talk about one's successes and failures in work and somehow... in one's life, in general.
"Mahirap," tumatangong saad ni Rose. "Katulad ng kung paano mo tatanggapin ang maaaring sasabihin ng ibang tao kapag nalaman nila na nabigo ka."
Hindi niya alam kung paano niya nakita ang saglit na pagliwanag ng mga mata ni Mico sa kabila ng lungkot na naroon. Sumang-ayon ito sa sinabi niya. "Mahirap 'yon kapag alam mo na mataas ang tiwala nila sa'yo. When they've believed in you so much that you could already feel the pressure weighing on your shoulders."
Malungkot na napangiti si Rose.
"I know... and you couldn't just shrug it off. Let's say you've had too much and you wanna quit... hindi mo pwedeng sabihin na 'ayoko na, pagod na ako. Pass. Suko na ako' hindi pwedeng ganun lang kadali 'di ba?" Tumulo ang luha ni Rose at mabilis niya iyong pinunasan. "Lalo na kung umaasa ang pamilya mo na magiging successful ka in the future pero nganga."
