A Lover's Rose (Published Under IMMAC)

Epiloque (1)

E P I L O G U E  – (1)
A LOVER'S ROSE

MAGKALAPAT ANG MGA LABI NI Mico habang nararamdaman ang paglapag ng eroplanong sinasakyan. Sa kanyang tabi ay prete ang pagkakaupo ng mga pasaherong kagaya niya na tila ay sabik na makauwi sa Pilipinas.

Umayos siya ng upo at napabaling sa bintana sa kanyang tabi. Napatitig siya sa ulap. Payapa ang panahon. Hiling niya ay sana ganoon rin ang isipan niya.

Nang nag-anusyo ang pilot na maaari na silang bumaba, mabilis niyang kinuha ang sariling bagahe at hindi na nag-aksaya pa ng oras na manatili sa eroplano. Maganda ang sikat ng araw nang tahakin niya ang hagdanan.

Suot ang shades na noon ay nakasabit lang sa kanyang polo na nakabukas ang unang dalawang butones, pinasadahan niya ng mga daliri ang nagulong buhok dahil sa hangin na sumalubong sa kanyang mukha. Ang suot na polo, faded jeans at puting sneakers ay bumagay sa ngiti na ngayon ay nakapaskil sa kanyang mga labi.

Natapos na ang mga araw na hinayaan niya ang sariling maging duwag. Iyon agad ang unang pumasok sa kanyang isipan. Isang taon siyang naging duwag. Isang taon niyang tinakasan ang realidad na hindi niya gustong harapin. But did he really become a coward when he decided to turn his back from people and chose himself for the very first time? That was the first time he made a concrete choice out of real bravery.

A year of seeking his real identity and purpose must be enough to clear up his mind. He should've realized this beforehand, that success is indeed not achieved when you are after the approval and evaluation of others.

Tanging isang travel bag lang ang nakasukbit sa kanyang balikat. Mabilis ang lakad niya. Sa bawat paghakbang ay iniisip kung saan siya unang magtutungo pagkaalis ng airport. Ngunit hindi rin niya napigilang sumagi sa isipan ang mga nangyari nang umalis siya nang mahigit isang taon.

He had left the country for Madrid, Spain. Ang orihinal na plano ay ang pangalagaan ang kompanya ng foster parents niya. Ngunit napagtanto niyang hindi niya magagawang mamuhay nang ganoon na lang—sunud-sunuran sa mga taong wala naman talagang pakialam sa kanya. Basta ba ay magamit lang siya ng mga ito sa paraan na gusto ng mga ito.

Ang akala niya ay kakayanin niya pang maging underdog ng pamilyang kumupkop at naging parte ng buhay niya. Sinubukan niya. Pero sa pagkakataong iyon, hindi niya na masikmurang magpanggap at lokohin ang sarili.

"I'm no expert on stocks and market trading. I only said I could be a counterpart of Benedict while he works as the CEO, I could plan and build buildings without any hesitations ngunit sa larangan na ito, Mom, I couldn't just be here within a week and be an excellent employer. I still need to observe and learn. After all, ngayon lang ako nagawi sa negosyo ninyong ito."

"Come on, hijo, what good could these nonsense reasons do to our family business? Hindi naman iyan nalalayo sa dati mong trabaho noon hindi ba?"

No. Not at all. Puno ng sarcasmo ang mga katagang nasa isipan ni Mico. Sobrang layo lang.

"You better not be this anxious. Ikaw dapat ang namamahala, hindi si Benedict. You are our son. Hindi Semillano ang apelyido ni Benedict. Empleyado lang siya at ipinagkatiwala lang iyang posisyon na iyan sa kanya sa maikling panahon. I believe, mas magaling ka pa sa kanya. You can accomplish everything if only you would set your focus on it am I right? You deserve that position more than anyone else. Para sa pamilya natin, huwag mo kaming bibiguin."

But Benedict has been ruling the company for years. Nagtataka si Mico kung bakit ngayon lang naisipan ng pamilya niyang papalitan ito sa kanya.

Naikuyom niya ang mga kamao at napahilamos gamit ang sariling mga palad. Napabuga siya nang hangin at napatitig sa hindi pamilyar na tanawin na nakikita mula sa sariling suite sa isang hotel na kasalukuyan niyang tinutuluyan habang nasa Madrid.