TeK kUrŞuN

-1-

 medya: Dilek

Çok bunalmış bir adamdı. İçindeki öfkeyi bir türlü dindiremiyordu. Son görevindeki başarısızlık, canını sıkmakla kalmıyor, tüm hayatını sekteye uğratıyordu. Can sıkıntısı geçsin diye, eskilerden kalma bir şeyler yapmak istedi. İnternete ilk girdiğinde, parmaklarının klavyenin üzerinde geçişini seyretti. Parmakları yolunu bulmuştu. Şiir yazdı sadece… Çıkan ilk şiiri tıkladı.Aslında her şey bu dizeleri okumasıyla başladı.

Kendimi arıyorum.

Hayat denen bu labirentin bir köşesinde kaybettiğim çocukluğumu

Mesela…

Hangi gündü kimdi faili bilinmez

Bir bakmışım büyümüşüm…

Büyümek diyorlar ya adına

Her nasılsa ben büyürken dünya da büyümüş galiba…

Küçükken bir nokta kadar olan şeyler

Koca birer dev oluverdi bir anda

Yalnızlık mesela…

Ben hiç yalnız kalmazdım eskiden

Herkes gitse ”Ayşe bebek” kalırdı yanımda

Nasıl da güvendeydim o dururken, koltuğumun altında…

Şimdi kendime bile yalnızım ben aslında…

Büyüdüm dedim ya

Birde sevda geliyor insanın başına

Gelmesi dert, gitmesi dert…

Nasıl bir meretse, acısı bile tatlı geliyor insana…

“Seviyorum be!” diyorsun

“Var mı ötesi”

Yok…

Bir de terk etmek var

İnsan ancak büyüyünce görebiliyor…

Öyle bir acısı oturuyor ki içine

Nefesin bile isyan ediyor, bedenine her çekişinde…

Ah be gidiyor insanlar, güzel kardeşim…

Gidiyor…

Dedim ya kendimi arıyorum…

Bilmiyorum…

Bulsam mı iyi, bulmasam mı?

Ne halde olduğumu…

Sorsam mı iyi, sormasam mı?

                                               

                                   “ Mihr_i”

Şiir okudukça, adamın tüm benliğini ortaya serdi. Kendini çıplak hissetti. Ne kadar güzel anlatmıştı yazar… Şiirin altındaki yorumlara odaklandı. İçine işlemişti, gördüğünün her ayrıntısını incelemek. Kendisi gibi etkilenen var mı? diye merak etti. Yorumlar şiirin güzelliğini gölgeliyordu. Saçma sapan, şiirle alakasız yorumları gördükçe, canı daha çok sıkıldı. Sonra biri çekti dikkatini, yapılan tüm yorumlara cevap veren, kimseyi kırmadan yaptığının yanlış olduğunu söyleyen…