Soft Boy ✔️

Chapter Two

CHAPTER TWO

(juniors - senior high school first year, medyo naconfuse din po ako because I haven't visited Philippines for years, but in their school... since it's an international one, first year senior high schoolers are 'juniors'.)

Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin o kung anong dapat kong sabihin sa kanya dahil hindi ako makahinga o di rin ako makasagot, nakakagago din itong puso ko. Anong problema nito?

Umupo siya across me in the same table, syempre sinundan ko din siya gamit ang mga mata ko.

He's wearing a light blue sweater and some pants, ang pinakamaganda siguro sa look niya for this party is his blonde hair. I'm not sure if he dyed his hair dahil iba ang mata niya, it's not a dark brown. Medyo light brown siya.

Hindi ko alam kung anong dapat kong sasabihin sa kanya. Dapat pinapaalis ko na siya kanina pa but what's wrong with me?

"May dumi ba ang mukha ko?" bigla niyang tanong in a soft voice, smiling softly. My widen in surprise kaya agad akong napatingin sa table, putek naman oh. Kanina ko pa siya tinititigan!

Ano bang problema ko? Napahawak ako sa dibdib ko as if pinipigilan ko ang pagbilis nang aking puso. I feel so embarassed kahit na wala naman akong ginawa?

"N-No." what the heck? bakit di ako makapagsalita nang maayos? At nauutal pa ako? What is this?

"Really? that's good!" lumaki ang ngiti niya, and I admit that his smile is so cute... what is wrong with me? I covered my mouth habang nakatitig sa kanya. Ang gwapo niya. Ang gwapo niya. How? How can he be this attractive?

Is it because of his blonde hair? His light brown eyes? How? This can't possibly happen...

This is so weird, ugh! Tumayo ako para hanapin si Rina pero naramdaman ko ang pagkapit nang kamay sa braso ko, I stopped in my tracks nung tumingin ako sa kanya.

"Please don't leave..." bigla niyang sabi, he looks different and his lips were a bit pouty than curved kapag ngumingiti siya. My eyebrows are still furrowed.

"I have no one to hangout with, so please stay with me?" he adds, bumaba ang mga mata niya sa mesa at nagbago ang emosyon ng mukha niya.

he looked happy but now nawala ang saya sa mukha niya, is he perhaps lonely? O takot lang siyang mapag-isa?

"I hate being lonely, so please stay..." isa pang sabi niya.

Napangiti ako nang mapait nung naalala ko when I said the same thing, memories again. umupo ulet ako sa upuan across him, placing both of my hands in the table.

"Thank you!" bumalik ang malaki niyang ngiti and I just realized that na hindi niya pa naaalis ang kamay niya sa braso ko, the moment na narealize ko yun. hindi ko nanaman mapigilan ang mabilis na pagtibok nang puso ko. what the heck?

"Woah, ang pula mo?" nanlaki ang mata ko sa sinabi niya, "And your skin is so-" di ko pinatapos ang sinabi niya at agad ini-alis ang kamay niya sa pagkakakapit sa braso ko.

"Salamat." yun na lang ang nasabi ko sa kanya. iniwasan ko rin ang pagtitig niya sa'kin.

Wait... why did I say salamat?

"My name is Ares! It's nice to meet you!" he introduced himself habang nakangiti pa rin. He seems to love smiling and I guess, it fits him. I should stop staring at him? Bakit nakatingin nanaman ako sa kanya?