Sweet Creature (l.s.)

-H11-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik lig op de bank met een kopje soep, wat Zayn voor me gemaakt heeft. Het is 17:45 uur en over een kwartier vertrekt Harry met het vliegtuig. Ik neem een slokje van de warme groentesoep, welke tintelingen bezorgt op mijn tong door de hitte. Zayn zit naast me en samen kijken we naar de televisie. Ik hoor mijn telefoon trillen, wat een melding aangeeft. Ik vis mijn telefoon van het tafeltje voor me en zie dat de melding van Harry is. Direct vul ik de code in en open het appje, het is een foto van Harry met als onderschrift slechts een blauw hartje, maar dat is meer dan woorden zouden kunnen betekenen. Ik druk op de foto. Harry zit in, wat het lijkt, een privévliegtuig met een zonnebril op, hij maakt een verdrietig gezicht door zijn mondhoeken naar beneden te trekken. Ik glimlach en stuur een groen hartje terug en sluit mijn telefoon. Waar komt dit verlangen vandaan? Zayn legt zijn hand op mijn been en glimlacht, alsof hij mij kan aanvoelen en weet hoe ik me voel. Dan geeft Zayn mij zijn telefoon aan. Het staat open op instagram, op het account van: @harrystyles. Ik zet grote ogen op als ik zie dat hij 27,5 miljoen volgers heeft. Ik kijk zijn foto's rond. Ik glimlach als ik veel foto's zie van Harry met zijn bijzondere, maar leuke kledingstijl. "Kijk in zijn verhaal', zegt Zayn. Ik druk op zijn profielfoto, waardoor ik in zijn verhaal terecht kom. Ik zie een foto waar slechts de helft van zijn gezicht op staat. Hij kijkt nu niet verdrietig, maar ook niet blij, eerder neutraal. Wel heeft hij nog zijn zonnebril op, waardoor de emotie in zijn ogen dus niet te belezen valt. Er staat tekst over de foto heen: mis het nu al in Nederland met een blauw en groen hartje erachter. Ik glimlach. "Ik mis je ook, Hazza,' fluister ik zacht.

Ik word wakker van Zayn wie me heen en weer schudt. "Louis, wakker worden,' benadrukt hij nog. Ik knipper een paar keer en fel licht dringt mijn ogen binnen. "Hoe laat is het?" Vraag ik. "9:00 uur." "Waarom zo vroeg?" Vraag ik geïrriteerd. "Louis, we moeten gewoon naar school vandaag', lacht Zayn. Dan herinner ik het me weer. Het is maandag en vandaag moeten Zayn en ik weer naar school. Ik kreeg een week vrij voor mijn hoofd en arm, maar nu moet ik weer op school aanwezig zijn. Ik zucht en stap het bed uit.

Aangekomen op school, zoeken we de zaal op. We krijgen eerst een hoorcollege, daarna kunnen we aan de gang met ons eigen project. Zodra we onze vriendengroep zien, stappen we op ze af. "Hey, lang niet gezien!" Ik groet ze en beveel mezelf vrolijk te doen, zoals ik normaal altijd ben. "Wat is er nou precies gebeurd met je arm?" Vraagt een vriend van me, Brandon. Ik leg het hele verhaal uit-van wat ik me herinner dan. Ze knikken aandachtig, terwijl sommigen juist beginnen te lachen, omdat het iets is wat ook juist alleen mij kan overkomen. Ik neem het ze zeker niet kwalijk en lach gewoon met ze mee, omdat ik het zelf ook wel grappig vind. "Wat heb je deze week allemaal gedaan?" Vraagt hij dan. Ik glimlach licht als ik terugdenk aan de bijzondere week, maar haal dan me schouders op. "Niet veel. Beetje rusten." Zayn kijkt me vragend aan, maar ontspant dan zijn gezicht. Ik ben blij dat hij er verder niks over zegt. Voor hetzelfde geldt, zie ik Harry niet meer terug en dan heb ik er ook niks aan om te vertellen. Toch? "Over 2 minuten begint het college, zullen we naar binnen?" Vraagt Zayn dan. We knikken. "Goed idee."

Terwijl we het hoorcollege volgen, maak ik veel aantekeningen van wat de docent zegt. Ik heb het gevoel dat ik in een week veel gemist heb. We krijgen nieuwe stof, en veel ook. Languit schrijf ik over de bladzijdes van mijn schrift de bepaalde molecuul-en structuur formules van aerobe stoffen en probeer zo duidelijk mogelijk voor mezelf op te schrijven hoe de organische stoffen worden omgezet tot anorganische stoffen en energie met behulp van ATP.

Na een uur is het afgelopen, waarna we gezamenlijk het lokaal uitlopen en richting het cafeetje bij onze school lopen. Hier komen we met de hele vriendengroep samen. "Louis en Zayn!" Roepen ze vrolijk. Ik lach, ze doen net alsof we elkaar al maanden niet hebben gezien. Ik ga mee in hun drama. "Oi Oi, ik had niet nog een week zonder met jullie kunnen leven. Ik heb jullie zo gemist." Ik leg mij hand dramatisch op mijn hart en kijk hier ernstig bij. Ik laat het lijken alsof ik een traan weg veeg en nodig ze uit voor een vrienden knuffel. We geven elkaar tegelijk met zijn allen een knuffel en schieten direct in de lach. We nemen plaats aan een lange tafel, aangezien we met zijn zessen zijn. "Dus Louis en Zayn, wat hebben jullie deze week allemaal uitgespookt?" Vraagt een vriendin van me, Eva. Zayn lacht. "Ik niet veel,' begint hij met de nadruk op ik 'Eerst gingen we naar de stad en daarna kwam Louis iemand tegen en daarmee is hij de hele week geweest', zegt Zayn met een bepaalde glimlach. Ik houd mijn adem in. "Oow, Lou, vertel eens meer', zegt Twan. Ik zoek naar woorden. "Uhm... nou...,' begin ik, zonder dat ik op meer woorden kom. Dan leunt Brandon naar voren. "Heb je een vriendin Louis?" Ik krijg het warm. Het woord klinkt niet goed. Zuur. Bitter. Alsof het niet in mijn vocabulaire past. "Nee." "Oh, nou dat komt nog wel. Als je er een week elk uur mee optrekt zegt dat wel wat." De woorden van Brandon laten me denken. Zou dat echt zo kunnen zijn? Is het echt zo bijzonder om zo lang met iemand wie je nog nauwelijks kent, elke dag mee optrekt en als die persoon weggaat het voelt alsof er iets mist? "Ja, dat gaat echt nog wel wat worden hoor. Reken daar maar op. Wacht, je hebt het over een meisje toch?" Ik weet niet wat ik moet zeggen en schiet lichtelijk in de stress. "Ja', zeg ik dan en mijn lichaam ontspant zich door de last die van mij afvalt. Een kleine leugen is okay toch? Ook al sta ik altijd bekend om iemand wie altijd de waarheid spreekt. Zayn kijkt me vragend aan, maar ik negeer hem. "Waar heb je haar leren kennen?" Vraagt Brandon enthousiast. "Je hoeft niet zo enthousiast te doen." Ik lach verlegen. "Maar dit wordt je eerste vriendin!" Zegt Brandon nog net zo enthousiast. Ik houd me voor om de waarheid te gaan vertellen, maar dan over een meisje. "In Amsterdam, toen ik met mijn zusje daar was', zeg ik. "Daar was Harry Styles ook!" Springt Eva enthousiast in. Ik krijg het bloedheet en houd mijn adem stevig vast. Ik voel het bloed stromen naar mijn hoofd. "Wow serieus!" Zegt Twan dan. "Jaa! Hij was een hele week in Nederland! Niet normaal toch!" "Hij is zo leuk he, ik had hem echt willen ontmoeten. Volgens mij is hij zo lief. Ik wil hem echt trouwen', lacht Emma mee. "Ik had echt naar Amsterdam willen gaan." Dan kijkt ze naar mij. "Heb jij hem gezien in Amsterdam?" Met een rood hoofd schud ik mijn hoofd, met nog steeds mijn adem ingehouden. "Gaat het wel Louis?" Vraagt ze. Ik kijk haar gespannen aan en voel dat mijn handen beginnen te zweten. "Ja, Louis, gaat het wel?" Lacht Zayn. Ik kijk hem geïrriteerd, maar hoopvol aan. Dan staat Zayns gezicht weer neutraal. "Soms krijgt Louis nog een beetje hoofdpijn van de klap en medicatie enzo,' zegt hij dan, waarmee hij mij uit de brand helpt. Ik adem uit en voel hoe mijn hartslag weer rustiger begint te kloppen. "Ja, dat klopt', zeg ik dan. De groep knikt begrijpelijk. Dan gaat mijn telefoon af. "Wie belt er nou tijdens school?" Lacht Eva. "Waarschijnlijk zijn moeder', lacht Twan. Ik kijk hem grappend aan, omdat hij daar waarschijnlijk gelijk inheeft. Ik denk lacherig, maar beschaamd terug hoe we in de zaal zaten, midden in een groot en belangrijk college. Het was muisstil in de zaal en ik voelde mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Ik zag dat 'mama' in beeld stond en wilde even opnemen om zacht te zeggen dat ik niet kon bellen. Echter wat ik niet zag, is dat hij op intercom stond en zodra ik opnam, was luid door de zaal te horen: "hi lieverd."

"Moet je niet opnemen? Wie is het?" Vraagt Brandon. Ik haal mijn schouders op. "Weet ik niet. Ik kijk wel even." Zodra ik mijn trillende telefoon pak, lopen mijn wangen rood aan. Ik bijt lichtjes op mijn onderlip. "Heb je weer last van je hoofdpijn?" Vraagt Eva. Ik knik hevig. "Ontzettend." Zayn pakt verbaasd mijn telefoon en kijkt op het scherm. Hij krijgt grote ogen als hij ziet dat het Harry is die belt. Snel geeft hij mijn telefoon terug. De groep kijkt ons verbaasd aan. "Zijn moeder', zegt Zayn snel. "Waarom kijk je dan zo verbaasd?" Zayn lacht en zegt: "Omdat er een perzik emoji achter staat." De groep kijkt me met grote ogen aan, omdat ze allen weten waar de perzik voor staat. Ik wil Zayn het liefst hard slaan en zeggen dat het niet waar is, maar ik ben hem tegelijk ook dankbaar. Voor hetzelfde geldt had hij kunnen zeggen dat het Harry was wie belde. Ik rol mijn ogen en de rest van de groep begint hard te lachen. "Ik ga even naar de WC wat water drinken,' zeg ik en sta direct op, waarop ik snel loop naar de WC.

Als ik in de WC's stap, is er tot mijn opluchting niemand. Na even twijfelen, bel ik Harry terug. "Hii Louis!" Hoor ik enthousiast aan de andere kant van de lijn. Alle spanning glijdt van mijn schouders af, zodra ik zijn stem hoor. Ik glimlach. Ik heb zijn stem op een een of andere manier gemist. Althans, dat is wat mijn bewustzijn mij vertelt. "Hi Harry, ik heb niet veel tijd. Ik ben op school." "Oops... Sorry." "Wist jij ook niet, ik schrok me kapot. Ik werd gebeld toen ik met mijn vrienden in het cafeetje zat." Ik hoor Harry lachen. "Hoe gaat het met je nieuwe lied?" Vraag ik geïnteresseerd. "Super! Veel sneller dan verwacht. Ik schreef het in een keer uit." Ik glimlach. "Mooi, Harry. Ik ben benieuwd." "Ga nu maar, je vrienden wachten op je. Ik wilde alleen even je stem horen." Mijn hart maakt een klein sprongetje en ik kan mijn glimlach niet onderdrukken. Ik blijf daardoor ook even stil, terwijl ik glimlachend naar mijn schoenen kijk en met mijn hand aan de onderkant van mijn shirt begin te spelen. "Ik spreek je snel weer, leuk dat je belde', weet ik uiteindelijk uit te brengen. Ik hang op en kan mijn glimlach niet onderdrukken als ik weer terugloop.

"Zo, dat water heeft je goed gedaan', lacht Eva als ze mijn tevreden gezicht ziet. "Ja, magisch water,' zeg ik glimlachend. "Gaan we werken aan ons project?" Vraagt Emma. Ik knik. "Let's go!" Zeg ik vrolijk. De anderen lachen door mijn mood-change. "Geef mij ook wat van dat water,' lacht Eva, waardoor ik mee lach. We staan op en lopen richting onze plek om aan ons project te werken.

_____________________________