Sweet Creature (l.s.)

-H71-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Louis, wakker worden." "Louis." "Louis." Ik kreun door de indringende stem in mijn oren en draai me om van kant, met mijn hoofd gedrukt in het kussen. "Louis." "Zayn, ga weg. Laat me slapen." "Louis, we moeten naar school." Ik kreun geïrriteerd, maar blijf liggen. Zodra ik bijna weer in slaap val, word ik heen en weer geschud. "Ze missen mij echt niet in de zaal', mompel ik weer. "Prima, zorg maar dat je het jaar niet haalt. Over een half uur ben ik weg', zegt Zayn en vervolgens word ik met rust gelaten. Ik zucht geïrriteerd en grijp naar mijn hoofd door mijn hoofdpijn. Ik open mijn ogen en zie dat het nog schemerig buiten is, wat me chagrijnig maakt. Als ik wakker word, wil ik gewoon dat het licht is, het is nu net alsof ik midden in de nacht wakker word, waardoor ik me nog meer uitgeput voel. Mijn humeur klaart plots op als ik een slapende jongen naast me zie. Een glimlach vormt zich op mijn lippen als ik toekijk hoe zijn wimpers liggen onder zijn ogen en zijn ademhaling rustig op en neer gaat. "Ik ben zo terug', zeg ik zacht, terwijl ik een klein kusje op zijn haren leg. Ook al slaapt hij, toch krullen zijn mondhoeken een stukje omhoog tot een glimlach, wat mijn hart doet smelten. Plotseling wakker en energiek-wel nog met de hoofdpijn-loop ik voorzichtig naar de keuken om een broodje voor mezelf te smeren, nadat ik snel twee paracetamollen heb genomen. Ik pak spoedig een stukje papier en een pen uit de la om Harry te laten weten dat we rond 11 uur terug zijn. Zodra ik het heb geschreven, lees ik het nog na: Hey Haz, om 11 uur zijn we terug, paracetamol in rechter la :). Zie je zo, love you xx. Geschrokken kijk ik naar wat ik heb geschreven en snel kras ik de "love you" weg. Ik knipper een paar keer verbaasd met mijn ogen, terwijl ik door blijf krassen totdat het volledig onleesbaar is en de woorden zijn vervangen door een zwarte vlek op het papier. Waarom schreef ik dat? Wellicht ging het automatisch, omdat ik gewend ben om briefjes te schrijven voor mijn kleine zusjes als ik even weg ging van huis. Daar eindigde ik ook altijd met "love you". Twee simpele woorden die zoveel betekenis hebben. Echter zou de betekenis voor mijn zusjes nooit hetzelfde zijn als voor Harry. Toch? Ik lees dezelfde regel nog een keer door. Zijn twee X'jes te veel? Ik begin te twijfelen bij wat ik geschreven heb en frons mijn wenkbrauwen terwijl ik het steeds opnieuw lees. "Louis, zullen we gaan?" Vraagt Zayn zacht als hij de badkamer uitstapt. "Ik poets nog snel mijn tanden', zeg ik, voordat ik de pen neer leg en naar de badkamer ren om mijn tanden te poetsen en mijn haar een beetje fatsoenlijk te maken. "Louis, kom." Snel ren ik de badkamer uit en loop ik nog snel langs het briefje om één X'je nog snel weg te krassen. "Okay, ready." En snel loop ik achter Zayn de deur uit. Terwijl Zayn de trap af rent, omdat we te laat zijn, blijf ik nog staan met gefronste wenkbrauwen. "Louis, we moeten opschieten!" "Ik ben wat vergeten, 1 seconde', zeg ik, voordat ik snel weer de deur open, toch nog het tweede X'je erachter zet, vervolgens nog een klein voorzichtig kusje op Harry's hoofd druk met een glimlach en dan met een warm gevoel de deur weer achter me sluit, voordat ik de trap achter Zayn aan naar beneden ren.

Zodra Zayn en ik aankomen op school, staat de hele groep van ons al te wachten bij de plek waar we altijd afspreken. Ik grinnik als ik zie hoe brak iedereen eruit ziet. "Jullie zijn laat, ik had gewoon nog 5 minuten langer kunnen slapen', zegt Brandon gapend. Tom wrijft met beide handen door zijn ogen heen. "Hebben jullie ook zo'n hoofdpijn?" Klaagt Sara. Ik begin te lachen, terwijl de rest dood voor zich uitstaart. "Louis, waarom ben je zo wakker en vrolijk. Stop daarmee', zegt Twan eentonig. "Nou, vanochtend had hij hoofdpijn en was hij niet wakker te krijgen,' zegt Zayn. "Bijzonder', zegt Eva, terwijl ze moeite doet om haar ogen open te houden. "Guys,' begin ik vragend, 'als je een briefje voor iemand schrijft over hoe laat je terug bent, moet je dan daarachter één X of twee X'jes schrijven? Want één lijkt alsof het niks uitmaakt, maar twee is zo overdreven. Wat denken jullie?" Ik krijg verbaasde blikken naar me toe. "Louis,' begint Tom, waarop ik hem veelbelovend aan kijk, wachtend op zijn antwoord, 'what the fuck." "Het ligt eraan voor wie, is het voor familie of...?" Vraagt Eva. "Harry." Tom steekt een vinger in de lucht, alsof hij op een idee is gekomen. "Nu weet ik waarom je zo vrolijk bent, jullie hebben het gewoon keihard gedaan." Mijn ogen worden groot en ik schud wild mijn hoofd. "Nee!" Hij trekt een wenkbrauw op, waarop ik weer mijn hoofd schud. Dan kijkt hij Zayn vragend aan. Zayn steekt zijn handen verdedigend op. "Geen idee, ik heb ze niet gehoord." Tom kijkt me weer vragend aan. "Nee, Tom!" "Als je je het niet meer kan herinneren, moet je het zeggen hoor." Ik denk met een fronsend gezicht na en merk dat ik gisternacht vanaf het thuiskomen niets meer kan herinneren. Wel weet ik dat ik gewoon met kleding aan wakker werd. "Ik weet het zeker', zeg ik, in de hoop dat hij stopt. Hij haalt zijn schouders op. "We merken het zo wel als je gaat zitten." Ik kijk hem vragend aan, maar herinner me dan weer Harry's test die we deden door op en neer de springen op het bed, nadat Harry en ik beiden erg dronken waren en naakt wakker werden. Ik rol mijn ogen. "Wacht eens', zeg ik plotseling, 'waarom denk je dat ik bottom ben?" Vraag ik, terwijl ik een wenkbrauw optrek en mijn hand in mijn zij leg. Tom begint te lachen en schudt zijn hoofd. "Precies daarom." Ik kijk hem verbaasd aan en rol opnieuw mijn ogen. "Misschien moeten we gaan naa-" "Nee! Ik heb nog een antwoord nodig. Hand omhoog voor twee X'jes?" Onderbreek ik. Sara, Emma en Eva steken hun hand op. Vervolgens zeg ik: "hand omhoog voor één?" Alle jongens steken hun hand op, wat me laat zuchten en mijn hoofd naar achteren laat gooien. "Ik heb twee gedaan', zeg ik teleurgesteld. "Net als alle meiden zeiden. Bewijst weer dat je bottom bent', zegt Tom, wat de rest laat lachen. Ik steek mijn middelvinger naar hem op en loop vervolgens weg. "Waar ga je heen?" Vraagt Sara verbaasd achter me. "Wat dacht je van een hoorcollege?" Reageer ik, alsof ze een domme vraag stelt, waarop de groep vervolgens lachend mee begint te lopen. "Je wordt met de dag raarder, Louis."