Sweet Creature (l.s.)

-H73-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Voilà! Plat de chou-fleur fait par monsieur Louis!" Kondig ik met een buiging aan, als de schotel op tafel klaar staat en Harry en Zayn al aan de tafel zitten. "Ja, Louis. Très... uhmm wonderbaarlijk', zegt Zayn oogrollend om mijn overdreven Franse accent en zin. "En het gerecht is niet eens frans', zegt hij verder, terwijl Harry juist erg trots kijkt. "Ik kan geen Frans, dus wil je het vertalen?" Vraagt hij. "Ik zei dat ik een bloemkoolschotel heb gemaakt!" Zeg ik tevreden. "Wow Lou! Uit de oven?" "Magnetron, maar volgens mij kon dat ook." "Louis, je hebt jezelf overtroffen', zegt Zayn en geeft een kort applausje geeft. "Hopelijk smaakt het', zeg ik en ga dan zitten naast Harry, schuin tegenover Zayn. Ik schep voor ons alle drie op en zeg "eet smakelijk", voordat ik een hap neem. Het is zeker niet het lekkerste dat bestaat, maar het smaakt wel goed. Ik denk dat het echt lekker was geweest, als ik het niet in de magnetron had gedaan. Ik denk namelijk niet dat dat kon. "Dit is oprecht echt goed voor jouw doen, Louis', zegt Zayn. Ik doe alsof ik de 'voor jouw doen' niet heb gehoord en glimlach. "Het smaakt heerlijk, Lou." "Fijn." Maar ik zie hoe Harry zijn vork slechts over de bloemkool laat glijden. Soms prikt hij er een paar op, maar alleen maar om ze vervolgens los te laten. Dan snijdt hij er een paar, of legt hij ze op een andere plek. "Haz, als je het niet lekker vindt, is het okay hoor." "Nee, dat is het echt niet. Ik vind het heerlijk, maar ik heb gewoon niet echt trek." "Ben je misselijk?" "Nee, valt wel mee." "Harry?" Zeg ik waarschuwend, omdat ik het echte antwoord wil, na wat we hadden afgesproken in de badkamer. "Ja." Ik sta op en rust mijn hand op zijn arm om hem met me mee te nemen omhoog. Ik leid hem naar de bank en zorg weer dat hij gaat liggen. Hij glimlacht, waarop ik zijn krullen van zijn voorhoofd af aai en een klein kort kusje op zijn voorhoofd plaats. "Zeg maar als je iets nodig hebt, je weet mijn naam dus dan reageer ik wel." Harry laat een lach ontsnappen uit zijn lippen en knikt dan, waarna ik vervolgens weer terug naar de tafel loop en weer ga zitten. "Zou je dit ook voor mij doen?" Grapt Zayn zacht, zodat Harry de mogelijkheid heeft om te slapen. "Wat? Je een kus op je voorhoofd geven? Nee, dankje." Zayn lacht ingetogen. "Jammer. Ik had het niet erg gevonden. Kom hier, Lou." Ik hoor wat beweging op de bank en begin zacht te lachen. "Hij dolt maar hoor, ga maar slapen', zeg ik hardop, waarna ik Harry ook hoor lachen. "Maar ja, Zayn, ik had ook voor jou gezorgd. Hè, Zaynie', zeg ik, alsof ik tegen een hond praat en woel met mijn handen door zijn haren. Het is maar dat zijn haar al warrig zat, maar anders weet ik zeker dat hij boos was geworden. Nu glimlacht hij slechts, met zijn lippen gesloten en zijn ogen samengeknepen. "Dankjewel baasje Louis."

Ik zit op een stoel voor het raam en staar wat voor me uit. Ik ben bepaalde momenten in mijn hoofd aan het herleven, wat me alleen al laat glimlachen als ik eraan terugdenk. Zo denk ik aan de eerste keer dat Harry en ik naar Londen waren gegaan. Ik denk terug aan toen we door Londen liepen. Ook herinner ik me nog hoe nerveus ik me voelde om bijvoorbeeld zijn hand vast te houden in het openbaar. Wellicht is Londen de plek geweest waar ik me realiseerde hoeveel ik daadwerkelijk om deze jongen geef. Ik denk terug aan het fotomoment voor de London Eye, waar we de foto gemaakt hebben welke op de dag van vandaag nog steeds mijn favoriet is. Ik kan me nog Londen van de bovenkant herinneren, wat we hebben bezichtigd vanuit de London Eye. Ik kan me nog elk woord herinneren wat we hebben uitgesproken. Zo had Harry geroepen door de cabine: 'Ik heb met de leukste jongen!', wat me nog steeds laat blozen en me een tikkeltje beschaamd laat voelen. Ik had nog geklaagd over dat we in Nederland niet zoiets hebben als de Londen Eye. Echter kan ik me dan ook herinneren hoe Harry zei dat wij juist dingen als pretparken hebben, waar hij nog nooit naartoe is geweest—wat me op een idee brengt. Ik schiet uit de stoel en pak mijn laptop van de tafel. Ik zoek op internet naar pretparken en de openingstijden.

Na een tijdje zoeken, sluit ik mijn laptop en dek ik mijn gegaap af met mijn elleboog. Ik voel me toch ook wel moe worden en negeer het feit dat het pas half tien is. Het is al donker buiten, wat onze kamer nog slechts liet verlichten door mijn computerscherm en een klein lampje wat Zayn aan had staan in de keuken, zodat hij zichtbaar een tijdschrift kon lezen. Ik poets kort mijn tanden, maar stop als ik merk dat ik daar ook te moe voor ben. Ik ga voorzichtig op de bank liggen waar Harry ligt en druk me tegen hem aan, zodat ik niet de bank af val. Ik hoor Harry zacht spinnen, als een klein katje en vervolgens leunt hij zijn hoofd dicht tegen me aan, alsof hij in me wil kruipen. Ik glimlach ervan en merk hoeveel kleiner hij lijkt als hij zich niet zo lekker voelt. Ik sla mijn arm om hem heen en druk hem tegen mij aan. "Slaaplekker, Haz."

Ik word wakker en kan me direct de situatie herinneren. Dat is ook waarom ik voordat ik de tijd en alles controleer ik eerst even Harry bekijk. Door de smalle bank, lig ik dicht tegen me op, wat me elke detail van zijn gezicht laat zien. Ik zie dat hij er al een stuk beter uitziet dan gisteren. Hij heeft kleur terug in zijn gezicht en ziet er niet meer zo klam uit. Ik hoop dat hij zich ook beter voelt. Dan kijk ik de tijd op mijn telefoon en zie ik dat het nog maar acht uur is, echter vind ik het prima aangezien ik ook al rond 10 uur sliep. Gelukkig heb ik wel wat slaap kunnen inhalen van de nachten hiervoor, wat ik ook echt wel nodig voelde te hebben. Gelukkig slaapt Harry ook goed en kan hij goed uitrusten. Ik hoop vandaag even met hem te kunnen praten. Er zijn namelijk nog een paar vragen die ik hem nog wil stellen, waar ik eigenlijk al een tijdje een antwoord op wil. Ik hoop alleen dat hij van zijn koorts af is, omdat dat naar mijn eigen gevoel een van de vervelendste dingen is om te hebben. Ik steun mijn ellebogen op de bank, zodat ik mezelf omhoog houd en pluk voorzichtig verschillende krullen van zijn voorhoofd af en plaats vervolgens voorzichtig mijn hand over zijn voorhoofd heen. Het voelt niet branderig of heet aan, wat me gerust maakt. Plots verandert Harry's ademhalingspatroon, waarna hij zijn ogen opent. Ik trek mijn hand terug. "Je hebt geen koorts meer,' ik glimlach, 'hoe voel je je?" Hij gaat ook een stukje overeind zitten, zodat we beter kunnen praten. "Goed, eigenlijk. Ik voel niet echt iets waar ik last van heb, gewoon normaal, eigenlijk." Ik glimlach en ben daar tevreden mee. "Ik wilde je eigenlijk nog wat, uuhm, vragen', zeg ik voorzichtig, terwijl ik soms even mijn blik afwend. Harry knikt. "Maar als je nog wil slapen, dan kan dat natuurlijk ook later, hoor, dan euhmm, vraag ik het later', zeg ik nog. Harry gaat een stukje meer overeind zitten. "Louis, het is okay, stel maar." "eeuhmm..', begin ik, 'wat denken je ouders en zus nu over mij?" Vraag ik uiteindelijk voorzichtig en gespannen voor het antwoord. Ik zie Harry even zwijgen en kijkt me vervolgens aan. "Mijn zus was erbij met... je weet wel. Dus zij zag hetzelfde als ik en dacht hetzelfde als ik. Dat het van beiden kanten kwam, weet je wel?" Ik zie hem licht slikken en ik voel ook een brok in mijn keel komen. "En mijn zus dacht dat dus ook en denkt dat nog steeds, ze weet ook niet dat ik nu hier ben, ze dacht dat ik naar Japan ging, wat mijn plan eerst ook was. Maar ik weet zeker dat als ze het echte verhaal hoort, ze het zal geloven en juist zo vaak sorry zal zeggen, omdat ze je dan verkeerd heeft ingeschat en daarbij mocht ze je heel erg." Ik knik redelijk opgelucht bij de geruststelling die ik krijg dat ze het me vergeven zal. Echter vraag ik me af hoe lang het vergevingsproces zal duren. "En je ouders?" Harry blijft even stil. "Die weten er niks van." Fronsend kijk ik hem aan. "Wat bedoel je?" "Ik heb ze nooit verteld wat er precies is gebeurd en als ze naar je vroegen, zei ik dat je druk was met je universiteit." Ik blijf er stil van. "Maar waarom?" Vraag ik uiteindelijk. "Ik wilde niet dat ze een slecht idee over je zouden krijgen." "Zelfs nadat je dacht wat ik had gedaan?" "Ik hield nog steeds van je." Ik bijt licht op mijn onderlip om mijn glimlach te onderdrukken en mijn wangen kleuren roze. Dan trekt mijn glimlach een stukje weg. Hield. Zou hij nog steeds van mij houden? Ik spring terug naar de realiteit. "Sorry voor alles en ik weet dat een sorry nooit genoeg is, maar ik was gewoon dom en ik zal het nooit nog een keer laten gebeuren." Harry glimlacht licht. "Dat weet ik." Het blijft opnieuw stil en we kijken elkaar slechts aan, maar met zoveel betekenis hoe woorden dat nooit zullen kunnen uitleggen. Soms is een bepaalde blik genoeg om elkaar te laten weten hoeveel we om elkaar geven. Maar om elkaar geven komt tot een bepaald level, waar houden van boven ligt. Houden van is een sterk verlangen, een gevoel van toewijding. Iets wat niet uit te spreken valt, op de drie bepaalde woorden na. "Haz?" Hij glimlacht even, waarop ik zeg: "Ik houd van je."

_______________________________
:)