Sweet Creature (l.s.)

-H28-

P.O.V. Harry Styles

Langzaam open ik mijn ogen uit mijn onrustige slaap. Ik lig op de slaapbank in Louis' huis. Louis ligt tegen mij aangekropen en mijn armen zijn om hem heen geslagen. Ik probeer naar de klok te kijken, zonder dat ik beweeg, zodat ik Louis niet wakker maak en zie dat het al 10:30 uur is. Ik zucht als ik nadenk over hoe gisteravond verlopen is. Ik heb zoveel medelijden met hem, hij vond het al zo spannend en dan gebeurd dit. 'Dit is gewoon niet onze Louis. Dit is niet onze zoon,' sprak de vader van Louis—hij had dat nooit mogen of kunnen zeggen. Ik wil er iets aan doen—ik wil het oplossen. Ik wil zorgen dat Louis weer een goede band krijgt met zijn vader. 100% geaccepteerd wordt. Maar hoe doe ik dat? Ik kijk naar de jongen in mijn armen. Zijn bruine haren vallen warrig voor zijn gezicht, zoals het altijd zit in de ochtend—roezig en schattig. Zijn roze lippen zijn gesloten en zijn lange wimpers liggen rustig op zijn wangen. Ik glimlach. Ik moet wat doen. Voorzichtig kruip ik uit de positie en zorg dat de deken weer goed over hem heen zit. Ik pak een briefje uit de la en schrijf: Hi, ben einde van de avond terug.-H . Ik kijk er nog even bedachtzaam naar. Achter: einde van de avond, schrijf ik: of eerder. Mocht het niet goed uitpakken. Ik leg het op tafel neer en verlaat stil het huis.

Als ik voor de deur sta, twijfel ik. Moet ik dit wel doen? Zometeen maak ik alles erger. Ik zucht en schud het van me af. Ik ben er nu toch al en ik moet het oplossen, dus druk ik op de bel. Er wordt opengedaan door Lottie en ze kijkt me verbaasd aan. "Harry?" Vraagt ze. Ik kijk even overdreven naar mijn handen en voel over mijn gezicht heen. "Volgens mij wel, ja." Lottie lacht en trekt me in een knuffel. "Kom verder!" Zegt ze enthousiast en stapt opzij. Ik stap het huis binnen en kom direct Johannah tegemoet. "Hey Harry!" Ze geeft me een knuffel. Ik neem plaats aan de tafel en Lottie en Johannah komen ook zitten. "Hoe gaat het met Louis?" Vraagt de moeder van Louis bezorgd. Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Hij vindt het lastig', zeg ik eerlijk. Joannah knikt en ik kijk Lottie even aan, waarop ze ook haar hoofd knikt om aan te geven dat ze het verhaal heeft meegekregen. "Ik heb het gehoord, ja." "En dat is eigenlijk waarom ik hier ben', zeg ik een stukje vrolijker en glimlach. "Hebben jullie vandaag wat te doen?" Vraag ik. Er komt een lach op Johannah's gezicht. "Nee, Mark heeft de hele dag en ik heb in de avond iets te doen, maar dat is later." Ik knik tevreden. "Ik dacht dat we misschien elkaar wat beter kunnen leren kennen. Ik heb ook nog niet echt de kans gehad om jouw man te leren kennen', stel ik voor. Johannah knikt vrolijk. "Lijkt me een super idee!" "Mark is nu even boven wat aan het regelen met zijn werk, maar ik denk ik hij zo klaar is. Heb je al geluncht?" Vraagt Johannah. Ik schud mijn hoofd. "Zullen we wat met zijn allen lunchen in de stad?" Ik knik tevreden. "Pap! Kom je!" Roept Lottie naar boven. Ik hoor een vage: ja en dan voetstappen naar beneden. Hij komt aangelopen maar stopt als hij mij ziet. "Hallo', zegt hij simpel. "Hii,' zeg ik met een glimlach. Hij kijkt me gefronst aan met een niet-blije blik. "Pap, we gaan met zijn allen wat lunchen in Utrecht', zegt Lottie. "Leuk, veel plezier', zegt Mark. "En jij gaat mee', zegt Johannah op een waarschuwende toon. Mark verrekt geen spier. "Oh." "Kom, we gaan!" Zegt Lottie enthousiast en pakt me bij mijn arm en trekt me mee, wat me doet lachen. "Je lijkt net Louis,' grap ik—Lottie lacht.

We lopen door Utrecht, zoekend naar een cafeetje. Ik loop naast Lottie en voor ons lopen de ouders van Louis. Ik kan goed met Lottie praten en ze is erg gezellig. "Is dit misschien wat?" Vraagt Louis' moeder, wijzend naar een cafeetje. Lottie en ik stemmen in en we lopen naar binnen. "Gaan we binnen of buiten zitten?" Vraagt Johannah. "Kies jij maar, Harry', zegt ze. "Buiten doen?" Lottie knikt en Mark geeft geen mening. We nemen een plekje in de schaduw, beschermd van de felle zon. Ik zit naast Lottie en tegenover ons zitten Johannah en Mark. Ik probeer wat contact te zoeken richting Mark, in de hoop dat hij wat losser wordt. Naarmate we meer praten met zijn vieren, begint de vader van Louis inderdaad wat losser te komen, wat me tevreden maakt.