Sweet Creature (l.s.)

-H64-

P.O.V. Louis Tomlinson

Na het avondeten met mijn gezin stappen Harry en ik mijn kamer in en hij legt de tas op de grond, welke we na het koken hadden opgehaald uit het hotel. Ik ga languit liggen op mijn bed op mijn rug, kijkend naar het plafond. Harry doet hetzelfde naast mij. We liggen in stilte en we staren naar het witte plafond, terwijl we beiden aan het nadenken zijn. Wellicht ben ik niet aan het nadenken, maar aan het genieten van het moment. "Weet je nog toen we buiten stonden gisteren en toen ik iets wilde zeggen?" Vraagt hij plotseling. "Ja." Ik draai mijn hoofd richting Harry, zodat ik naar hem kan kijken terwijl hij praat. "Nou ik wilde dus nog zeggen, dat...." Hij stopt abrupt en maakt vervolgens een innerlijk geïrriteerd geluid en zucht. "Ik snap niet hoe het de eerste keer bij ons zo makkelijk ging,' zegt hij. Ik kan niet uitmaken waar hij naartoe wil, dus wacht ik af. "Uhmm... het zit dus zo dat ik jou nog steeds-" Harry wordt abrupt afgesneden door zijn telefoon die af gaat. "Damnit Niall!" Zegt hij hard, "Sorry, ik moet even opnemen." Ik knik en kijk hem verbaasd na als hij opstaat en de kamer uit gaat. Wat wil Harry steeds zeggen? Het moet vast belangrijk zijn, anders komt hij er niet op terug en daarbij wordt hij er best nerveus van, wat mij ook ongerust maakt. Hij zit ergens mee. Ik rust mijn achterhoofd op mijn handen, terwijl ik naar het plafond kijk. Ik hoor Harry's stem achter mijn deur. Terwijl Niall altijd een vrolijke jongen is, hoor ik Harry serieus praten. Zou Niall zo veranderd zijn?

Als Harry na enkele minuten weer terug komt, ga ik overeind zitten in een kleerhanger. "Gaat alles goed met Niall?" Harry haalt zijn schouders op en gaat op het bed zitten. "Hij had wat ouders-problemen,' begint hij en gaat vervolgens comfortabeler zitten, voordat hij de situatie begint uit te leggen. "Niall woont dus op zichzelf en was al een tijdje in Londen. Hij ging terug om zijn ouders te verrassen. Toen hij dus binnen kwam, hoorde hij geluid van boven, dus ging hij kijken wat het was, omdat hij zijn ouders nergens zag. Toen hij de slaapkamer binnenkwam, had hij zijn vader betrapt..." Hij blijft even stil, "met de beste vriendin van zijn moeder." Ik kijk hem met grote ogen aan. "Arme Niall, wat heeft hij gedaan?" "Hij heeft het een week voor zich gehouden. Zijn vader had hem bedreigd. Hij zei hoe iedereens leven kapot zou gaan als hij het zou zeggen tegen iemand. Ik was de enige die het wist, hij kwam namelijk direct in stress naar me toe. Zijn vader vertelde hem hoe zijn ouders zouden gaan scheiden en dat zijn moeder dan haar beste vriendin kwijt is. En, hoe Niall zijn vader kwijt zou zijn, want zijn vader zei dat hij het contact 100 procent zou verbreken. Maar waar hij begrijpelijk het meeste mee zat, is dat zijn vader zei dat als Niall het tegen iemand zou zeggen, dat hij niet alleen Niall wat aandoet, maar ook zijn moeder." Ik ben er stil van. Niall is altijd zo'n lieve jongen en verdient het niet om dit mee te maken. Ik heb nooit zijn vader gekend, maar van wat ik heb gehoord is dat hij een lieve man is. Althans, dat leek hij. Vreemd gaan had hij nooit mogen doen, maar zeker niet zijn eigen zoon bedreigen. "Wat heeft Niall gedaan?" "Hij heeft het zijn moeder verteld, maar hij twijfelt nu aan zichzelf of dat het juiste was." "Het was het juiste." "Weet ik." "Waarom belde Niall? Is er nog meer gebeurd?" "Uhmm... Zijn vader heeft contact geprobeerd te zoeken met zijn moeder." "Wat?" "Hij bezocht haar huis, gelukkig heeft ze de politie direct gebeld, want Niall had het hele verhaal aan zijn moeder verteld, dat zijn vader zijn moeder iets zou aandoen. Het is goed gekomen, maar zijn moeder was wel in shock." "En hoe gaat het met Niall?" "Hij is geschrokken, maar het gaat goed." Ik zucht opgelucht uit. Gelukkig.

"Ik heb zin in morgen,' zeg ik door het donker, met mijn kamer slechts verlicht door een mager nachtlampje aan de zijkant van mijn bed. Ik lig met mijn rug op het matras en kijk omhoog naar het plafond, wat eerder lijkt op een zwart gat. "Ja, ik ook,' zegt Harry, minder enthousiast dan normaal. Ik frons en draai me om, zodat ik naar Harry kan kijken wie op het matras ligt naast mijn bed op de grond. "Is er iets?" "Nee." "Heb je er geen zin in? Je hoeft niet hoor, ik kan het gewoon afzeggen, dan zeg ik gewoon dat we nog even in Utrecht blijven." "Nee, het is okay. Het wordt sowieso gezellig." "Maar?" Vraag ik door, omdat ik weet dat er iets is. Harry zegt even niks. "Het is okay, Harry. Als je zegt dat je mijn vrienden niet leuk vindt of iets in die richting accepteer ik dat." "Nee, dat is het niet, maar het is gewoon...,' hij pauzeert even, voordat hij het uitlegt, 'wat als ze boos zijn of me niet meer mogen, omdat ik gewoon drie maanden weg was? En dan kom ik gewoon plotseling weer terug, van: hey hier ben ik weer." Ik  wacht even voordat ik antwoord. Het verbaast me soms hoeveel kanten Harry heeft. Terwijl hij meestal een zelfverzekerde jongen is en het hem niets uitmaakt wat anderen van hem vinden, laat hij nu zo'n onzekere kant zien. Ik weet dat hij deze kant van hem niet fijn vindt en de onzekere kant van hem niet koestert, dat zie ik aan de bedeesde blik in zijn ogen en aan een kleine rilling die net bovenop zijn stem te horen was. Met elke nieuwe kant die ik van Harry te zien krijg, wil ik hem steeds een stukje dichter bij me houden. Het maakt me nieuwsgierig welke kanten hij nog meer heeft en wat hem nou de persoon maakt wie hij is. Hoe hij precies in elkaar zit. Ik wil alles van hem weten, van zijn jeugd tot wat zijn toekomst is. Ik wil weten hoe hij is opgegroeid en wil weer terug naar zijn familie. Wie me altijd warmhartig hebben ontvangen en me behandelde alsof ik deel was van de familie. Ik kan me ook vinden in Harry. Sinds ik hem heb leren kennen, ontdek ik zelf ook andere kanten van mezelf. Hij laat me emoties voelen, welke ik nog nooit eerder heb gevoeld. Hij laat me ook onzeker voelen op momenten, terwijl ik altijd zo zeker ben van alles. Hij laat me twijfelen over kleine dingen, terwijl hij me tegelijk ook het gevoel geeft dat ik alles aan kan. Hij heeft me een beter persoon gemaakt, maar ook kwetsbaar, in de goede zin. Ik vraag me af waar de onzekere kant van Harry nu vandaan komt. Zou hij hetzelfde voelen als ik? Kwetsbaar, dat mijn vrienden hem niet meer toelaten? Waarom maakt het hem überhaupt zoveel uit wat me vrienden van hem zullen vinden? Zal het belangrijk voor hem zijn wat zij van hem denken? Van ons denken?

"Harry,' zeg ik uiteindelijk, 'het komt echt goed, ik beloof het je. Ik weet zeker dat ze je mogen, net als ze altijd al gedaan hebben. En daarnaast was ik degene wie fout zat,' zeg ik, met de laatste zin in mezelf, waardoor alleen ik hem kon horen. "Ik hoop het,' zegt Harry, nog steeds onzeker. Ik vind het lastig om Harry onzeker te zien en wil hem het liefst net zo lang stevig vasthouden, totdat hij weer in zichzelf gaat geloven. Maar dat kan niet meer. Ik glimlach kort en knip dan het licht uit. "Slaap lekker, Harry." "Slaap lekker, Louis." Het donker vult mijn zicht voor me en ik staar voor me uit, niet-wetend waar ik naar kijk, omdat het slechts een donkere holte is. Als ik de klok van 12 uur hoor, sluit ik mijn ogen, maar zonder succes als ik later de klok van half één hoor. Mijn gedachten houden mij bezig en weigeren om me in slaap te laten vallen. "Harry,' fluister ik zacht. "Lou? Kan je ook niet slapen?" Vraagt hij fluisterend. "Nee." Het blijft weer stil in het donker, waarna ik even later de deken in mijn bed opengeslagen voel worden door de koude lucht die mijn huid verwelkomt, wat slechts enkele seconden later vervangen wordt door warmte. Ik adem trillerig in en onzekerheid vult mijn gedachtes, terwijl mijn hart al sneller begint te kloppen door de warmte. "Is het okay?" Vraagt Harry zacht fluisterend. Is het okay. Zal het okay zijn? Is het raar om dit met een vriend te doen? Ik geef Zayn of Eva ook soms een knuffel. Of als we bij Sara sliepen, heb ik wel eens met Zayn in een bed gelegen. Maar waarom voelt dit dan zo anders? Waarom klopt mijn hart hier sneller van en voel ik mezelf zoveel blijer en warmer, terwijl ik me tegelijk nu onzeker voel? Waarom heeft Harry een ander effect op me dan Zayn of Eva of Sara of Brandon? "Ja, het is okay." Al weet ik niet waar de keuze vandaan komt. Het voelt goed om te zeggen en als het juiste. Langzaam schuift Harry mijn kant op en stopt als we elkaar net niet raken en ik zijn lichaamswarmte praktisch over mijn lichaam voel strijken. Langzaam verbreekt hij de kleine overgebleven ruimte tussen ons en voel ik de warmte die door zijn shirt heen komt op mijn lichaam. Ik laat mijn adem vrij, waarvan ik niet wist dat ik hem vasthield. Ik voel een rust om me heen en zal de vrijgelaten adem beschouwen als een opluchting. Maar een opluchting voor wat? Ik draai me om van kant, zodat ik met mijn gezicht naar Harry toe kijk. Dit keer verbreek ik de ruimte tussen ons, door mijn hoofd tegen zijn schouder, in het kuiltje bij zijn nek te leggen. Ik beweeg me verder niet, alsof ik bang ben om de verkeerde beweging te maken. Hij legt zijn arm over mijn taille heen en trekt me langzaam naar hem toe, alsof hij bang is om het te snel te doen. Een glimlach ontstaat over mijn lippen en ik glimlach zacht tegen de tere huid van Harry's nek.

__________________________________
Nialls en liams livestream gossssshhhhhhhhhh!!!!!!